Vikan - 06.07.1961, Síða 33

Júlíhefti „Tækni fyrir alla“ flytur að venju fjölda fróðlegra greina
með mörgum myndum, meðal annars:
.Bílungi'
heimasmíð,
Valiantinn.
Vestrænar geimrannsóknir.
Fiat-flugvélar.
Radartæki leðurblökunnar.
draumbíllinn.
Ford-„Gyron'
Kaupið og lesið „Tækni fyrir alla“ — þér verðið ekki fyrir von-
brigðum.
hann fengi það lika vel borgað.
Seinna gæti hann ef til vill fengið
þær birtar i erlendum vikublöðum.
En það var bezt að hugsa ekki meira
um það núna. Það var sunnudagur
á morgun, og þá gæti hann sofið
fram eftir. Hann jók hraðann. Það
var bezt að flýta sér lieim í liáttinn.
En allt i einu sortnaði honum fyrir
augum. Hann sleppti stýrinu, og bill-
inn rann stjórnlaust niður að liöfn-
inni. Holger raknaði við og sá að
hann var i hættu staddur. Hann
greip í stýrið, en það var um seinan.
Hinn stóri bíll þeyttist með ofsa-
hraða og gífurlegu skvampi ofan i
kolsvart vatnið. Holger varð skelf-
ingu lostinn. Það var niðamyrkur,
og billinn sökk niður í ólgandi liyl-
dýpið. Hann reyndi í ofboði að opna
bílhurðina, en vatnsþrýstingurinn
gerði það ókleift. Hann þreifaði sig
áfram og fann handsveifina á lilið-
arrúðunni, og sneri lienni nokkra
liringi, svo að glugginn opnaðist, og
vatnið streymdi inn i bílinn og koll-
varpaði honum. Hann saup hveljur
og fálmaði i blindni eftir hurðarluin-
inum. Hann hafði drukkið mikið
vatn og var orðinn mjög máttfarinn.
Bara ef hann gæti nú náð í þennan
bölvaðan hurðarhún og komizt út.
Hann vildi ekki deyja strax. Hann
átti svo margt ógert. Hann hafði i
raun og veru ekki gefið sér tíma til
að lifa . . . í örvæntingu gerði hann
enn eina tilraun til að finna hurðar-
húninn, og tókst það að lokum, en
skorti afl til að þrýsta húninum nið-
ur.
Járnbrautarstarfsmaður, sem var'
á leið lieim úr vinnunni sá
þegar blllinn sveiflaðist til og
steyptist frain af hafnarbakkanum
Lubitil
Sputnik
vélin
770.00 Kr. Búðarverð
Heildsölubirgðir
liriknr Ketilssw
Garðarstræti 2.
Hann kastaði hjólinu frá sér og
hljóp í áttina að bílnum, og kallaði
á hjálp. Hann heyrði að einliver
kom hlaupandi í myrkrinu. Andar-
tak stóð liann sem steini lost-
inn, siðan tók hann ofan derhúfuna,
flýtti sér úr jakkanum, sparkaði af
sér skónum og kastaði sér út í is-
Kalt vatnið. Hann synti góðan sj?öh ^
og loksins kom hann að bilnú'WT'
Hann þreifaði varlega fyrir sér
þangað til hann fann hurðarhún-
inn. Með herkjubrögðum tókst hon-
um að opna, svo að hann gat seilzt
inn i bílinn. Honurr sortnaði fyrir
augum. Hann hafði nú pegar verið of
lengi í vatninu, og var þungt um
andardráttinn. Með krampakenndu
átaki gat hann dregið hinn meðvit-
undarlausa mann út úr bílnum, svo
synti hann í land með hina þungu
byrði. Þegar hann kom að landi
hafði margt manna safnazt saman
við slysstaðinn, og það voru
margar hendur á lofti til að hjálpa
þeim upp á bakkann. Hann heyrði
flaut í sjúkrabíl, síðan missti hann
meðvitund. — Gleymt að lifa . . .
gleymt að lifa. Holger var að komast
til meðvitundar, og þessi orð berg-
máluðu í huga hans hvað eftir ann-
að. Hann opnaði augun. Hvar var
hann? Hvað haföi eiginlega komið
fyrir?
— Eruð þér vaknaður? var sagt
bliðlcga við hlið hans. Hann Ieit upp
og kom auga á hjúkrunarkonu, sem
stóð við rúmið. — Þetta tók langan
tíma, sagði hún brosandi. — Þér
voruð mjög illa koininn. Læknarnir
hafa verið að stumra yfir yður i alla
nótt. Holger andvarpaði. Nú mundi
liann hvað gerzt hafði. Hann hafði
allt i einu misst stjórn á bilnum,
og lent i höfnina. Hann minntist
hinna hræðilegu augnablika I hel-
greipum hafsins. Hann leit spyrj-
andi á hjúkrunarkonuna.
