Vikan - 06.07.1961, Blaðsíða 31

UNGLINGAR Á GLAP-
STIGUM
Framliald af bls. 19.
lengur afborið aö vera návistum við
fólk, en flúði á náðir einverunnar og
þagnarinnar. Minnsta skírskotun til
tilfinninganna hafði þau áhrif að ég
gat ekki gráti varizt; hvert sem mér
varð litið sá ég einungis spillingu,
hnignun og dauða.
Það var einmitt Þá sem mér kom
til hugar að binda endi á allt. Þú
mundir hlæja, ef Þú heyrðir til mín,
Mic. Já, mér finnst sem ég heyri
skæran og glettnislegan hlátur þinn
kveða við, einhvers staðar handa við
tíma og rúm. Það hefði veriö dá-
samlega rómantísk lausn. Ég geri
ráð fyrir, að mér hafi þá fyrst orðið
lífið bærilegt aftur, er ég lá I hengi-
rekkjunni og virti fyrir mér vafinngs-
jurtina, sem minnti mig á þig, þótt ég
vilji ekki fullyrða að það hafi orðið
til þess að ég hætti við þá fyrirætl-
un að fylgja þér eftir. Ég hef ekki
fundið neina huggun. Þjáningu
minni er ekki lokið. En ég geri ráð
fyrir að ég Þjáist á annan hátt, ef
til vill; ég er ekki lengur haldinn
þessum lamandi, æðiskennda harmi;
þessari óbærilegu álagabölvun, sem
aðeins verður umflúin með því að
svipta sjálfan sig lífinu. Mér finnst
að ég hafi þolað þunga og erfiða
reynslu, sem hljóti að hafa djúpstæð
áhrif á allt mitt líf, um leið og hún
veitir mér þrek til að lifa lifinu.
Ég geng út á götuna, sólin skin,
piltar og stúlkur kasta glaðlega
kveðju hvert á annað. Stúlkurnar eru
klæddar bláum gallabuxum og með
ilskó á fótum, piltarnir stoltir af
skellinöðrunum sínum, og Þeir ávarpa
stúlkurnar tvíræðum, eggjandi
glettnisorðum, og þær svara í sömu
mynt. Og svo tvímenna þau á skelli-
nöðrunum; þjóta á brott á fleygiferð,
en sólin og þráin eftir nautn ástar-
innar slá bliki á augu þeim. Ég held
einn míns liðs eftir götunni, og ég
er eins og maður, sem glatað hefur
skugganum sínum.
Er það faðir minn, sem er sigurveg-
arinn? Eg hef hlaupið af mér horn-
in, eins og komist er að orði, þar sem
ég er hættur að drekka, kem heim
á hverju kvöldi um ellefuleytið, hef
lokið prófi, og er liklegur til að
„ryðja mér braut" í lífinu. Faðir minn
er að minnsta kosti harðánægður.
Hann vissi þetta. Hann vissi að ung-
gæðishátturinn eldist af manni, og
hann er stoltur af syni sínum. Og ég
hlusta á það, sem þeir segja einmitt
í þessum dúr í útvarpinu: „öld hinn-
ar lífsleiðu æsku er liðinn. 1 dag
fylgist hin unga kynslóð Frakklands
af stolti og hirfningu með framsókn
þjóðar sinnar, og fögnuður æskunnar
yfir því hlutverki, sem hennar biður
í framtíðinni, veitir manni aftur
trúna á gæfu og gengi Frakklands
...“ Já, ég hef hlustað á þetta og
annað þessu svipað, og stillt mig um
að sparka í útvarps ækið!
En sigurinn er ekki endanlegur.
Faðir minn kæmist ef til vill að raun
um Það, ef hann hugsaði málið nán-
ar. Þessi æska á glapstigum hefur
ekki verið neitt sérstætt franskt
þjóðfélagsfyrirbæri. 1 öðrum löndum
er talað um „reiða æsku". Við erum
hvarvetna jafnnæm fyrir þessari
reisu; við erum bólgubletturinn, sem
gefur til kynna að ef til vill sé hinn
glæsilegi þjóðarlíkami haldinn leyndu
átumeini. Af hverju segi ég „við“?
Ég er ekki framar einn af Þeim. Nei,
ég er aftur kominn : fylkingu hinnar
„borgaralegu" æsku. Ég geng vand-
lega þveginn og greiddur; stend fyrir
framan spegilinn og athuga skipting-
una, þvi að nú er engin Mic lengur
til að ýfa hana. Ég tek þátt i leiðin-
legum samkvæmum, og bý mig á all-
an hátt undir það, að koma mér sem
þægilegast fyrir um borð á þvi valta
fleyi, sem heimurinh er i dag. Senni-
lega kvænist ég og eignast börn ...
