Vikan - 29.06.1961, Síða 16

UnýCínýah
Frnncoíse d Eouboooe
„Vita foreldrar þínir þetta?“
Clo kinkaði kolli.
„Hvernig tóku þau því?“
„Dásamlega!" Hún fyllti glas sitt aftur. „Faðir
minn, einkum hann! Siðan eltir hann mig með
augunum-----------“
Hún greip hendinni að kverkum sér og hristi
höfuðið.
„Fjölskyldan!" sagði hún. „Fjölskyldan! Þú get-
ur sjálfur séð--------“
Hún renndi sér niður af stólarminum og gekk
yfir að bókahillunum, dró út nokkrar stórar og
þungar bækur í gullnu skinnbandi, og mælti með
yfirlæti drukkinnar manneskju, sem hlotið hefur
gott uppeldi og menntun. „Spjöldin, Bob minn
góður, bandið — — — Sígildri höfundar, valin
verk-----------sigurmerki mannsandans, eins og
faðir minn — hinn göfugi aðalsmaður — kemst
að orði. Siðfræði og heimspeki — — — Saint
Simon----------Montesquen------------Saga trúar-
bragðanna."
Hún kastaði þeim á gólfið. Virtist að því komin
að glata stjórn á sjálfri sér. „En gyllingin er að-
eins á ytra borðinu, littu nú á!“ A bak við, þar
sem hin frægu verk höfðu staðið, gat að líta
aðrar minni bækur, snyrtilega bundnar.
„Svona er það — bak við gyllinguna'.“
Bob leit á eina bókina, sem hún rétti að hon-
um. Opnaði hana, en Clo mælti enn, lágum rómi.
„Ég var fimmtán ára, þegar ég uppgötvaði þær.
Það var ýmislegt, sem ég fræddist um af Þeim!“
„Heldur sóðalegt klám það,“ varð Bob að orði
og fletti blöðunum.
Hann lagði frá sér bókina, leit i augu Clo,
þegar hún fyllti glasið í þriðja skiptið.
„Og móðir þín. Hvernig tók hún þessu?“
„Henni kom það auðvitað mjög á óvart!“
Clo brosti enn. Tæmdi glasið í einum teyg.
„Dásamleg kona, sem ekki mátti af neinu illu
eða ljótu vita — þapqig gerði ég mér hana ávallt
í hugarlund. Þetfa var þragðið, sem faðir minn
beitti mig alltaf — ég mátti ekki aðhafast neitt,
sem kalJast gat óþekkt--------- -— vegna mqmmu.
Ekki segja ijótt eða kasta í gluggarúður------—
vegna mömmu. En ef þú bara vissir, Bob, hvernig
hún er — ef þú bara vissir — — —"
Hún hló tryllingslega. Lagði lófana að vörum
sér. „Fyrirgefðu, Bob!“ flissaði hún. „Fyrirgefðu
Bob starði á hana, þar sem hún stóð og engdist
sundur og saman af innri kvöl, sem hún haíði
aldrei getað fundið útrás.
„Þrír viðurkenndir dýrlingar eru i ætt okkar.
Ef til vill er það þaðan, sem ég hef þessa trúar-
legu fordóma. En svo voru einnig konunglegar
ástmeyjar í ættinni, og það skýrir ýmislegt. Fylltu
glasið íyrir mig------—“
Bob var skapi næst að neita og segja að hún
hefði drukkið meir en nóg. En hann varð þó við
beiðni hennar. Clo lét viskýið gutla í glasinu.
Hún settist í annan stólinn.
„Eg hef lifað samkvæmt þeim skilningi, sem
ég lagði í lífið. Fyrir það verð ég nú að greiða
mitt gjald, allt í lagi með það. En ég vil samt
ekki greiða meira en ég endilega þarf —----------
Hver veit nema þú getir orðið mér þar að liði."
„Hvernig þá?“
„Síðan ég hafnaði hinni skynsamlegu tillögu
minnar útgrátnu móður, að láta heimilislæknirinn
16 VIKAN
leysa vandann, hef ég verið að svipast um eftir
sómasamlegu mannsefni."
