Vikan - 06.07.1961, Blaðsíða 11

Smásaga
eftir
Sigurd Hoel
þess? Dökku handleggirnir hans vöfðust fast og
þétt utan um liana. Hann horfði til hliðar. Svo reif
hann skyndilega hattinn af henni, greip harkalega
í hárið á henni og sneri andliti hennar að sér.
— 5, nei, nei, ekki þetta, þú ætlar að vera
góður við mig, er það ekki? — Hún varði sig með
báðum höndum.
— Elskan min, ég vil þér einungis liið allra
bezta, sagði hann.
— Já, já, en bara ekki þetta. Allt vil ég fyrir þig
gjöra, aðeins ekki þetta. —
Þá þykir þér eftir allt saman ekkert vænt um
niig. — f
— Jú, jú, en ekki þetta. Eg er lirædd. — Já, þu
segir satt, að þú viljir ekki. Þú vilt ekki, vilt ekki,
vilt ekki, vegna þess að þér er sama uin mig. —
Hún snex-i sér að honurn. Það voru grátviprur urn
munninn. Hún mælti biðjandi: — Þetta máttu ekki
segja. Ó, segðu ekki þetta. Þú veizt að mér þykir
svo skelfing, skelfing vænt um þig. En ég þori
ekki.
Hann strauk'henni urn höfuðið. — Skilurðu ekki,
að ef þér þætti i raun og veru vænt um mig, þá
værirðu ekki minnstu vitund hrædd. Þá myndir þú
vera glöð yfir að geta gefið mér allt. Og ekkert
í heiminum væri eins yndislegt. Skilurðu það ekki?
Honum fannst þetta liljóma falskt, óeðlilega, við-
bjóðslega. En liann liafði liugsað setninguna fyrir
frarn, og hún kom næsturn óafvitandi.
Hann hélt áfram, án þess að líta á hana: — En
,e(| þér þykir ,vænt um mig, máttu ekki gera það.
Þá væri það r'angt af þér. Og ég vil ckki biðja þig
um það, sem er rangt.
Hann scttist upp og grúfði audlitið i höridum
sér.
Ó, að þetta hefði ekki komið fyrir. Allt var
þelta svo kveljandi og andstyggilegt. Hvers vegna
hafði hann beðið hana að koma? Ef þetta væri nú
aðeins ljótur draumur.
Ruglingslegar og óskýrar hugsanir ruddust inn
á hann. Hann vissi ekki hvers hann óskaði né
livað hann vildi. Elskaði hann hana, eða hataði
hann hana? Hann vissi það ekki. Hann gæti jafnvel
iangað til að slá hana, en leggja síðan höfuðið í
kjöltu hennar og biðja hana fyrirgefningar, fyrir-
gefningar á því, sem hann liefði gert, og væri að
liugsa um að gera.
Nei, hann óskaði ekki framar eftir þessu. Það var
Ijótt og andstyggilegt og hann liafði alltaf vitað
það. Aðeins að hún vildi nú fara, fara.
Því að lengur gat liann ekki treyst sjálfum sér.
ITann veitti þvi atliygli — sér til mikillar furðu
— að hann liafði ekki lcngur vald á orðum sínum
og gjörðum.
— Það er ástríða ínin, sem veldur — liugsaði
hann. En þá var það ekki rétt, sem í bókunum
stóð, að ástríðurnar kæníu manni til að gleyma
öllu öðru. Þvi að athyglis- og ihugunarliæfileiki
Iians virtist næstuin- sk'árpari en venjulega. Hann
tók eftir öllu, sem gcrðist i kringum hann. Hann
heyrði fólkið ganga fram og aftur uppi á loftinu,
og hann vissi alltaf, hvar það vár statt. Hún hafði
setzt upp við hlið hans og lagði höndina varlega á
handlegg lians. Var ég vond við þig? Fyrirgefðu,
ég ætlaði ekki að vera það. Ég ætlaði bara.--------
- Við skulum ekki tala meira um það, — svaraði
lxann. IJann sneri sér að henni og færði blússuna
aftur upp yfir brjóst hennar. Hann ætlaði ekki að
gera henni neitt. Hvað svo sem síðar yrði, það
varð að hafa það, þótt hún síðar meir gerði gys
Framhald á bls. 37.