Vikan - 27.07.1961, Blaðsíða 24

4. kafli
ANET GREENOCH kom aö morgunborðinu
á undan föður sínum. Hún gekk út að glugg-
anum og kveikti sér í sígarettu. Hún hugs-
aði með sér að hún hefði reykt of mikið upp á
síðkastið, og það væri merki um taugaóstyrk.
Þannig hafði það verið síðan frú Renshaw hafði
sýnt henni myndina.
Hún hafði ekki hitt Jim síðan hann kom heim
frá London fyrir tiu dögum. Hún hafði heldur
ekki látið móður hans freista sín að heimsækja
hana. Hún hafði heyrt aðrar konur með !ífs-
reynslu segja, að það væri heimskulegt að ganga
á eftir karlmönnum.
Faðir hennar hafði aldrei verið innilegur við
hana. Hann hafði látið hana ganga á góða skólá
og hún hafði fengið næga peninga. Það eina, sem
hann heimtaði af henni, var að hún væri góð
húsmóðir þegar gestir komu til hans, að öðru
leyti skipti hann sér ekki af henni. Nema hvað
hann vildi að hún gifti sig. Þegar hún 18 ára
kom heim frá skólanámi hafði hann sagt: Þú
verður rik, Janet, einn góðan veðurdag og ég vil
að þú veljir þér góðan og áreiðanlegan mann, en
sért ekki að flækjast um með hinum og þessum.
Flestir jafnaldrar hennar voru annað hvort
trúlofaðir eða giftir, og sjálf reiknaði hún með
Jim Renshaw sem tilvonandi eiginmanni.
Nú kom faðir hennar að matborðinu og hún
slökkti í sígarettunni og hringdi á stúlkuna. Hún
hugsaði með sér, að bráðlega mundi Granthorpe
sjá stærsta brúðkaup i manna minnum, þegar
hún og Jim giftu sig.
En þá datt henni myndin i hug. Frú Renshaw
sagði, að hún hefði dottið út úr blaðabunka uppi
á herberginu hans Jim. Þetta var póstkort, eins
og fást i leikhúsunum, og undir myndinni stóð:
Tessa Charles sem Columbine í Carneval.
— Ég vildi að þið Jim færuð að ákveða ykk-
ur, sagði frú Renshaw. — Þið eruð nú orðin
tuttugu og sex og átta ára og það er kominn
tími.til þess.
— Já, frænka, sagði Janet. Smátt og smátt hafði
hún komið því inn hjá frú Renshaw að það væri
eitthvað á milli Jim og sin.
Faðir hennar var Skoti og hafði flutzt hingað
til bæjarins um þritugt og keypt fyrirtækið. Það
eina, sem honum hafði orðið á um dagana, var
að verða hrifinn af móður Janet, sem var heilsu-
laus og hafði dáið ung. Hann hafði orðið einn
eftir með Janet. Hann hafði alltaf óskað sér sonar,
en sagði við sjálfan sig, að hann yrði að íaka
afleiðingunum af því að hafa látið tilfinningainar
ganga fyrir skynseminni.
Þau höfðu ekki mikið að segja við hvorl artn-
að, en hann var feginn því að hún var lagleg og
var stoltur af henni, en þar fyrir utan hafði hann
ekki áhuga fyrir henni.
— Ég ætla að borða kvöldverð hjá Renshaw
i kvöld, sagði Janet. — Verður þú heimá?
—• Nei, ég borða í Leeds. Hann lagði frá sér
blaðið og sagði: Er ekki töluvert siðan Jim kom
frá London? Er þetta ekki í fyrsta skipti, sem
þú hittir hann siðan hann kom?
■— Jú, við höfum bæði haft mikið að gera ...
ég hefði náttúrulega getað hringt til hans. . . .
— Hann hefði átt að hringja. Af biðli að vera
finnst mér hann ekki sérlega ákafur.
Hún roðnaði af reiði.
— Þú hefur ekki sagt mér neitt og ég hef
ekki spurt Þig. E’n gamla konan, móðir hans talar
eins og þið væruð trúlofuð. En ég hef heyrt því
fleygt, að Jim hafi ekki mikinn éhuga fyrir því.
— Hver segir það?
— Það skiptir ekki máli. Eg var í byrjun
ánægður yfir að þú hittir Jim svona oft, en ef
ekkert fer að verða úr þessu, fer þetta að verða
hlægilegt. Annað hvort verður þú að giftast pilt-
inum, eða hætta við hann. Hvar er stolt þitt?
— Það liggur ekkert á, sagði hún. Hún gat
ekki sagt honum, að Jim hefði aldrei beðið henn-
ar. En ef að þú lítur þannig á þetta, er víst bezt
að við förum að trúlofa okkur.
— Það lízt mér vel á, sagði faðir hennar. Sendu
hann á skrifstofuna til mín, þegar þetta er ákveð-
ið, því hann verður ríkur maður þegar hann
giftist þér og margir munu öfunda hann.
