Vikan - 21.03.1963, Blaðsíða 36

Ö
Iðunnarskórnir eru liprir, vandaðir og
þægilegir. Nylonsólarnir „DURAUTE"
hafa margfalda endingu við aðra sóla
Veljið lit og lag við yðar hæfi í næstu
skóbúð. 7 ,
halda tuttugu metra hæð yfir vatni
að nóttu til.“
„Við finnum ráð við þvi. Nú skal
ég segja yður dálitið meira um
„Downwood", — það er sem sé dul-
ncfnið á allri framkvæmdinni,“
mælti Wallis og tók að skýra fyrir
honum, hvernig hugsað væri að
sundra sprengjunum djúpt niðri í
vatninu, fast upp við stiflugarðinn.
„Ég geri ráð fyrir, að fyrsta
sprengjan myndi sprungu í stein-
vegginn. Fleiri sprengingar á sama
stað hljóta þvi næst að þrýsta svo
ákaft á sprunginn múrinn, að hann
láti undan og lokum og steypist
fram yfir sig. Þrýstingurinn af
þunga vatnsins hjálpar auðvitað til.
Árásina verður að gera i tungls-
birtu og fullt tungl er í vikunni
milli 13. og 19. maí.“
„Það er að segja eftir sex vikur?“
„Einmitt! Sprengjurnar verða að
hitta nákvæmlega í mark. Ef þér
miðið rangt og sprengjan hittir
brjóstvörnina fyrir ofan yfirborð
vatnsins er, allt unnið fyrir gig.
Stiflunni verður ekkert meint af
sprengingu ]oar.“
„Aftur á móti verður okkur að
öllum líkindum meint af henni,“
svaraði Gibson. „Flugvélin verður
stödd beint uppi yfir sprenging-
unni.“
Hann ók aftur til Scampton i
þungum hugsunum.
Tækin til gervitunglskinsins komu
og þeir settu gulu hlifarnar fyrir
gluggana. Flugmennirnir létu á sig
bláu gleraugun. Þetta var nákvæm-
lega eins og að fljúga í tunglskini,
enda þótt sól skini 1 heiði. Þeir
flugu þúsundir kilómetra með nýja
útbúnaðinn, fyrst í 50 metra hæð,
og síðar er þeir lilutu meiri æfingu,
í tuttugu metrum. Sprengjuvarpar-
arnir frammi i trjónunni voru á
verði gegn hættulegum hæðum og
trjám.
Þvi næst skipaði Gibson að fjar-
lægja hlífar og gleraugu og sendi
áhafnirnar í næturflug lágt yfir
jörð. Fyrst eina og eina vél, en síðar
fleiri saman í dreifðri fylkingu.
Mörg flugvélin kom heim úr slíkri
ferð, með kvisti og lauf í kæli-
grindum hreyfla sinna.
Án þess flugmennirnir vissu af,
úði og grúði af leynilögreglumönn-
um i nágrenni flugvallarins, sem
áttu að gæta þess, að engum leynd-
armálum væri smyglað þaðan. Sím-
töl voru hleruð og bréf ritskoðuð.
En áhafnirnar reyndust öruggar og
þagmælskar. Þó bar svo til einn dag,
að flugmaður nokkur hringdi til vin-
konu sinnar og kvaðst ekki geta
komið til stefnumóts, því einmitt I
það kvöld yrði hann að fara í mik- '
ilsverða flugæfingu. Símtalið var
hlerað, og Gibson kallaði alla flug-
sveitiina saman. Hann skipaði synd-
aranum að stíga upp á borð og
standa þar, svd allir mættu sjá
hann. Og þarna stóð hann •— fölur
og vesældarlegur.
„Lítið á hann!“ þrumaði Gibson.
„Hundruðum mannslífa er stefnt í
voða, vegna 'þess einungis, að eitt
einasta fífl kann ekki að halda
'kjafti!" Og fleira sagði hann álíka
mergjð. Þess háttar gleymskutilfelli
komu aldrei fyrir aftur.
Sveitin æfði sprengjuvarp úr lít-
illi hæð yfir landinu hjá Wainfleet.
Þar vörpuðu þeir niður æfinga-
sprengjum með miðunartækin stillt
á lægst. Árangurinn reyndist ekki
scm beztur og piltarnir voru óá-
nægðir með sjálfa sig. Gibson fór
til Cochrane og skýrði honum frá
vandræðunum.
Tveim dögum síðar kom á fund
iGibsons sérfræðingur frá ráðu-
neyti flugvélaframleiðslunnar.
„Ég held ég geti ráðið bót á vanda-
máli yðar,“ sagði hann. „Þér hafið
séð, að tveir turnar eru á hverjum
stíflugarði. Við höfum mælt fjar-
lægðina milli þeirra á loftmyndum.
Hún er tvö hundruð metrar. Þetta
hérna er hlutur, sem þér munið hafa
gaman af.“ Hann benti á teikningu
að litlu og mjög einföldu áhaldi.
Að fimm mínútum liðnum hafði
trésmiður þeirra smíðað áhaldið.
Það var lítil þríliyrnd plata úr
krossviði, með miðunargati í einu
horninu en sínum naglanum í
hvorum hinna.
„Maður horfir gegnum miðunar-
gatið,“ mælti sérfræðingurinn, „og
þegar naglana Iier í tnrnana, er
þrýst á hnappinn. Þá hittir sprengj-
an í mark, — það er að segja ef þér
haldið jafnri ferð og hæð.“
Gibson gat ekki annað en kinkað
kolli af aðdáun. Verkamanna-
flokkur var nú látinn reisa tvo gervi-
turna á stíflugarði uppi í sveit, og
við fyrstu tilraun kvikuðu átta send-
ingar ekki nema fjóra metra frá mið-
dcpli til jafnaðar.
En hæðarvandinn var óleystur
sem fyrr. Gibson reyndi aftur og
aftur, til að vita livort hér þyrfti
ekki aðeins æfingar við, en hann
varð að hætta 'við svo búið. Því
næst reyndi hann að láta tuttugu
metra Iangan vír hanga niður frá
vélinni, með lóð í neðri enda. Þegar
lóðið snerti vatnsflötinn, hlaut flug-
maðurinn að vera i réttri hæð. Það
reyndist gagnslaust. Jafnskjótt sem
flugvélin jók hraðann, dróst vírinn
svo langt aftur úr, að heita mátti að
liann lægi láréttur í loftinu.
Cochrane lagði vandamálið fyrir
„snillingaráð" sitt, og daginn eftir
kom annar sérfræðingur úr ráðu-
neyti flugvélaframleiðslunnar með
lausn, sem var hvort tveggja í senn,
einföld og örugg.
„Setjið Ijósverpil neðan á trjónu
vélarinnar, og annan nærri aftur
undir stélinu, og beinið geislum
þeirra niður á við og saman, þann-
ig að þeir mætist tuttugu meturm
36
VIKAN 12. tbl.