— En Iivernig. . .
— Þ*að var járnbrautarstarfsmað-
ur, sem bjargaði yður. Hann var
mjög dasaður, en nú liður honum.
vel.
— Konan min. . . .
— Hún bíður frammi. Hún hefir
verið hérna í alla r.ótt. Ég skal fara
ftg>istekja hana. Hjúkrunarkonan fór
út og lokaði hljóðlega á eftir sér.
Hann var mjög órólegur. Hvað ætti
hahn að segja við Helen? Skyldi
hún geta fyrirgefið honum? Hann
vissi vel að liann átti sjálfur sök á
slysinu. Hann hafði verið úrvinda
ai þreytu og sofnað við stýrið. Pen-
ingagræðgin hafði hlaupið með hann
f gönur, svo hann liafði beðið tjón
á heilsu sinni og brugðizt konu sinni
og dóttur. Hefði hann bara skilið. . .
Helen kom inn. Hún var föl og út-
grátin.
— Holger, ó Holger. Hún ltraup
á kné við rúmið og þrýsti honum að
sér. Holger lá lengi þegjandi og
strauk hár hennar. Honum var þungt
,um hjartað. og tárin komu fram i
augu hans.
— Helen, hvíslaði hann. — Elsku
Iielen mín, geturðu f>rirgefið mér?
Ég vildi, að ég hefði farið að þinum
ráðum. Ég hafði gleymt að lifa, en
nú. . . Ilelen strauk bliðlega um
vanga hans.
— Gleymdu þessu, Holger. Nú
stendur þetta allt til bóta. Holger
þrýsti hönd hennar, og fann að hún
liafði fyrirgefið honum. Lftill Ijós-
blár bill kom á hraðrLfcrð eftir
Kögeveginum. Við Vallensbæk
beygði Holger inn á krókóttan veg
með græn tré til beggja handa, og
ók upp að litlu gulu sumarhúsi,
sem var umkringt háum grenihrisl-
um. Litil stúlka með gullna lokka,
klædd hárauðuni samfestingi kom
hlaupandi á móti honum, þegar hann
stöðvaði bilinn. Hann tók nokkra
trébúta, sem lágu í aftursætinu, og
sneri sér að litlu telpunni, sem var
nú komin til hans.
— Sjáðu hvað pabbi kemur með
handa þér, Súsanna. Nú getum við
farið að smíða brúðuhúsið. Augu
Súsönnu ljómuðu af gleði.
— Á það að vera tvær hæðir og
með alvöruljósi, pabbi?
— Já, það máttu reiða þig á. Hol-
ger lagði trébútana frá sér i grasið
og lyfti henni upp og sveiflaði henni
yfir höfði sér, svo að hún réði sér
ekki fyrir kæti.
— Hvað er eiginlega á seyði?
Helen kom út á svalirnar og hélt á
kaffikönnu.
— Pabbi ætlar að búa til brúðu-
hús handa mér, sagði Súsanna glöð
og hljóp til móður sinnar. .— Sjáðu,
pabbi kom með tinibrið í það. Hel-
en brosti.
— Já, en komdu nú Holger og
fáðu þér kaffisopa, svo getið þið
tekið til við bygginguna á eftir. Hol-
ger settist í hægindastól og virti Hel-
ei. fyrir sér meðan hún hellti kaff-
inu í bollann. Þeim leið svo miklu
hetur núna. Helen :afði tekið mikl-
um stakkaskiptum upp á siðkastið.
Nú var hún svo ánægð mcð lifið.
Ilann hafði lika breytzt. Hann var
sólbrenndur, og dökku baugarnir
kringum augun voru horfnir. Síðan
þau seldu stóra liúsið, og fluttust
hingað höfðu þau verið hamingju-
öm. Nú hurfti hann ekki lcngur að
vinna baki brotnu. Hann leit bros-
andi á Súsönnu, sem bisaði við tré-
spænina úti á grasfiötinni. Hann
drakk kaffið 1 flýti oghljóp til henn-
; . Nú var bezt að láta hendur
standa fram úr ermum. Ánægjuhros
' k um varir Helenar, þegar hún
sá hann labba inn i tómstundaher-
bergið með Súsönnu við hönd sér.
Hann liafði lært ;ð lifa. ★
VIKAN 33