EGAR Janet sá Jim um kvöldið, varð hún
hissa ú því, að hún varð rök í lófanum og
hjartað barðist I brjósti hennar. Það var eins
og hún sæi hann í fyrsta sinn — mjög aðlaðandi
mann, sem margar konur mundu óska sér sem
eiginmann.
— Sæl, Janet, sagði hann, hvað viltu drekka?
Það er gaman að sjá þig.
■—■ Mér finnst líka gaman að sjá þig, sagði hún
og gekk alveg til hans. Hún tók um handlegg
hans og leit brosandi á hann. — Ætlarðu ekki
að heilsa mér með kossi?
Hann varð dálítið undrandi á svipinn, en kyssti
hana laust á kinnina. — Hvað langar þig svo til
að drekka?
Það hafði enginn kysst Janet áður. 1 rauninni
hafði hana aldrei langað til að neinn kyssti sig.
En þegar hún horfði núna á þennan háa ljós-
hærða mann, var eins og heimurinn væri gjör-
breyttur. Hún fann ennþá, hvar varir hans höfðu
snert vanga hennar.
— Það er sama —• gefðu mér sherry, takk.
Hún tók í jakkahornið hans og leit niður og
sagði: — Jim, pabbi var að stríða mér í morgun
... það er eiginlega skiljanlegt, því við höfum
verið svo lengi saman .... það er eðlilegt að hann
búizt við ... Hún fann að Jim varð stífur af
undrun, en þegar frú Renshaw kom í þessum
svifum inn, sagði hún: — Ég var einmitt að
segja við Jim, að pabba fyndist, að við ættum
að fara að trúlofa okkur. . . . mér líkar þetta vel
eins og það er, en það er skiljanlegt að öðrum
sé farið að finnast . . .
— Faðir þinn hefur rétt fyrir sér, sagði frú
Renshaw áköf.
— Hlustið á andartak, sagði Jim ákveðinn. Þetta
verðum við að tala nánar um. Ég verð að segja
ykkur það, að ég er ástfanginn af annarri konu.
Hingað til hafði Janet aðeins hugsað um Jim
sem heppilegan og viðeigandi eiginmann og henni
hafði aldrei dottið í hug, að hún ætti slíkar til-
finningar, sem nú bærðust með henni. Hún óskaði
sér Jim af öllu hjarta. Hún hlustaði þögul á frú
Renshaw barma sér yfir því, að Jim hefði lifað
lifi, sem hún átti enga hlutdeild í, og hugsaði, að
þannig væri það að vera ástfangin.
— Mér finnst að þú ættir að vera sanngjarnari
við Jim, sagði hún við frú Renshaw. Síðan leit
hún blíðlega á Jim og sagði: Ég hef orðið mér
til skammar og þú verður að fyrirgefa mér. Mér
finnst að við ættum að lúta eins og þetta hefði
aldrei gerzt. Ástin haíði kennt henni klókindi
og varkárni.
— Þakka þér fyrir Janet, sagði hann feginn.
— Seinna, þegar þau sátu og borðuðu, sagði
Janet: Jim, þessi unga stúlka, er það leikkonan?
— Hvernig veiztu Það? Nú, þú hefur séð mynd-
ina. Ég ætlaði eiginlega ekki að tala um það,
þvi það er varla viðeigandi, Þegar tilfinningum
manns er ekki svarað.
— Meinarðu það, að hún kæri sig ekki um þig?
spurði frú Renshaw undrandi.
—• Já, hún lifir í öðrum heimi, heimi tónlistar-
innar og dansins, en mig langar til að sýna henni
minn heim og ég hef beðið hana að heimsækja
okkur. Sálf á hún ekkert heimili og er bara
nítján ára.
— Ég veit ekki hvort ég get tekið vel á móti
henni, sagði móðir hans, en Janet sagði hlýlega:
— Þannig mátt þú ekki tala, frænka. Þú verður
að taka vel ú móti henni, það er einmitt hlýlegt
heimili, sem Jim langar til að sýna henni. Mér
finnst leitt, að ég skildi vera að blaðra Þetta
áðan, Jim. En ég óska þér innilega allrar ham-
ingju, því verðurðu að trúa. Nú verð ég að fara.
Góða nótt.
Þegar Mayanaballettinn kom til Leeds á mánu-
deginum, fór Jim snemma á skrifstofuna og
klukkan ellefu hringdi Tessa. Hún sagðist geta
hitt hann á miðvikudag.
—- Það er ágætt, þú getum við drukkið te heima
hjá mér, sagði hann.
Þegar Tessa lagði heyrnartólið á, blikaði á nýj-
an hring — André hafði dregið hann á fingur
henni kvöldið áður og sagt: Eftir frumsýninguna
getur þú sjálf ákveðið hvort Þú vilt gera hann að
giftingarhring.
