Vikan - 16.05.1963, Blaðsíða 41

Það er erfitt að velja réttan lit, en valið á
málningartegundinni er auðvelt
POLYTEX— plastmálningin er sterk og falleg í miklu litaúrvali.
POLYTEX— plastmálning hefur jafna og matta áferð,
spenntur strengur skylfi. Hann
sneri sér að lienni og breiddi út
faSminn, og þau vöfðu hvort annað
örmum, fastara og fastara, þangað
til þeim fannst þau vera ein lífvera
í stað tveggja. Svo kyssti hann hana.
— Ég elska þig, hvíslaði hann aft-
Ur. — Þú gerir mig svo hamingju-
saman með því einu að vera hjá mér,
að við liggur að það sé meira en
ég fœ þolað! Ég vil hafa þig hjá
mér alltaf — viltu lofa mér þvi,
Ingiriður?
— Alltaf.
Já, einhvern tíma ætluðu þau
Andrés og hún að mynda sér sam-
eiginlegt heimili, og lifa sönnu lífi,
hamingjusömu lífi, ekki eins og líf
foreldra hennar hafði verið.
Loks varð hann að sleppa henni
og fara að ganga frá húsinu.
Ingiriður stóð og sá hvernig hann
skvetti vatni á siðustu glæðurnar,
svo ekki varð annað eftir en grá-
leitur reykjareimur. Varir hennar
skulfu.
Nú var komin hellirigning. Andrés
dró fram liifhjól sitt. Þau læstu
húsinu og það var eitthvað svo tóm-
legt og eyðilegt með svörtum rúð-
unum. Siðan héldu þau af stað.
Hvorugt þeirra mælti orð.
Þegar uppá þjóðveginn kom, gátu
þau aftur sezt á hjólið. En nú var
ekki hægt að ræsa hreyfilinn. And-
rés varð að ná í vasaljósið sitt til
að vita hvort hann sæi nokkuð að
því.
— Ég skil ekkert í þessu, taut-
aði hann. Bara að ekki væri svona
koldimmt, jiað er svo lítil birta af
þessu vasaljósi.
Hún stóð við hlið hans, sneri baki
í rigninguna og hryllti sig ofurlítið.
Vegurinn var mannlaus og myrkur,
hvergi var hús, livergi mann að sjá.
En Andrés myndi sjálfsagt geta lag-
að þetta.
Loks rétti hann sig upp og hristi
höfuðið.
— Ég hcf ekki hugmynd um hvaða
Íbilun þetta er, enda gæti ég ekkert
yið' hana gert meðan svona dimmt er.
Við verðum að bíða i sumarkofan-
um, þangað til fer að birta.
Mamma. Hvernig fær nú, ef hún
kæmi eklci heim? Mömmu hennar
gæti dottið í hug allskonar skelf-
ingar.
— Getum við ekki fengið að
hrjngja einhvers staðar? sagði hún
áköf. — Ég verð að segja frá hvers
vegna ég kem ekki heim.
— Það er meir en hálftíma gang-
ur til næsta bæjar, og við erum nú
ekki klædd til þess að vera úti í
dynjandi rigningu. Ekki er heldur
víst að það sé sírni þar, og klukk-
an farin að ganga edtt. Mér leiðist
þetta, en ég veit ekki livernig við
fáum við þvi gert. Undir eins og
fer að skíma, skal ég taka hjólið
sundur og reyna að finna bilun-
ina.
Þau héldu til baka í hægðum sín-
um. Gatan var sleip af bleytu og
varla hægt að þræða hana í myrkr-
inu. Ingiriði var órótt í skapi og
fannst sem hún sæi alltaf móður
sína standa við gluggann, stara og
bíða.
Þau náðu heim i sumarbústaðinn
og Andrés stakk hjólinu aftur inn i
skýlið. Vatnið steyptist niður úr þak-
rennunum og fossaði án afláts út
yfir grasblettinn. Svo kom Andrés
með lykilinn og opnaði. Það var
lilýtt enn þá inni i kofanum og
angan í loftinu af viðarkvoðu og
brenndum sprekum. Hann kveikti á
steinolíulampanum uppi yfir borð-
inu og skrapp síðan frá, til að sækja
sprek til að kveikja við nýtt bál.
Ingiríður settist á bekkinn við glugg-
ann og hallaði höfðinu upp að veggn-
um með lokuð augu.
— Ingiriður, þú mátt ekki sitja
þarna og sofna. Bíddu við, og þá
skal ég búa um okkur.
„Okkur,“ sagði hann. Henni þótti
vænt um að hann skyldi segja það.
Ilann bar saman i bing gæruskinn
og kodda af bekkjunum og eina mis-
lita ullarábreiðu, en hún sat á með-
an, teygði frá-sér fæturna og deplaði
augunum syfjulega til eldsins. Hann
gerði úr þessu hól fyrir framan eld-
stæðið og færði liana úr votri úlp-
unni.
— Komdu, sagði hann lágt, leggstu
liérna, þá verður þér ekki kalt. Og
sofðu rótt.
Ilann vafði ábreiðunni um liana,
settist síðan við hlið hennar og
horfði i eldinn. Varirnar klemmdi
hann svo fast saman, að það var
eins og liann væri að harlca af sér
kvalir.
— Andrés, hvíslaði hún. — Þú
getur ekki setið svona uppi í alla
nótt. Leggstu hérna hjá mér, þá
getum við bæði haft ábreiðuna yfir
okkur báðum.
Hún tók liönd lians og dró hann
niður til sín. Við blaktandi skin
bálsins sá hún að augu lians urðu
myrkari og drættirnir við munn-
vikin dýpkuðu. Þá streymdi um sál
hennar innileg þrá eftir að mega
þurrka burt alla þjáningu úr svip
hans, og gera hann hamingjusaman.
Hún vafði örmunum um háls hans
og hann grúfði andlit sitt í hári
hennar.
— Andrés, ég elska þig svo heitt
— ég kæri mig kollótta um hvað
sem er, ég er ekkert lirædd — mig
langar bara til að þú getir verið
ánægður ...
Þá þokaði hann sér frá henni, tók
hendur hennar og hélt þeim milli
lófa sinna:
— Ég veit það, hvislaði hann, og
fyrir það elska ég þig enn þá heit-
ar. En við skulum bíða. Ég vil geta
séð fyrir þér og við þurfum að geta
eignazt heimili til að búa í. Það má
ekkert koma fyrir „af óhöppum“,
þetta er allt miklu yndislegra en
svo.
Hann lagði handlegginn undir
hnakka henni og hún lá með lófann
við brjóst lionum og fann liverniff
hjarta hans sló.
ÞAU vöknuðu þegar fyrst tók að
skima um morguninn. Eldurinn
VXKAN 20. tbl.
41