Vikan - 06.07.1961, Qupperneq 39

Volkswagen reyn-
ist allra bila bezt
í bílaleigu.
Hér er Hákon
Daníelsson ásamt
einum úr „flot-
anum“.
einungis halda sig að Volkswagen-
bilum og þeim aðeins nýjum. Út-
lendir sérfræðingar i þessum mál-
um mæítu me'ð þeirri tegund fyrir
íslonzkar aðstæður og þeir sem
reynt hafa, eru ó einu máli um öku-
hæfni, sparneytni og ýmsa aðra
kosti Volkswagen. Það er til dæmis
sérstaklega þægilegt að aka á hol-
óttum vegi á Volkswagen miðað við
ýmsar aðrar tégundir og ’það or-
sakast af því að engir öxlar eru á
bilnum; hjólin „lifa sjálfstbeðu
lifi“, ef svo mætti að orði kveða.
Það hefur líka komið í ljós, að þýð-
ingarlaust er að hafa ^tnnað en nýja
bila i leigu. Viðskiptavinirnir vilja
umfram allt geta treyst farartæk-
inu og geta farið af stað án ótta við
það að bili. Bílaleigan Falur mun
aðeins nota sömu bílana i tvö ár.
Þá verða þeir yfirfarnir og seldir.
Af þessuin ástæðum verður fyrir-
tækið að bæta við sig nýjum bílum
á hverju ári.
Falur mun veita sambærilega
þjónustu og svipuð fyrirtæki erlend-
is. Eftir hverja notkun er billinn
þveginn og bónaður, séð um smurn-
ingu og eldsneyti, en miðað er við
að bilnum sé skiiað með jafn miklu
beuzini og á lionuin var i byrjun.
Það er farið með bílana heim til
manna eða út á flugvöll, ef þess er
óskað og eins er náð í þá þangað
ef með þarf. Ákveðið gjald er fyrir
hvern sóiarliring og auk þess lágt
gjald fyrir hvern kilómetra fram-
yfir 150 km.
Sá sem tekur bíl á leigu, verður
að ákveða, hvað lengi liann vilji
hafa bilinn, cn annars er leigutim-
inn óákveðinn. Þó má ekki leigja
bíl skemur en 3 klst. Útlendingar,
sem ferðast um landið, taka sjaldn-
ast bil á leigu skemur en til viku,
margir í hálfan mánuð og allt upp i
þrjár vikur. Tii þess að ná til út-
lendra ferðamanna, hefur Bilaleig-
an Faiur gefið út ágætan bækling
og dreift erlendis með tilstyrk is-
lenzku flugfélaganm,-sem hafa ver-
ið mjög hjálpleg. Fyrirtækið stend-
ur líka í mjög nytsamlegu sambandi
við ferðaskrifstofurnar i Reykjavik,
sem fjölgar nú óðum.
Þess hefur orðic vart, að menn
séu eitthvað myrkfælnir við það að
taka híl á leigu, sökum þess, að þeir
muni verða að bcra allt tjónið, komi
slys fyrir. Þetta álit hefur ekki við
neitt að styðjast. Það er þvert á
móti mjög vel sé : fyrir þvi, að
leigutaki fari vel út úr óhappi, svo
framarlega sem hara er ófullur og
aðrar aðstæður löglegar. Komi
árekstur eða siys fyrir, eru 500
krónur allt og sumt, sem leigutaki
verður að borga, nema ekið sé á
Framhald á bls. 43.
Bílarnir eru þvegnir og bónaðir'hátt og lágt áður en nýr viðskipta-
— HeyrSu. Hann vakir.
— ÞaS er svo grunnt hérna, ég
kemst aldrei nógu langt út.
— Nú, en vöSlurnar maSurf
— Keypti þær ekki.
Hann kemur illa búinn í fiskinn.
Jceja, þaS er ekkert viS þvi aS gera.
En ég hef mínar og n '. mega fiskarnir
fara aS vara sig. Þc “S er frekar hlýtt
í veSri þó skýjaS sé. VatniS rétt gár-
ast af vindsveipum úr norSri. ólafur
fær ekkert aS gert hérna. Hann geng-
ur lengra og eftir stutta stund er
hann horfinn fyrir nesiS. Hér er ekki
eftir neinu aS bíSa, ég ákveS aS reyna
maSkinn. ÞaS liSur langur tími og ég
verS einskis var. Þegar ég hef dregiS
inn, sé ég aS ekki hefur veriS svo
mikiS, sem nartaS. Ég reyni annaS
kast, en allt fer á sömu leiS. Þá eru
þaS spúnarnir. Og nú vandast máliS.