E'ftir viku mundi hið nýja líf hennar byrja.
Hún gat varla trúað því, en hringurinn og blómin,
sem hún fékk frá André sýndu henni að Þetta
var veruleiki. En André skrifaði henni ekki og
hún ætlaðist heldur ekki til Þess af honum.
Þegar Jim kom að sækja hana, hugsaði hún
með sér, að í dag yrði hún að segja honum frá
André. Þau óku um og skoðuðu stóra húsið að
utan, sagði Jim:
— Er það eins og þér bjuggust við?
— Já, að nokkru leyti. Það er eins og það
hafi alltaf verið hér og er eins og örugg höfn.
Bak við gluggatjöldin stóðu þær Doris og frú
Renshaw. — Hún er grindhoruð. Hún lítur alls
ekki út eins og leikkona.
—• Nei, sagði frú Renshaw, en hugsaði: Hún
lítur út eins og fín stúlka, en það sagði hún ekki
við Dóris, því hún vildi ekki viðurkenna að sér
litizt vel á hana.
Jim leiddi Tessu bak við húsið og sýndi henni
útsýnið yfir borgina.
— Þarna er verksmiðjan okkar, sagði hann.
Ég hef hugsað mér að endurbæta hana og stækka.
Gerry ætlar að teikna ný mynztur fyrir mig.
Þau gengu inn í húsið og frú Renshaw tók á
móti þeim brosandi, en augu hennar voru kuldaleg.
5. kafli
M kvöldið dönsuðu þau saman i klúbbnum.
— Þakka þér fyrir yndislegan dag, Jim.
Slíkan dag hef ég ekki lifað fyrr.
Hann brosti og þrýsti henni að sér. Honum hafði
lika fundizt dagurinn dásamlegur. Honum hafði
verið skemmt við að sjá, að Tessa varð strax
vör við kulda móður hans, en lagði sig alla fram
til að hafa góð áhrif á hana — og það hafði
tekizt betur en hann hafði búizt við.
-— Við dönsuðum ekki saman í fyrsta sinn og
við hittumst — þá töluðum við bara saman.
—• Já, sagði hún og varð skyndilega alvarleg.
Allan daginn hafði hún ætlað að segja honum
frá André, en hún hafði ekki viljað spilla ánægj-
unni með þvi. — Jim, sagði hún, það er svo
margt, sem ég þarf að segja þér. Ég hefði átt
að segja þér það strax, þegar við töluðum saman
I símanum, en það varð ekkert úr því. Og í dag
hefur mér liðið svo vel, að . ..
— Er það um ferðina til Ameriku. Það var
gott að við töluðum ekki um það í dag, svo dag-
urinn var eingöngu okkar dagur ...
Þá kom Janet inn í salinn. Tessa sá þessa lag-
legu ungu stúlku ganga í átt til þeirra og varð
strax vör við einhvern spenning í kringum Þau.
— Janet tók vingjarnlega í hönd hennar. —
Svo þetta er Tessa. En hvað hún er yndisleg. Ég
heiti Janet Greenoch.
— Janet er góð vinkona móður minnar, Tessa,
sagði Jim glaðlega.
— Eigum við ekki að fá okkur eitthvað að
drekka, sagði Janet fljótmælt. Við verðum að
halda það hátiðlegt að hafa fræga manneskju
hér á meðal okkar. Tessu fannst sem allt öryggi
væri horfið Með þessum orðum hafði Janet tekizt
að útiloka hana frá hópnum.
— Mér er sagt, að André Lamartine ætli að
gera yður að stjörnu og að þér eigið að hafa
aðalhlutverkið á hendi í nýja leikritinu hans.
Tessa leit snöggt á Jim. — Hefur þú ekki heyrt
um það Jim? Það stóð í öllum Lundúnarblöðunum
í morgun.
— Nei, ég vissi það ekki, sagði Jim, ég hef
ekki haft tíma til að lesa leikhússíðuna.
—- Ég vissi ekki um að það kæmi i blöðunum.
Ég hef aldrei sungið á sviðinu fyrr, eii ég hef
verið að læra það ... og þeir halda augsýnilega,
að ég geti það.
Janet sagði hárri röddu: André Lamartine hlýt-
ur að hafa háar hugmyndir um yður fyrst hann
þorir að trúa yður fyrir þessu .. . það hlýtur
að vera mikil áhætta fyrir hann að hafa ekki
vana söngkonu.
— Það er það vissulega, sagði Tessa. Hún vissi
nú að þetta var árás, en hún vissi ekki hvers
vegna þessari ungu stúlku var illa við hana. En
hún gerði sér ljóst, að slíkri árás gat hún mætt
úr fleiri áttum og Það mundi krefjast mikils hug-
rekkis að mæta þeim. Hana langaði til að segja:
Hann elskar mig og treystir mér . .. við ætlum
að gifta okkur.
24 VIKAN