Það má þvi með sanni segja að ég sé
kominn aftur heim til föðurhúsanna!
En þó er það eingöngu sú von, sem
sættir mig við Þetta líf, Mic, að ein-
hvern tíma muni eitthvað stórfeng-
legt gerast — eitthvað það, sem ekki
á rætur sinar að. rekja til ofdrykkju,
taumlausrar kynnautnar og barna-
legra uppreisnartilrauna. Efn kannski
gerist ekki neitt; ef til vill verður
aðeins lítilfjörleg breyting á lifsvið-
horfi manna — hvað tekið verður al-
varlegt og hvað ekki. Ef til vill skilst
mannkyninu loks, þegar það hefur
glatað öllu, sem glatað verður i sagn-
frægum hörmungum, mikilvægi þess
að binda örlög sin ekki eingöngu því
sem fallvaltast er — tignarstöðum,
peningum og mannvirðingum, öllu
þessu glysi og glingri, en taki I fullri
alvöru að leita Þess eins, sem hvorki
verður eyðilagt, saurgað eða glatast.
Og nú ætla ég að trúa þér fyrir
leyndarmáli, Mic — leyndarmáli, sem
ég uppgötvaði einmitt fyrir kynni
okkar. Að það er dauðinn einn, sem
ekki svikur lit.
Ég geri ráð fyiir, að það veröi
þetta leyndarmál, s m gerir mig að
manni.
ENDIE.
TRÖLL AF J ÖLSKYLD AN
Framhald af bls. 25.
Svo gekk tröllapabbi upp á svið-
ið, tók halann sinn upp úr vasan-
um, sveiflaði honum eftir kúnst-
arinnar reglum og smellti i skúfn-
um. Fólkið klappaði, þvi að það hélt,
að þetta væri þáttur i sýngingunni,
en hitt tröllið varð hrætt og ætlaði
að hlaupa i burtu.
— Nei, biddu Eirikur, hrópaði
tröllapabbi og greip í halann á hon-
um, en viti menn, halinn fór af.
— Nei, nú er nóg komið, sagði
tröllapabbi, þetta er ekki Eirikur.
En nú koin maðurinn, sem átti
sýningartjaldið og kom tröllapabba
niður af sviðinu. Hann afsakaði sig
mikið vegna þess að þeir liefðu dul-
búið mann eins og tröll, en þeir"
Iiefðu bara ekki vitað að nokkur
tröll væru til i landinu. En ef trölla-
pabbi vildi sýna í tjaldinu daglega,
þá skyldi hann fá mjög hátt kaup.
— Þessi var góður, sagði trölla-
pabbi. En konan mín og börnin
verða að fá að vera hérna og horfa
á mig. Ég byrja strax að sýna, en
þú ferð og nærð i börnin.
Og meðan tröllapabbi sveiflaði
halanum fyrir fólk, fór maðurinn
út til að sækja börnin.
Þegar hann kom til baka, sagði
hann:
— Það varð nú ekki mikið úr
þessu, þvi að það er ómögulegt að
liemja krakkana. Þau hafa velt um
parísarhjólinu, stöðvað hringekj-una,
borðað allan isinn lijá ismanninum.
ón þess að borga, slitið rólurnar,
hrint feitri konu, þannig að hún
komst ekki á fætur aftur, sprengt
allar blöðrur, hleypt öllum dýrun-
um út, hent rauðum pylsum á borg-
arsljórann, veitt allar hvitu kanín-
urnar hjá töframanninum og hent
niður öllum flaggstöngunum, svo að
sldljanlega vil ég helzt ekki sjá þau
oftar.
— Já, þau eru mjög framtaks-
söm.'sagði tröllapabbi.
—- Þau hafa víst átt skemmti-
legan dag, sagði tröllamamma og
svo fóru þau öll aftur heim i trölla-
húsið i skóginum, og þar bjó trölla-
pabbi til sitt eigið sýningartjald, þar
sem þau skiptust á að sýna sig hvort
fyrir annað. Og þau skemmtu sér
svo vel, að það var aldrei framar
minnzt á skógarferð. ★
Hekln bnxnrnar
hafa náð geysivinsældum um land allt, enda sam-
hæfa þær mýkt og yndisþokka konunnar i ríku
mæli og eru i senn þægilegar og ódýrar.
Verð aðeins kr. 227.50
VIKAN 31