Vikan - 27.07.1961, Qupperneq 18

jSpennandí 09
sbemmtileg nstnr-
sngn eftir
Potrib fenwtck
3. hluti.
FORSAGA:
Hjá Tremein-fjölskyldunni i Lund-
únum verður mikiö uppnám út af
bréfi frá Jóni nokkrum Conway, sem
á heima í Brasilíu. En í því er skýrt
frá láti Terens frænda, sem var bróö-
ir frúarinnar, Kitty Tremein. Hefur
hann arfleitt frúna og börn hennar:
Milcka, Lísu og Marínu, aö gistihús-
inu „Monte Paraiso“ í Novo Friburgo,
einhvers stöar í fjalllendinu utan
viö Ríó de Janeiró. Ákveöa þau aö
flytjast til Brasilíu og taka aö sér
rekstur hótelsins. En margt gerist áö-
ur. Marín, sem er skaprík stúlka og
glœsileg, bregöur heiti viö unnusta
sinn, Andrés Connor, og Mikki trúlof-
ast Bellu, eigingjörnu dekurbarni, sem
hefur ekíci sýnt honum sérlegan áhuga
áöur. Fjölskyldan selur liúsiö til aö fá
upp i feröakostnaöinn til Brasilíu og
siglir þangaö meö „Suöurstjörnunni".
ViÖ komuna til Ríó þrætir Kitty viö
tollvörö, sem staöhœfir, aö þau hafi
meöferöis eintóm ný föt og því toll-
há mjög. Ungur Bandaríkjamaöur
Jcemur þeim til hjálpar, faömar Lísu
og telur tollþjóninum trú um, aö
hún sé meö brúöarfatnaö sinn, svo
aö þau sleppa gegnum tollinn. Þegar
þau koma út, hverfur hann í fjöldann.
UNAÐSLEGUR STAÐUR.
— Skárra er það nú! hrópaði Kitty
og var á báðum áttum. Feginleiki
hennar yfir því að hafa sloppið gegn-
um tollskoðunina háði harða baráttu
við sómatilfinningu hennar. Ósjálf-
rátt lagaði hún hatt sinn og fór svo
aftur að hugsa um framtíðina. —
Hvað eigum við nú að gera, Mikki?
— Við ökum til Copacabana-hótels-
ins, svaraði hann tafarlaust. — Con
way hefur sennilega farið þangað. Að
minnsta kosti hefði hann átt að gsra
það, bætti hann við og sneri sér að
bílstjóranum. — Heyrið Þér, talið
þér ensku?
Bílstjórinn brosti, svo að skein i
skjallahvítar tennurnar. — Sim,
senhor, -— ég tala ensku ágætlega,
svaraði hann. -— Ég keyra Ameríku-
menn. Ameríka mikið fínt land, —
er ekki? Þér aka Copacabana?
— Já, svaraði Mikki, og bílstjór-
inn brosti enn breiðar.
— Stíg á, ég keyra fulla ferð.
Þau settust inn í vagninn, og mað-
urinn ók með ofsahraða inn eftir
breiðu stræti. Hann vatt sér til beggja
hliða í umferðinni og beygði skjótt
fyrir horn eitt, en þar leit út fyrir,
að himinhátt fjall hindraði frekara
ferðalag.
— Hamingjan góða, sagði Kitty
hálfsmeyk. — Skyldum við eiga að
klifra hér upp?
— Ætli það liggi ekki göng í gegn-
um það, tautaði Marín.
Andartaki síðar hvarf sólskinið, en
þúsundir rafljósa komu í þess stað.
Og nú þeystu þau innan um sæg ann-
arra vagna eftir göngum, sem lágu
gegnum fjallið. Þegar þau komu út
úr jarðgöngunum hinum megin, blasti
við ströndin í Copacabana, margra
milna löng. Löðurtypptar öldur liðu
upp í gullslitna sandfjöruna, sem var
þakin gulum, rauðum, grænum og
bláum sólhlífum svo langt sem augað
eygði.
— Ó, — er þetta ekki undursam-
legt! hrópaði Lísa, og Marin bætti við
af mikilli hrifningu: — Það er meiri
staðurinn, sem frændi valdi sér, þeg-
ar hann fluttist hingað.
Nokkrum mínútum siðar nam
vagninn staðar við mjallhvítt stór-
hýsi á strandsvæðinu.
— Þetta er stórfenglegur staður,
varð Lísu að orði, þegar hún steig
úr bifreiðinni. Marín kom á hæla
henni og anzaði hressilega: -—■ Hvað
annað? Monte Paraiso er áreiðanlega
eins fínt.
Prúðmannlegur dyravörður tók á
móti þeim, og öllum létti, er það kom
í ljós, að hann talaði ensku. Sendi
hann tvo léttadrengi burt með far-
angur þeirra, en vísaði fjölskyldunni
leið til viðtökustofunnar. Þar sagði
kurteis Brasilíumaður þeim, að vissu-
lega væru þeim búin herbergi, — sam-
stæða út að sjónum. Og því miður
hafði enginn spurt eftir þeim, en bréf
hafði borizt ■— til frúarinnar.