Ætli maSur reyni ekki góSa gamla
Lucky Fluguspúninv hann er svo vin-
sæll hjá bleikjunni. Ég er varla búinn
aS lemja vatniS nema í fimm mínút-
ur, þá verS ég var. Já, svo sannarlega
var, og þaS munar engu, aS ég koll-
steypist. — Stöngin svignar undan
átakinu og þaS hvin l hjólinu þegar
umbrotin i fiskinum ná hámarki. —
ÞaS slaknar á Ununni og ég dreg inn
í ákafa — ég dáist i huganum aS
styrkleika mínum og stangarinnar —
þaS leynir sér ekki aS þetta er norsk
Hörgard — stöng o~ Mitghell-hjóliS
þetta líka undraverkfæri. . . . En þaS
eru einir tuttugu meir-ar í land og ég
er háflaus. Svona er aS nenna ekki aS
taka hlutina meS r ír, heldur vona
hiS besta. Tuttugu metrar á hálu
grjóti og þaS út á hliS eSa jafnvel
aftur á bak. Nú hefSi ölafur mátt
vera nærstaddur til aS vera mér innan
handar. En þaS þýSir ekki aS fást
um þaS. Hann teku~ fast i og mér
gengur ekkert aS draga inn. MeSan ég
fæst viS hann hugsa ég mér tðilu. Tíu
er kannske of milciS, en aldrei minni
en níu. Ég sleppi l~lunni andartak,
þvl liann gefur mé- kost á aS fikra
mig eins og tvö skref aS landi. Tvö
skref af tuttugu metrum, þaS er hálf
önnur eilífS aS landi. Allt i einú synd-
ir hann aS mér og ég sný eins og ég
frekast get og þarr.i bjargaSi hjéiliS
mér. Sá skal nú ekki fá aS slita meS
einhverjum brellum. Loksins get ég
sveigt inn á grynningar og mér tekst
aS komast fimm skref aS honum, þá
skrika ég og er nærri kominn aS
falli. ÞaS er alltaf sama sagan, eitt-
hvaS þarf aS koma fyrir. MeS ofur-
mannlegu átaki, sem vitnar um full-
komna samstillingu líkamc og hugar
tekst mér aS hálda bæSi stönginni og
fiskinum. Nú finn ég aS hann er ekki
alveg jafn fastur fyrir og áSur. Ég
dreg hægt, mjög hægt, inn og allt aS
því læSist aS landi. — Skyndilega
stekkur hann. Hvílík sjón, mér sýn-
ist hann vera tíu til éllefu pund —
fjórtán ef ég missi hann, og enn reyn-
ir á stöngina og hjól svo um mun-
ar, enn verSur mér hugsaS til háfs-
ins, sem ég ekki keypti — því enn er
spölur í land og varla tek ég hann
meS berum höndum. ÞaS er kominn
tími til aS breyta nm kyn og segja
hún, því þetta er bleikja. Nú er hún
farinn aS vingsa aftur, vill álls ekki
fállast á þessi örlög. Þaö eru læti t
hénni. Mér finnst USinn langur timi
og ekki bólar á endáleiknum. En ég
er þó ekki smeikur viCS aS missa hana
héSan af. Þetta er háttbundiS og fer
flest mjög svo skipulega fram. En ég
vil sjá fiskinn betr.r og mér verSur
aS vonum. Hún stefnir i sveig aS landi
og er komin inn fyrir mig. Þá er
ekki eftir neinu aS biSa, nú skal ég
ná henni. Og áSur cr. ég veit af er
ég hérumbil kominn á þurrt og fisk-
urinn líka. Þá gerist svolítiS furSulegt.
Hún stekkur og þaö er hægt aö fylgja
stökkinu svo mikiS r ;jir, aS hún lendir
upp á land. Þannig hafSi ég nú aldrei
veitt áöur. Fiskurinn stekkur frá
manni upp á land, sj&lfur stendur
maSur í vatninu. Hún spriklar, en
færist frekar frá vatninu viö þaS.
Samt sem áður er liún allt i einu kom-
in aS vatninu og þá biS ég ekki
boSanna, heldur gríp hana meS báSum
höndunum. Eftir örskamma stund er
leiknum lokiS, hér þarf aSeins aS
vigta.. Og hún reynist sjö og hálft
pund. Mér veröur hugsaö til deild-
arstjórans t veiSafæradeild SlS í Aust-
urstræti. Hann taldi mig á aS kaupa
þessi tœki og bar fyrir sig eiginn
reynslu. ÞaS er dálítiö erfitt aS fvtna
hjól et i stöng, sem á viS
mann. Ég tála nú ekki um'
hálfgerSa klaufa eins ao
mig.
Ég sezt op fæ mér brauS-
sneiS og horfi til bleikjunn-
ar. Þar sem ég sit og lcet
fara jel urr míg sé ég ólaf
koma fyrir nesiö meS einn
þriggja punda. Ofan á alla
ánægjuna af viSureigninni
bætist þaö, aS hafa fiskaS
betur en hann.
ÞaS er nokkur reisn yfir
öllu framferSi mínu er ég
veS vatnii mitti og sveifla
stönginni ff? nýrri og betri
farpga.
- Aflakló —
VEIÐISAGA
v