Vikan - 07.02.1963, Side 4

Verið ung:
NOTIÐ
/ANCJASTER
SNYETIVÖRUE
DAGKREM
NÆRINGARKREM
ANDLITSMJÓLK
ANDLITSKREM
BODY MILK
MAKE-UP
STEINPÚÐUR
LAUST PÚÐUR
VARALITIR
VARALITABLÝANTAR
AUGNPOKAKREM
AUGNHÁRALITUR
AUGNSKUGGAR
AUGNABRÚNABLÝANTAR
KINNALITIR
/ANGASTER
Ö. VALDIMARSSON & HIRST H.F.,
GOÐHEIMUM 6 — REYKJAVÍK — SÍMI 38062.
Á bólakaf ...
Vikan fær geysimikið af alls kon-
ar bréfum, um alla skapaða hluti.
Mörg þeirra eru alls konar greinar
og smásögur, sem við erum beðnir
um að birta — eða gefinn kostur á.
Það er algjör undantekning, ef
hægt er að birta slíkar sögur eða
greinar, og þar koma svo sannar-
lega margar ástæður til greina.
Sumt er hreint bull, annað er bara
leiðinlegt og tilgangslaust þvaður
. . . ástæðurnar eru svo mýmargar,
að það er ekki pláss hér til að telja
þær upp. En svo kemur líka fyrir,
sem betur fer, að við fáum góðar
sögur eða greinar, sem við birtum,
og erum þakklátir fyrir það.
Það er kannski rétt að gefa les-
endum dálitla hugmynd um hvern-
ig við óskum eftir handritum, og
hvað verður um þau.
f fyrsta lagi viljum við taka fram,
að við lesum allt slíkt gaumgæfi-
lega og ákveðum strax hvort við
getum notað það eða ekki, — það
er að segja ef það er vélritað.
Handskrifuð blöð lesum við yfir-
leitt ekki, nema þau séu einstaklega
greinilega skrifuð og læsileg. Ann-
ars fara þau beint í bréfakörfuna.
Sama um önnur handrit, sem við
dæmum ónothæf. Allt í körfuna,
nema ef sendandi hefur lagt með
því frímerkt og áritað umslag. Þá
sendum við það strax til baka, en
án þess að gera grein fyrir því hvers
vegna það er endursent, og án þess
að leiðbeina höfundi um breytingar.
Slíkt mundi kosta í það minnsta
einn mann, sem ekkert gerði annað.
Við höfum annars tekið eftir því,
að beztu sögurnar eru líka bezt frá-
gengnar í handriti, sem sýnir að
höfundur hefur lagt mikla rækt við
verkið. Hreint og þokkalegt handrit
er lesið mjög gaumgæfilega hjá
okkur.
Oft langar okkur samt til að leið-
beina mönnum, sem sýnilega hafa
einhvern neista og áhuga, en tími
okkar leyfir það ekki. Til að skýra
þetta betur, birtum við hér eitt
bréf, sem við fengum fyrir skömmu
síðan.
Það er svona:
Kæra Vika.
Ég held mig mikið skáld og eiga
mikla framtíð fyrir mér í þeim efn-
um. Nú ætla ég að biðja þig að
birta fyrir mig þessa fyrstu sögu
sem ég hef komið á þrykk. En ef
þú ekki birtir hana, segja mér
hvers vegna ekki. Ég er mikill hug-
óramaður, ekki nema 17 ára.
Ég bið þig að taka stafsetninguna
ekki alvarlega, því ég veit að hún
er fyrir neðan allar hellur.
Þakka allt gamalt og gott.
Addi.
Stefni Haföldunnar risti spegil-
sléttan flöt sjávarins, svo að hvít
fyssandi sjórinn gekk út frá kinn-
ungi hennar. Á stjórnpalli þessa
glæsilega skips stóðu háseti og stýri-
maður, og gegndu skyldustörfum
sínum, hásetinn við stjórnvöl, en
stýrimaður í stjórnborðsglugga
stjórnpallsins, og rýndi út yfir haf-
flötinn.
Svo langt sem augað eygði var
ekkert annað að sjá en blikandi haf.
í vélarrúmi var annar vélstjóri á
vakt og gætti hinnar tryggu vélar
skipsins, og hún stöðvaðist ekki.
Það var fyrir öllu að hún gengi
eins og vera bar. Þetta sex strokka
ferlíki réði því hvort þeir kæmust
til Kóreu með hinn dýrmæta farm
er skipið var með innanborðs. Nú
knúði hin 700 hestafla vél skipið
með 12 mílna hraða fáfarna leið yf-
ir hið endalausa haf, Kyrrahaf. Þeir
höfðu forðazt öll skip er á leið þeirra
höfðu verið.
Þarna sem hann stendur og pump-
ar upp á hæðarboxið, verður hon-
um hugsað til þess er hann kom
heim til sín, úr hernum, og fann
unnustu sína í örmum vinar síns.
Hvernig hann hafði myrt þau.
Guð minn góður, ópið sem hún
hafði rekið upp, og biðjandi augna-
ráði hennar, biðjandi um miskunn,
vægð, hann á bágt með að hylja
tár er renna niður sveittan og olíu-
brákaðan vangann. Hvernig gat
hann fengið sig til að myrða þau
á svona hryllilegan hátt, hvernig
gat hann, hvernig, hve--------—
Þessi hugsun hans verður aldrei
hugsuð til enda, því að hinn dýr-
mæti og hættulegi farmur er skipið
var með hafði sprungið og gereytt
skipinu og öllu innanborðs, dauðu
sem lifandi, og búið um það í ríki
Ránar.
Svar: Jú, ég skal segja þér,
Addi minn, hvers vegna við birt-
um þetta ekki sem sögu, þótt hún
komi að vísu á þrykk. Þetta er
nefnilega alls ekki saga, og getur
aldrei orðið saga.
Til að byrja með þá er efnið
ekki nothæft í sögu eins og venju-
legir lesendur tímarita vilja hafa
hana nú á dögum — og tímarit
verða alltaf að fara eftir því. Þú
lætur söguhetjuna fremja hrylli-
legan glæp, sem út af fyrir sig
er ekki hæfur í þokkalega smá-
sögu, og síðan hyggst þú leysa
vandann með því að kála
hreint öllum, sem koma við sögu.
Það er engin lausn. Það er óráðin
gáta, sem skilur við lesandann
með sárt ennið og penna í hönd-
unum til að skrifa uppsögn til
Vikunnar. Það eru engar útskýr-
ingar á neinu. Úr hvaða her kom
hann? Hvernig stóð á því að
hann kom svona að vininum og
kærustunni? Hvernig myrti hann
þau? Af hverju var hann ekki
tekinn fastur? Fyrir hverjum er
hann að hylja tár? Hver er farm-