Þau fóru í hraðgengri og hljóðlausri
lyftu upp á efstu hæð, og þar las
Kitty bréfið frá Jóni Conway — í
skrautlegum sal, sem hefði getað
verið klipptur út úr bandarískri
kvikmynd.
Bréfið var stutt og laggott. Hann
þakkaði hennar bréf og afsakaði, að
hann gæti því miður ekki tekið á
móti þeim. Honum hefði tekizt að
fá skiprúm til Ástraiíu, fyrr en hann
hefði gert ráð fyrir, og yrði Því lagð-
ur af stað, áður en Suðurstjarnan
kæmi. Það væru honum mikil von-
brigði að geta ekki hitt systur
Terens og börn hennar. En hann hefði
sagt ráðsmanninum að láta allt vera
til reiðu handa þeim, er þau kæmu.
Fyirrgefið flýtinn . . . Með kærri
kveðju ...
Kitty las bréfið upphátt, og að því
loknu varð augnabliks-vandræðaþögn.
Og svo ...
— Jæja, það Þýðir sennilega, að við
verðum að hraða okkur upp til Monte
Paraiso svo sem föng eru á, mælti
Lísa loks. Hún leit löngunarfullum
augum á þessa viðhafnaríbúð, sem
þau höfðu pantað til Þess að gefa
vini Terens frænda háar hugmyndir
um sig. — Það er lítið vit í að vera
hér.
— Samþykkt, svaraði Mikki. — Það
kostar sjálfsagt of fjár að búa hérna.
Það er bezt, að ég fari niður i upp-
lýsingarnar og frétti, hvernig komizt
verður héðan til Novo Friburgo.
Þegar Mikki var farinn, lagðist
Lísa út í svefnherbergisgluggann og
starði frá sér numin á hina litriku
útsýn. Sólin glampaði á grænblátt
hafið, löðurtypptar öldur hnigu að
ibjúgri fjörunni, þar sem þúsundir
sólbrúnna manna og kvenna lágu í
forsælu fagurlitra sólhlífa.
Til vinstri reis einkennilegt fjall,
eins og það stæði á verði yfir ský-
sköfunum, en hægra megin lá hið
fræga, tíglum lagða skemmtigöngu-
svæði Copacabana inn með ströndinni.
Þar óku hvítklæddir menn gulum
mjólkurisvögnum, og traustir strand-
verðir höfðu vakandi auga á bað-
gestum í sjónum. E'n yfir allt hvelfd-
ist heiður og dimmblár himinn.
Ekki var furða, þótt frændi ætti
bágt með að rífa sig frá þessu og
fara heim til Englands, hvarflaði að
Lísu. Þótt Novo Friburgo væri ekki
hálft svo unaðslegur staður sem
þessi. . . .
Rödd Mikka hreif hana úr þess-
um hugsunum: ■—• Lísa, hvar ertu?
—■ Hérna, svaraði hún og fór inn
í stofuna.
— Það er lengra til Novo Friburgo
en ég hafði gert mér hugmynd um,
mælti hann. — Stúlkan í upplýsing-
unum segir, að það sé fjögurra
stunda ferð með strætisvagni eða bíl
og enn lengur með lest.
—■ Við skulum vera hérna til
fyrramálsins, flýtti Marin sér að
segja, áður en Lísa kæmi upp orði.
Þegar hún sá, hve Mikki var efins,
bætti hún við: — Ekki getur einn
sólarhringur skipt meginmáli til eða
frá. Við höfum ekki heldur gert ráð
fyrir að koma í dag.
— Veit ég það, anzaði Mikki. —
En hefurðu hugmynd um, hve hátt
þessi íbúð er leigð?
— Hvað kostar hún? spurði Lísa.
Þau hrukku við, þegar hann nefndi
upphæðina, en Marin hélt sínu fram.
— Ekki getum við farið okkar leið
— nú á stundinni, — líkt og við höf-
um ekki gert ráð fyrir svo háu gjaldi.
Og ef satt skal segja, skiptir það
varla svo miklu. Terens frændi hefði
haft efni á að búa hér, og þá ættum
við að hafa það líka.
— Já, það er synd að hverfa frá
þessum dásamlega stað, jafnskjótt
sem við komum hingað, mælti Kitty
og barmaði sér. — Ég hafði hugsað
mér að komast eftir hinu og þessu
varðandi hótelrekstur til þess að
kunna ofurlítið fyrir mér i því, þegar
ég kæmi til Monte Paraiso. Það er
nauðsynlegt að vita svolítið um þjón-
ustu á verulega góðu gistihúsi.
Rétt hjá mömmu, hugsaði Lísa. Svo
leit hún til Mikka. — Það væri
kannski hugsanlegt að vera hér til
morguns.
Marín brosti ánægjulega. — Auð-
vitað er það. Við getum farið í bað
og litazt ögn um í Ríó og leigt okkur
svo bíl til Novo Friburgo í fyrramálið.
