Vikan - 07.02.1963, Síða 28

En hann hélt áfram að gylla fyr-
ir þeim framtíðina, ef þeir fylgdu
honum. Hann hélt líka áfrgm að hóta
þeim að afhjúpa þá fýrir umheim-
inum, að láta dagbloðunum í té
stolnu játningarnar. En brátt varð
hann alveg einangraður. Meira að
segja ráðsmennirnir, sem í upphafi
höfðu stutt hann, drógu sig til baka
og báðu prinsessuna um að taka
sig aftur í sátt. Ben varð að horfast
í augu við þá staðreynd, að hann
hafði tapað.
Svo var það einn morgun, að
hann lét allar eigur fjölskyldunnar
niður í einn af barnavögnunum,
sem fsraelsmenn notuðu til þess
að aka trúarritunum um og selja.
Hann tróð eins miklu og hann kom
fyrir af eintökum af The Flying
Roll og ýmsum öðrum helgiritum
þeirra ofan í með hinu dótinu og
hélt svo af stað, með Mary og
Hettie litlu þrammandi bak við sig,
og gekk suður í gegnum Detroit.
Nú var hann næstum félaus og
stóð því í sömu sporum og þegar
hann mörgum árum áður hafði hætt
við heiðvirt flakk til þess að leika
hlutverk predikarans. Þetta var sú
stund í lífi hans, sem hann var næst
því að gefast upp. Það var orðið
niðamyrkur, þegar hann kom í út-
jaðra borgarinnar. Þar ýtti hann
loks vagninum í skjól við nokkra
runna, dró upp teppi úr farangrin-
um og breiddi úr því á jörðinni.
„Hvert erum við að fara?“ spurði
Mary uppburðarlítil.
„Drottinn mun leiða okkur,“ svar-
aði hann annars hugar.
„En hvað eigum við að gera?“
„Guð mun sjá fyrir okkur. Verið
ekki áhyggjufullir um líf yðar, hvað
þér eigið að eta eða hvað þér eigið
að drekka, ekki heldur um líkama
yðar, hverju þér eigið að klæðast.| |
Lítið til fugla himinsins, þeir sá; a
ekki né uppskera og þeir safna ekki
heldur í hlöður, og yðar himneski
faðir fæðir þá, eruð þér ekki miklu
fremri en þeir?“
„En hvað getum við ...?“
„Ó, þegiðu og farðu að sofa!“
svaraði hann hranalega.
Þótt hann væri dauðþreyttur lá
hann vakandi meiri hluta nætur
og hugsaði um framtíðina. Það virt-
ist vera um þrjár leiðir að velja.
Hann gat haldið áfram að lýsa því
yfir að hann væri spámaður og
reyna að ná einhverju af sundur-
leitum hópi ísraelsmanna í öðrum
borgum á sitt band. Hann gat rakað
af sér skeggið og klippt hárið og
tekið upp sína fyrri iðju sem far-
andprédikari. Hann gat líka hætt
öllu slíku og fengið sér venjulega
atvinnu. En þegar hann minntist
daganna í kústaverksmiðjunni úti-
lokaði hann í skyndi síðasta kost-
inn.
Þegar morgnaði hafði hann tekið
ákvörðun. Hann ýtti barnavagnin-
um á undan sér að næstu borg, þar
fékk hann Mary og Hettie eins stór-
an hlaða af trúarritum og þær gátu
borið og sagði þeim að ganga dyr
frá dyrum og bjóða þau fram. Næst
eyddi hann hálfum deginum í að
skoða myndir og málverk af Kristi
í trúarritunum sínum og klippti svo
af hári sínu og' skeggi svo að það
líktist myndunum sem mest. Hon-
um hafði tekizt að safna svolitlu
af peningum meðan hann dvaldi í
Guðshúsinu, og nú notaði hann þá
alla til þess að fá sér nýjan alfatn-
að — mjallahvítan. Hann keypti
hvít föt og hvítan hatt, vesti og
bindi, og meira að segja hvíta skó.
Hann ætlaði að halda áfram að
Leika hlutverk sjöunda himneska
;endiboðans. Hann ætlaði að gera
sitt ýtrasta til að njóta sælu þess
aimnaríkis á jörðu, sem hann hafði
arðið að horfa upp á Mike Mills
sitja einan að á stuttum valdaferli
bans.
8. KAFLI.
Það má segja, að íbúarnir í Fost-
oria, Ohio, geti minnzt þess, þegar
fjórði júlí kom í febrúar. Þann vet-
ur varð sprenging í stórri flugelda-
verksmiðju í útjaðri borgarinnar.
Allt, sem sprungið gat, fuðraði upp
með stórkostlegum ljósagangi og
drunum, en þegar aftur var komin
kyrrð á, mátti sjá nokkra tugi kol-
brunninna líka innan um rústimar.
Eitt þeirra var Hettie litla Purnell,
aðeins sextán ára að aldri.
Faðir hennar horfði á sprenging-
una frá glugga hinnar nýbyggðu
kirkju fsraelssafnaðarins í Fostoria.
Töluverður fjöldi safnaðarmeðlima
var á þeirri stundu að hópast inn
í kirkjuna til að hlusta á sérmessu,
en Ben var að velta því fyrir sér,
hvernig hann ætti að orða tillögur,
sem hann hafði í hyggju að leggja
fyrir nokkra foreldra í söfnuðinum.
Nokkrar kornungar stúlkur höfðu
vakið athygli hans, og honum fannst
nú tími til kominn að koma á fót
svipaðri stofnun og Guðshúsið hans
Mike Mills hafði verið, hér í þessu
nýstofnaða ríki sínu.
Þegar fyrsta sprengingin rauf
kyrrð vetrarmorgunsins, vaknaði
Ben upp af þessum hugleiðinguml'
og gekk út að glugganum. Hannt
starði út yfir snæviþakta akrana
meðan drunurnar og skellirnir urðu
tíðari og kröftugri svo að undir tók
í jörðinni undir fótum hans. Allt
í einu þutu alls konar flugeldar
upp úr reykjarmekkinum, og him-
inninn varð að marglitu eldhafi.
Þetta stóð í nokkrar mínútur, en
svo varð þögn og dökkur reykjar-
mökkur huldi verksmiðjuna í
fjarska.
Ben fór að ganga hugsandi um
gólf. Það væri hægt að leggja þetta
út sem einhvern fyrirboða, lýsandi
boðskap, og hann velti því lengi
fyrir sér, hvernig hann gæti notað
það sem uppistöðu í ræðuna, sem
hann ætlaði að fara að flytja. Það
voru sjálfsagt flestir af síðhærðum
félögum hans, sem höfðu séð þetta
af tröppum kirkjunnar, sem þeir
höfðu byggt fyrir hann. Þrátt fyrir
mikil heilabrot komst hann ekki
að neinni niðurstöðu, og hann vissi
að áheyrendur hans voru setztir og
biðu hans. Loks ákvað hann að halda
ræðuna, sem hann var þegar búinri
að semja, og þar sem hann hafði
valið heppilega kafla úr gömlum
helgiritum ísraelsmanna.
Hann athugaði útlit sitt nákvæm-
lega, greiddi rauðgyllt skeggið og
langt, liðað hárið, lagfærði hvítt
bindið og vestið. Svo brosti hann
rólega og engilblítt og gekk inn til
hjarðar sinnar.
Benjamin Franklin Purnell hafði
ifarið víða á þeim átta árum, sem
liðin voru síðan hann hafði verið
Irekinn úr Detroit-söfnuðinum. Hon-
2g — VIKAN 6. tbl.