Vikan - 12.07.1962, Qupperneq 17

Kannski er töfraseiður Jóns-
messunæturinnar sterkari en
nútímafólk vill viðurkenna. Þá
nótt gerðist að minnsta kosti
ýmislegt undarlegt að óðalsetrinu
Fosshlíð ___
Hún heyrði fótatak á eftir sér,
kannaðist við það og fékk ákafan
hjartslátt. Það var Einar.
— Ég skal bera telpuna, sagði
hann. Komdu til pabba, Súsanna
mín . . .
— En Eva frænka á að hátta mig
og segja mér sögur ...
— Já, hjartans barnið mitt. Það
gerir EVa frænka líka áreiðanlega,
fyrst hún hefur lofað því.
Svo gengu þau þögul hvort við
annars hlið heim að húsinu, og þegar
stígurinn þrengdist, gætti Eva Þess
að dragast aftur úr svo öruggt væri
að þau snertust ekki.
Stundu síðar stóð Eva fyrir fram-
an spegilinn inni i herbergi sinu og
starði á þreytulega spegilmynd sína.
Fegin hefði hún viljað losna við að
taka þátt í veizlugleðinni og dansin-
um, fegin hefði hún viljað losna við
að þurfa að standa við öll þau fyrir-
heit, sem hún hafði gefið Gustav liðs-
foringja að fyrra bragði; hún var
þess innilega fullviss, að það mundi
eingöngu valda vonbrigðum og eftir-
sjá ef hún gengi honum á vald I nótt.
Og samt sem áður var það eina hugs-
anlega leiðin til að smeygja af sér
þeim læðingi, sem ást þeirra, Einars
og hennar, hafði á hana lagt. Hún
titraði af kvíða .... ef bezt léti, gæti
hún ef til vill reynt að gera sér
í hugarlund að hún nyti atlota Ein-
ars, þegar hún hvíldi í örmum Gust-
avs, og þó .... nei, hún mundi ekki
einu sinni geta ímyndað sér það. Og
það var ósegjanleg kvöl að verða að
láta sem maður væri kátur og glaður
í hópi háværra og veizlureifra gesta,
Þegar dapurleikinn lá á manni eins
og mara.
Hún hrökk upp af hugleiðingum
sínum við það að Lilian kom inn,
klædd í ljósbleikan kjól og með gim-
steinamen í eyrum sér. Hún var fög-
ur eins og draumsýn, hver ein hreyf-
ing hennar mjúk og eggjandi.
— Ertu ekki .... Hvað er Þetta —
hefurðu ekki enn haft kjólaskipti,
EVa?
Eva var enn í stórrósótta sumar-
kjólnum.
•— Get ég ekki verið í þessum kjól,
spurði hún. Það er Jónsmessunótt
og ....
— En elskan mín .... allir hinir
gestirnir verða samkvæmisklæddir.
— Þá verð ég vist að skarta spari-
kjólnum. Gallinn er bara sá að hann
er svartur, og á því ekki sem bezt
við Jónsmessunæturhátíðina. Lakast
er þó hvað ég er þreytt. Ég vildi óska
að ég væri háttuð og mætti fara að
sofa.
Vesalingurinn, hugsaði Lilian af
samúð. Hún er svona döpur vegna
þess að hún á ekki neinn kjól sem
hæfir. Lilian skildi það ofurvel.
— Ég held nú ekki, sagði hún
hressilega. Komdu inn til mín, og við
skulum athuga hvort ég finn ekki
einhvern kjól handa þér. Það vill svo
vel til, að við erum báðar svipaðar
á hæð og vöxt.
Eva gat ekki mælt henni í mót.
Hún varð að fylgjast með Lilian inn
í svefnherbergið, athuga kjólana og
reyna umfram allt að vera glöð í
bragði. Lilian leitaði af ákefð i klæða-
skáp sinum. Loks dró hún fram sef-
grænan kjól með víðu pilsi.
— Ég er viss um að þessi kjóll fer
þér vel, sagði hún.
Eva ætlaði varla að þekkja sjálfa
sig, þegar hún var komin í sefgræna
kjólinn. Svo dýra og íburðarmikla
flík hafði hún aldrei áður borið. Að
vísu var hann mun flegnari en Eva
hafði vanizt, en það fór henni vel.
Liturinn var í fyllsta samræmi við
Ijósguilið hárið. Freistandi, hugsaði
hún sem snöggvast og sá liðsforingj-
anum bregða fyrir hugskotssjónir
sínar, einungis til að þoka fyrir ann-
arri og skýrari mynd.
