Vikan - 06.07.1961, Síða 6

SMASAGA EFTIR JESPER LINDBERG
Sjálfum fannst honum hann vera dugnaðarmaður og það var hann: Dýr bíll, hús og dýrar
gjafir handa konunni. Var það ekki gott? Jú, vissulega, en hann gleymdi því, hvaða verði
hann keypti þessi gæði.
Há glæsileg bífreið rann hljóðlaust um
hið unaðslega lystihverfi á Frederiksberg.
Holger Birk stöðvaði bílinn við gangstétt-
ina framan við rautt steinhús, sem var
byggt i enskum stíl. Hann tók stóra,
svarta möppu með teikninguin, serii lá í
aftursætinu, og gekk heim að húsinu. Áður
en hann opnaði útidyrahurðina leit hann
snöggvast á bilinn og brosti ánægjulega
með sjálfum sér. Hann fór úr yfirhöfninni,
tók teikliimöppuna og gekk inn í hina vist-
legu stofu, þar sem kona hans
hnipraði sig saman á lágum
legubekk og las i bók.
' — Komdu sæl, ástin min,
sagði hann, og kyssti hana á
kinnina. Helen leit á hann og
lagði frá sér bókina.
— Þú kemur seint, Holger.
Þú varst húinn að lofa því að
koma heim um fimmleytið. Nú er klukkan
bráðum hálfsjö.
— Ég veit það, góða mín, en fundurinn
hjá Lindholm og Sön tók lengri tima en
ég bjóst við, og ég mátti til með að tryggja
mér þessa pöntun. Hún stóð upp og kom
til hans.
— Þú verður þá víst að vinna í kvöld
eins og vanalcga?
— Já ég kemst ekki hjá þvf. Þetta er
mikið verkefni. Ég þarf að útbúa auglýs-
ingaspjöld og bæklinga, sagði Holger og
gekk að vinnuborðinu. — Ég lofaði að
koma með nokkra frumuppdrætti fyrir há-
degi á morgun, svo ég verð liklega upp-
tekinn við þetta í kvöld.
— Móðir þin hringdi og spurði livort
við gætum komið í kvöld. Er þér það
ljóst að við höfum ekki séð foreldra þina
í rúman mánuð? Holger fójr úr jakkan-
um, losaði hálsbindið og settist við teikni-
borðið.
— Ég veit það, en vinnan gengur fyrir
öllu, ég. . . .
— Vinna, vinna, sagði Helen og hin
dökku augu liennar skutu gneistum. —
Það er alltaf sama sagan: Ég get það
ekki, ég þarf að vinna. Eða: Ég hcfi ekki
tima til þess, ég þarf að vinna. Ég er bú-
in að fá alveg nóg af því að sjá þig alltaf
6 VIKSH
við þetta teikniborð. Helen gekk eirðarlaus
fram og aftur um gólfið.
,— Já, en góða Helen, það er vegna þin og
Súsönnu, sem ég legg svona hart að mér til
þess að ykkur geti liðið vel. Iíeldurðu að
ég geri það bara mér til gamans að vinna
allan sólarliringinn?
— Já, þú hugsar ekki um annað en pen-
inga, eins og þeir séu það eina, sem máli
skiptir, sagði Helen.
— Það er nú samt ekki liægt að lifa án
þeirra. Húsið var mjög dýrt. Svo eru háar
útborganir af bílnum, og svo skuldum líka
eitthvað fyrir húsgögn. Auk þess eru skatl-
arnir mjög háir, svo að ég verð að leggja
hart að mér til að standa straum af þessu
öllu.
— Já, ég veit það, Holger, en gætum viö
ekki látið okkur nægja minna. Þú mátt ekki
halda að ég sé vanþakklát, en þurfum við
endilega að búa í svona stóru húsi?
Ég kunni svo vel við mig í litlu
tveggja herbergja íbúðinni.
— En Súsanna þarf að hafa sér-
herbergi, andmælti Holger. — Ég
þarf lika að hafa sérstakt vinnu-
herbergi, svo þegar á allt er litið,
var fbúðin orðin of lítil fyrir okkur.
— Það má vera,
en það var samt
engin nauðsyn að c
kaupa sjö her-
bergja liús í einu
dýrasta hverfi
bæjarins. Lítið
notalegt hús í útr
hverfi bæjarins
væri alveg hæfi-
legt fyrir okkur,
og við höfum ekk-
ert að gera við
svona stóran bíl. Litli billinn okkar var al-
veg ágætur, og hvað á ég að gera við loð-
feldi og dýra samkvæmiskjóla. Við förum
svo lítið út nú orðið. Okkur er einstaka sinn-
um boðið til cinhvers viðskiptavinar þins,
það er allt og sumt. Holger greip fram í fyrir
henni:
— Ég liélt að þér líkaði þella vel, Helen.
Er það ekki óskadraumur flestra kvenna að
búa í stóru.glæsilegu húsi, aka i fínum, sóma-
samlegum bil, eiga loðfeldi, skartgripi, dýra
kjóla o.s.frv.
— Það getur verið að aðrar konur dreymi
um þess háttar, en ég tek þig fram
yfir jietta allt saman.
— Mig? Holger ■ starði undrandi
á hana. — En ég er liérna hjá þér
livern einasta dag, ég skil ekki hvað
þú átt við Helen.
— Holger! Helen varð dreymin
á svip. Manstu hvað við vorum ham-
ingjusöm fyrstu árin, sem við vorum
gift? Þú hafðir fasta atvinnu á aug-
lýsingaskrifstofunni, og þá þurftir
þú ekki að sitja yfir teikningum á
kvöldin. Við gátum notið lífsins
saman, umgengizt vini okkar og far-
ið í leikhúsið öðru hverju. Og leyfin
okkar, — manstu, hvað þau voru dá-
samlcg? Nú er þetta allt glatað. Síð-
an þú fórst að vinna sjálfstætt fyrir
þremur árum, hefir þú aldrei tima
til neins. Eina áhugamál þitt er að
græða sem mesta peninga. Vinir
okkar cru horfnir. Hvar cru þeir?
Þeir blátt áfram forðast okkur og
þctta fína heimili, þar sem þeir
kunna ekki við sig, og það er svo
sem ekkert undarlegt, þvi að þú get-
ur ekki talað um annað en vinnuna

-«• f ‘
f **** v. í \
: - •?
á j | ■

ir
w
<1
l 1
itiÉiil

i
mmM
iySms,