Vikan - 29.06.1961, Qupperneq 10

Hún sá að hann grét. Stór tár runnu niður kinnar hans. sama
veftvangi varð henni Ijóst hvers vegna hann gréf. Hann bað ekki
fyrir sjálfum sér né henni, heldur barninu sem hún gekk með
Hér með lýsi ég yfir því, aS þið hafið
gengið i heilagt hjónaband. Litli, þriflegi mað-
urinn leit vingjarnlega á ungu hjónin. Orð
hans voru hjartnæm og áhrifamikil og báru
því ekkert vitni, að hann hefði sagt Jietta
sama dag eftir dag, svo að árum skipti. Það
fór titringur um Önnu Lísu, og hún átti erf-
itt með að leyna geðshræringu sinni. Á þess-
ari stundu var hún fullkomlega hamingjusöm.
Þessi nítján ára stúlka hafði ekki alltaf verið
sólar inegin í lifinu, en nú hafði forsjónin
verið henni hliðholl. Hún skotraði augunum
til Karls. Hann stóð við hlið hennar, hár og
beinvaxinn. Ljóst hrokkið hárið féll niður á
ennið, og hann kipraði saman blá augun,
eins og hann ætti lika fullt í fangi með að
hafa taumhald á geðshræringu sinni. Hún
elskaði hann svo heitt, — ekki vegna þess,
að hann var greifi og átti hvítt og fallegt
hús, þar sem hún átti að vera húsmóðir,
— Jiað var hann sjálfur, sem hún var hug-
fangin af. Stundum fannst henni, að þetta
hlyti að vera draumur. Fyrir hálfu ári var
hún fávís, kúguð sveitastúika, sem kom i
fyrsta skipti til Kaupmannahafnar, og lifið
hafði ekki brosað við henni fram að þessu.
Athöfninni var lokið. Karl Bodenwald og
hin unga kona hans tóku á móti hamingju-
óskum vigsluvottanna. Siðan gengu þau út á
henni ónæði, heldur tveir gráklæddir menn.
Þeir buðu góðan dag, og annar þeirra sagði:
— Ég heiti Iínud Jespersen og er leynilög-
reglumaður. Afsakið ónæðið, ungfrú.
— Frú, greip Anna-Lísa fram í
— Frú? Samt sem áður biðst ég afsökunar.
Við erum að leita að Flemming Berg. Megum
við koma inn fyrir?
Anna-Lisa hristi höfuðið. — Hér er enginn
Flemming Berg. Maðurinn minn er Karl Boden-
wald greifi, og við búum ein hérna i húsinu.
Leynilögreglumaðurinn varð alvarlegur á
svip. ■— Við þurfum nauðsynlega að tala við
manninn yðar.
— Maðurinn minn sefur ennþá.
— Nei, ég sá hann rétt áðan, þar sem hann
stóð við gluggann á neðri hæðinni. Okkur
Jiykir þetta leiðinlegt, frú, en við verðum
að tala við hann.
Anna-Lísa horfði á þá undrandi og óttaslegin,
en reyndi ekki að varna þeim inngöngu.
Allt í einu vaknaði hjá henni hræðilegur grun-
ur. sem var svo skelfilegur og óskiljanlegur,
að hann gat varla staðizt. Hún mátti ekki
láta ímyndunaraflið hlaupa með sig i gönur.
— Karl, hrópaði hún ■—■ Karl!
í sama bili kom Karl fram á stigapallinn.
Hann var fáklæddur og úfinn. Hann sá ekki
Önnu-Lísu. Mennirnir gengu fram hjá henni.
ætti nokkur verðmæti.
•—■ Það er mjög lítið, svaraði hún hnuggin.
— Aðeins pokkrar þúsundir, sem ég erfði
eftir stjúpa minn. Það er geymt í banka í
sveitinni, þar sem ég bjó,
Var Flemming Berg kunnugt um þetta?
Hún hristi höfuðið. — Ég hef aldriei sagt
honum frá þessum peningum. Ég bjóst ekki
við því, að slík smáupphæð skipti hann
nokkru máli.
Lögreglumaðurinn horfði efablandinn á
Önnu-Lísu. Þrátt fyrir það hefur Flemming
Berg sennilega vitað þetta, sagði hann.
— Þér eigið við ... að hann hafi gengið
að eiga mig til að klófesta þessa peninga?
— Já, einmitt, en það er þó bót í máli, að
honum tókst það ekki. — En hvað ætKzt
þér fyrir? -— Maður að nafni Charles Bach,
sem um þessar mundir er búsettur í París,
er eigandi hússins. Hann leyfði Flemming
Berg að búa hérna gegn því, að hann hefði
cftirlit með húsinu. Ég veit ekki hvað hann
gerir i málinu, en ég býst við, að þér sækið
um skilnað?
Anna-Lísa kinkaði kolli. —- Já, svaraði
hún þungbúin. Það verða auðvitað engin vand-
kvæði á þvi.
— Mig langar til að ítreka, hve mér þykir
það leiðinlegt, að við gátum ekki handsamað
€MÁCA9f\ EFTIÞ J. J MklSEN
FALSGQEIFINk)
hinar breiðu tröppur ráðhússins. Anna-Lisa
leit á hann. — Karl, er þetta í raun og veru
satt? Hann hló. — Já, það er engum vafa
bundið. Nú ert þú orðin konan mín.