— Þú ert blátt áfram töfrandi,
hrópaði Lilian upp yfir sig, þegar
hún virti Evu fyrir sér. Þú ert að
vísu falleg stúlka, en svo fallega hef
ég aldrei séð þig ....
Lilian var áköf og í óvenjulega
glöðu skapi.
— Kjóllinn er dáisamlegur, varð
EVu að orði. Það er fallega gert að
lána mér hann.
— Lána .... ertu gengin af göfl-
unum, manneskja. Heldurðu að ég
fari að lána þér kjólinn, sem er eins
og hann hafi verið saumaður á þig.
Nei, vitanlega máttu eiga kjólinn. Ég
er því fegin, að hann skuii klæða þig
svona vel.
Eva fann grátkökk í kverkum sér,
og það var með naumindum að henni
tókst að þakka Lilian sæmilega fyrir
gjöfina. Það leyndi sér ekki að Lilian
hugði að hún mundi ekki kunna við
sig í lánskjól, og það var líka sönnu
'nærri. Og ekki tók betra við, þegar
Lilian faðmaði hana að sér. Eva ósk-
aði þess eins, að hún gæti horfið niður
úr gólfinu. En Lilian var í slíku sói-
skinsskapi, að hún gat faðmað allan
heiminn að sér í kvöld. í svo góðu
skapi hafði hún ekki verið lengi.
Henni fannst sem hún hefði unnið
stóran sigur, fyrst Gustav kom og
fullvissan um að hafa slíkt vald á
honum átti veigamesta þáttinn í kæti
hennar. Auk þess þótti henni vænt
um Evu ....
PATRIK gamli gekk í endurnýj-
un lífsins þetta kvöld. Svona átti
það að vera .... gamla óðalsetrið að
bergmála af glöðum hlátrum veizlu-
reifra gesta. Það var stolt hans, að
hann væri sprækari og fjörugri en
nokkur öldungur á hans aldri — þessi
gamalmenni, sem setzt höfðu að inni
í bókasafninu og nenntu ekki einu
sinni út í garðinn. Og stúlkurnar,
hugsaði hann með sér .... þær voru
töfrandi, það er að segja þegar maður
var ekki dauður úr öllum æðum, en
kunni enn að meta kvenlega fegurð
og yndisþokka. Þarna dansaði blessun-
in hún Eva litla við liðsforingjann . . .
allra indælasta stúlka.; honum hafði
fallið sérlega vel við hana strax þegar
hún kom. En Einar — hvar var hann ?
Hversvegna var hann ekki í dansinum,
heldur stóð Þarna eihn síns liðs, Þungt
hugsi? Var hann tekinn að eldast, eða
hvað?
Einar fylgdi Evu með augunum.
Aldrei hafði hann séð hana jafn töfr-
andi fagra og I kvöld. Og aldrei
hafði hann þráð hana eins ákaft af
líkama og sál. Hann langaði mest af
öllu til að taka undir sig stökk, þrífa
Evu af dansherranum og leiða hana
á brott. Brjálæði, hugsaði hann. Það
hlýtur að líða hjá. Ég hef ekki leyfi
að hugsa, enn síður að haga mér eins
og menntaskólastrákur.
Honum duldist ekki að það mundi
þykja undarlegt ef hann dansaði ekki
við hana í kvöld. En hann treysti sér
ekki til þess, og því var hyggilegast
að hætta ekki á það. Hann treysti
sér ekki til að finna hana hvíla í
örmum sér, finna brjóst hennar, hvelfd
og mjúkheit við barm sér. Hann varð
að sjá svo um að til Þess kæmi ekki.
Það sem þeim hafði áður farið á milli,
þegar æði Ijúfsárrar ástríðu tók völd-
in af þeim báðum mátti ekki endur-
taka sig. Hann hafði þegar sært hana
nógu djúpt. Nú varð hann að gera
allt sem honum var unnt til að vinna
aftur vináttu hennar og reynast henn-
ar verður. Sem vinur og félagi. Hann
þarfnaðist hennar svo óumræðilega og
þau hvors annars.
Hann fann hönd lagða á öxl sér og
leit við:
— Nei, ert það þú, Patrik frændi?
— Hvað sýnist þér, svaraði gamli
maðurinn heldur þurrlega. Hvers
vegna ertu svona þungbúinn, drengur?
Og hversvegna dansar þú ekki? Á
sjálfa Jónsmessunóttina. Ekki veit ég
hvað þú hugsar, ungur maðurinn, svei
mér þá.
— Ég er dálítið þreyttur í kvöld,
það er allt og sumt, svaraði Binar
og tók að leita að sígarettum í vasa
sínum.
Framhald á bls. 30.
VIKAN 17