„Og ég uppfyllti sem sagt skilyrðin?" hvislaði
Bob.
„Já!“
Hún drakk enn. „Þú skilur hlutina. Við erum
vinir. Þú ert að vísu ekki af aðalsættum, en
auðævi föður þíns jafna það. Þú ert sá eini af
öllum hópnum, sem komið getur til greina sem
slíkur — ég tek fram, að þessi niðurstaða stendur
ekki í neinu sambandi við það, að við höfum
kynnzt líkamlega náið----------“
„Eg veit það," svaraði Bob og gat ekki að sér
gert að glotta.
„Hvað allt slíkt snertir, skal ég láta þig alls-
endis sjálfráðan. Og ég kann að haga mér eins
og vera ber. Ég sver, að ég skal aldrei verða
þér til minnkunar eða gera þig minni mann í
augum annarra!"
Hún þagði um hríð. Mælti síðan lágt og hik-
andi:
„Jæja?“
Bob var ekki hið minnsta undrandi. Það var
einlæg hryggð i rödd hans. „Mér þykir þetta
ákafiega leitt, Clo. En þetta get ég ekki--------“
Clo þagði eitt andartak. Svo rak hún upp hlát-
ur, reis úr sæti sínu og sveiflaði um sig kjólnum.
„Ég vissi það alltaf!" Hún klappaði saman hönd-
unum eins og krakki. „Bjóst alltaf við því. Allt
í lagi — þá verð ég að greiða reikninginn af-
sláttarlaust og giftast einhverjum ómerkingi!"
Hún velti um glasinu, ójsálfrátt og án þess að
veita því athygli. Vinið rann út á borðið og niður
á gólfið.
„Þá veröur faðir minn að fara á stúfana —
hafa uppi á einhverjum hæfilega fjarskyldum
aulabárði sem vill giftast hvaða kvenpersónu sem
er, ef hún einungis veitir honum aðstöðu til áhrifa
i stjórnmálunum. Og svo setjumst við að á ein-
hverju eyðilegu óðalssetri. Hvílík ævi!“
„Þú ert að gera að gamni þínu! Við lifum þó
á 20. öldinni!" svaraði Bob.
Clo hneygði sig. „Faðir minn segir, að hið stór-
mannlega sé í þvi fólgið, að látast aldrei vita
neinar staðreyndir."
„Þetta er óhugsandi," varð Bob að orði. „Við
hljótum að geta hafst eitthvað að!“
„Heldurðu það? Heldurðu að ég hafi ekki hugs-
að málið þessar löngu andvökunætur! Ég hef
þrauthugsað allar leiðir — jafnvel það, að vinna
fyrir mér á heiðarlegan hátt. Vinna — — _________
samkvæmt því uppeldi og þeirri menntun, sem
ég hef hlotið, gæti ég ekki einu sinni unnið fyrir
mér sem stofustúlka. Vinna — hafa ekki kunn-
áttu, þaðan af síður próf til neins, kunna enga
iðn, hafa aldrei difið hendi sinni í kalt vatn __
komdu, við skulum dansa!"
Hún hvarf út úr stofunni.
Inni í dagstofunni var dansað trylltara og æst-
ara en nokkru sinni, enda gerðust gestirnir nú
ærið ölvaðir. Dansendurnir héngu hvor utan á
öðrum eins og flugur á límpappir. Sumir höfðu
gripist sýningaræði, sungu og dönsuðu einir síns
liðs, gáfu imynduðu aflinu iausan tauminn í
íurðulegustu tilbrigðum bæði í sporum og tónum
og aðrir klöppuðu þeim lof i lófa og hvöttu þá
óspart með háværum ópum. Enn aðrir lágu vimu-
dauðir á gólfinu eða á legubekknum.