— Bodenwald greifi, hún smjattaði svo-
litið á orðinu, — en hún var sannfærð um,
að það var eingöngu hann sjálfur, en ekki
nafnbótin, ,sem hún var hrifin af.
Þegar Anna-Lísa vaknaði morguninn eftir,
var hún dálitla stund að átta sig á því,
hvort jictta væri draumur eða veruleiki. Nei,
— þetta var ekki draumur. Hún lá í breiðu
rúmi í stóru, vistlegu svefnherbergi, og við
htið hennar lá Karl, eiginmaður hennar, Karl
Bodenwaid greifi. Hún þreyttist aldrei á að
horfa á hann.vangasvip hans, reglulega and-
litsdrætti, bjart, mjúkt hörundið, grannar,
hendurnar, sem báru það með sér, að hann
hafði aldrei unnið erfiðisvinnu. — Enda þótt
hana langaði mest til að vekja hann, stóðst
hún freistinguna, lá bara lireyfiugarlaus og
virti liann lyrir sér.
Hyrabjöilunni var hringt, en lúm ákvað að
sinna Jivi ekki. Það var sjálísagt bara póstur-
inn með eittlivað til hennar eða Karls, en
hann gæti alveg eins komið seinna.'Bjöllunni
var hnngt aftur og í þetta skipti injög ákveðið.
Anna-Lísa fór fram úr rúminu, náði sér í
morgunslopp og fór niður, Fyrst hún var
komin á fætur, hvort sem var, ætlaði hún
að útbúa svolítinn morgunverð til að færa
Karli. — Hálfgröm opnaði hún útidyrnar,
en það var ekki pósturinn, sem hafði gert
Hún var sem steini lostin og gat hvorki hreyft
legg né lið. Hún reyndi að hrópa á hjálp,
en gat það ekki. Jespersen leynilögreglumaður
stóð í dyrunum og lét menn sína flytja fang-
ann út i bilinn, sem beið fyrir utan. Það
var meðaumkunarsvipur á grófgerðu andlitinu.
— Get ég gert nokkuð fyrir yður, frú? Þér
þurfið ef til vill að senda skilaboð.
Anna-Lísa hristi höfuðið.
■— Nú megið jiér ekki rasa um ráð fram,
sagði liann í viðvörunartón. Þér getið komið
með okkur, ef Jiér viljið, og við getum annazt
yður fyrsta kastið.
Það vil ég ekki. . .
Jæja, ég kem aftur seinna í dag og út-
skýri þetta betur fyrir yður,
Ég vildi óska þess að ég liel'ði fundið
Flemming Berg fyrir löngu. Það var ekki
i'alleg saga, sem lcynilögreglumaðurinn sagði.
Önnu-Lisu, — frásögn um ungan, festulausan
mann, sem hafði ekki l'engið nógu strangt
uppeldi. Hann hafði fengið mikinn arf, sem
í fyrstu virtist óþrjótandi. En eyðslusemi
Flemmings Bergs hafði samt verið meiri en
arfurinn, og þegar peningarnir voru á þrotum,
treysti hann sér ekki til að breyta líferni sinu
eftir aðstæðum. Hann reyndi að fá lán undir
lolsku yfirskini, hafði i frammi alls konar
svik og pretti, sem vörðuðu við lög. Til þess
að auðvelda þessi viðskipti tók hann sér
greifanaínbót, og honum hafði tekizt að villa
á sér heiinildir langtimum saman. — Leyni-
lögreglumaðurinn spurði Önnu-Hsu, hvQrt hún
Flemming Berg í tæka tið, og mér væri það
sönn ánægja, ef ég gæti aðstoðað yður eitt-
livað í þessum vandræðum.
Anna-Lisa þakkaði honum fyrir. Hún fann
að lögreglumaðurinn talaði af einlægni. Hann
hafði nú þegar gert meira fyrir hana en
skylda hans bauð. Knud Jespersen kvaddi
og fór, og hún var alein i stóra, hvita hús-
inu, ein með sorg sína og vonbrigði.
Flemming Berg var dæmdur i 10 mánaða
fangelsisvist. Hann var afundinn og fálátur,
meðan á réttarhöldunum stóð, og þegar dóm-
urinn var kveðinn upp, gerði hann ekki annað
en kinka kolli. Ilann vildi ekkert tala um
hjónaband sitt. Ilann hélt Jjví fram, að með
því hefði hann ekki gerzt brotlegur við lög-
in, og þegar hann var spurður um fjórhags-
ástæður Önnu-Lísu, sagði liann, að þær væru
sér með öllu ókunnar.
Það var minnzt á þennan atburð i blöðun-
ura, en Anna-Lisa, sem Jió var önnur aðal-
persónan í þessum harmleik, var varla nefnd.
llún var ein og yfirgefin i óhamingju sinni.
Hún var alveg sinnulaus, hugsaði ekki einu
sinni út í það, hvort henni væri leyfilegt að
dveljast áfram í þessu stóra húsi, þar sem
hún hafði verið hamingjusöm eina nótt.
Dag nokkurn, skömmu eftir dómsúrskurð-
inn, var aftur hringt á dyrabjölluna i stóra,
hvita húsinu. Þegar Anna-Lisa opnaði, stóð
hávaxinn, myndarlegur maður á tröppunum.
Hann var rjóður i andliti og mjög vingjarn-
legur.
10 VIKAN