Ég er að farast af löngun eftir að
synda svolítið. Hún var orðin óþolin-
móð. — Við skulum ná baðfötunum
í hvelli. E'f við höfum hraðan á, höf-
um við tíma til að skreppa í sjóinn
fyrir hádegisverð.
Mikki varð að gefast upp fyrir svo
ótvíræðúm staðreyndum.
ÓÞÆGILEGUR ATBURÐUR.
Meðan bróðir hennar var að ganga
frá þvl nauðsynlegasta, opnaði Lísa
töskurnar og tók að leita baðfatanna.
Hún hafði lagt þau þarna snyrtilega
samanbrotin kvöldið áður á Suður-
stjörnunni, — en nú var öllu kuðlað
saman hverju innan um annað.
Við þetta varð henni hugsað til
tollbúðarinnar, og hún minntist
mannsins ókunna, sem hafði vafið
hana örmum og látið sem hún væri
unnusta hans, — mannsins, sem hafði
horfið, jafnfljótt og hann var kom-
inn, eftir að hann hafði bjargað þeim
heilu og höldnu gegnum tollinn.
Einkennilegur maður, hugsaði hún.
Hver skyldi hann vera? Hún hafði
aðeins séð hann i fáeinar mínútur og
mundi sennilega aldrei finna hann
aftur, en þó var skrítið, hve Ijóst svip-
ur hans stóð henni íyrir hugskots-
sjónum, — þessi ákveðna haka, þykkt
og dökkt hár, brúnu augun, sem
brostu við henni, þegar hann kallaði
hana unnustu sína, ■— og kossinn.
Það hlýtur að vera af því, að hann
var ekki óáþekkur Pétri, sagði hún
við sjálfa sig, svo sem til að afsaka,
hvers vegna mynd hans var svo fast
greypt í huga hennar. En Pétur
Farley hafði aldrei kysst hana, svo
að þar var enga skýringu að fá, hví
minningin um koss Bandaríkjamanns-
ins stakk hana ofurlítið í hjartastað.
Tak hans um mitti hennar var þétt
og vakti einkennilega mikið traust.
Þetta andartak, sem hún lék sitt
hlutverk í þessum skritna leik og
hallaði sér upp að öxl hans, fór um
hana sú furðulega kennd að mega
standa Þannig stundarkorn til við-
bótar, ... nærri því eins og hún ætti
heima í örmum hans.
Það hlýtur að vera af því, að hann
minnti mig á Pétur, endurtók hún
með sjálfri sér, meðan hún afklædd-
ist og fór í nýju baðfötin fallegu ...
En að þvi undanskildu, að þeir voru
báðir dökkir yfirlitum, — voru þeír,
hann og Pétur Farley, anars nokkuð
líkir, þegar alls var gætt?
— Ertu tilbúin, Lísa? kallaði Marín
innan úr hliðarherberginu, svo að hún
vaknaði aftur til veruleikans. Þetta
spaugilega atvik heyrði fortíðinni til,
— það var líðandi stund, sem gilti.
Hún sveipaði um sig baðkápunni
og lagði af stað með þeim Mikka og
Marínu til að fá sér sundsprett í blá-
um öldum Rióflóans. En Kitty sat úti
á svölunum og horfði á þau.
Sjórinn var dásamlega svalur og
hressandi. Og svo var sem Atlants-
hafði þætti ekki nóg, því að í garði
hótelsins var hvít, flísalögð sundlaug
með kristallstæru vatni. Þau freist-
uðust til að fá sér þar eitt kaf fyrir
matinn.
Þau voru komin heim að gistihús-
inu og ætluðu að stíga inn í sérlyftu,
sem ætluð var baðgestum, er Lísa
tók eftir því að hún hafði gleymt
tösku sinni á sundlaugarbarminum.
— Farið þið bara, sagði hún við
systkinin. — Ég fer og sæki töskuna,
en tek svo næstu lyftu.
Húsvörður hafði fundið töskuna, en
í því er hún þakkaði honum, heyrði
hún kunnuglega rödd mæla á ensku
að baki sér:
— Verst þótti mér, að ég valdi
ranga stúlku, sagði maðurinn hlæj-
andi. — Ef ég hefði tekið eftir þvi
í tíma, að þessi laglega, rauðhærða
stúlka var systir hennar, hefði ég
getað gripið tækifærið. Én þá var
það orðið um seinan . . .
Lísa stóð eins og steingervingur og
tvíhenti töskuna. En síðustu orðin
drukknuðu í skellihlátri. Tvær stúlk-
ur og tveir piltar sátu að hádegis-
verði við eitt af borðunum, sem rað-
að var meðfram sundlauginni. Ungu
stúlkurnar og annan karlmanninn
hafði hún aldrei séð áður. En þegar
sá, er talað hafði, sneri sér við til
að veifa í kjallaravörðinn, starði hún
ínn í dökk og stríðnisleg augu, sömu
augun og fyrr um morguninn.
Var sem óttakennd lýsti sér í þess-
um augum, þegar Þau litu inn í henn-
ar? Þetta var riddari hennar hjá toll-
búðinni.
1 B VIKAN