Borð öll voru þakin sígarettuösku og sundur-
krömdum stubbum, tómar flöskur lágu í hrúgum
á gólfinu, glös og postulínsföt. Sú litla rauðhærða
með hrokknu lokkana, sem Alain hafði hrifist
mest af forðum, þegar hann drakk sig ölvaðan
í Trois Mailletts, æpti og barðist um i höndum
nokkurra pilunga, sem höíðu brugðið sér úr jökk-
unum og tekið aí sér bindin. „Haldið henni fastri!
hrópuðu þeir. „Við berum hana upp í eitthvert
svefnherbergið uppi. Hún verður að gangast undir
vigsluna!"
„Nei!“ veinaði sú rauðhærða og starði á þá
með skelfingu i augum. „Eg vil það ekki! Eg
vii það ekki! Þið verðið að hliía mér viö þvi —
ég vii það ekki--------“
Onnur stúika yngri, og lika rauðhærð, sat við
borð, fói andliUð i höndum sér, grét og kveinaði,
ofurölvh
„Þið megið það ekki! Hún er systir min!“
„i'ariö þið tra! Við veröum að vigja hana!“
sagði emn piltunganna, en málhreimurinn öenti
tn pess að hann væri írá Marseille.
Þannig drösuöu þeir herfangi smu á brott,
hvermg sem vesalings stúfkukmdm æpti á hjálp
og baðst miskunnar, en aörir sóinuðust að þeirri
yngri og striddu henni. „Hún er sysur mm!“
kjoaraði nun i siíeilu.
„i svaðrð meö systir þina!“ hrópaöi sá elzti
i hbpnum. „i svaoiö meö aut og aiia!" tók annar
unmr vió hann. „vuui petta eigi ekki tynr yakur
oiium að liggja!"
aueiit iieiri hóiðu sainast að Alain, þar sem
hann stoö 1 hormnu viö aiunmn, var sa soinuður
ymueiu oiuroivi, en brotm glos iagu nu eins og
nravioi a boroum og goui, en oskuóakkar hoiðu
venð tæmdir á iegubekkmn og 1 Ujupu, bolstruðu
iiægmaastoianna. Nu var pað Eou, sem spuröi
Aiam, og auur soinuöurmn staröi a Aiain meö
unarun og aödaun.
„iviunair þu draga bezta kunningja þinn upp Ur
iormm, ei svo bæn undir ?" sputöi uou.
„Nei, eg mundi trooa a honum, svo hann sykki
sem dypst," svaraöi Aiain meö þungum aherzium.
„Hversvegna?"
ivuc var em þeirra sem hiustuöu. HUn var oröin
daiitio arukkm; haiöi ekki augun ai hurðmni aö
bókasaininu og kait bros iék um vanr henni.
Aiain vitnaði i „trúarjátnmgu" khkunnar.
„Vegna þess aö enginn er þess virði, að maður
ieggi nokkuö á sig hans vegna!"
i þessu var hurðinni aö óókasainmu hrint irá
stöium og Cío kom Ut; hUn ieiddi Bob og hló giaö-
lega, en hann var þungur á brUn og virtist annars
hugar. Þetta íór ekki iram iija Alain. „NU er nóg
komið aí svo góðu," varö honum aö orði. „Nu
spyr ég . . ."
„Nei; ég þekki þig oi vei til þess."
„Spurðu mig. . . Spuröu mig," hrópuöu margir
i hópnum.
„Þa verðurðu aö spyrja mig,“ sagði Lou.
„Eg spyr þig,“ sagöi Aiain og benti á Mic.
Mic gretti sig eihtiö, og varö iitiö til þeirra.
Bobs og Clo.
„Viöbúin," mælti hann skipandi. „Við skulum
sýna þessum heimalningum viöhorf stúiku, sem
ég virði fyrir heilbrigöa hugsun."
Mic leit á hann, næstum þvi ögrandi.
„En ef ég skyldi nú reynast em af þessum
heirnammgurn?"
Aiain rétti úr sér og hló. „Þá væri ég sá eini,
sem hefði heilbrigða hugsun," varð honum að
orði.