Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 14

Síðustu átökin þeirra á milli
höfðu sannað það bezt. Arnald-
ov hafði tekið drengina úr flokki
hans höndum, kerfisbundið og
hvern á fætur öðrum, en alltaf
höfðu þeir, sem eftir voru, flutt
birgðirnar í nýtt fylgsni, svo að
þeir handteknu gátu ekki vísað
fulltrúanum á þær, þó að þeim
væri þröngvað til að tala. Loks
stóð Dmitri einn uppi, og varð
að flytja birgðirnar í öruggt
fylgsni einn og aðstoðarlaust,
yfir í hellinn, þar sem þeir
höfðust við nú. Eftir það hafði
eltingarleikurinn staðið linnu-
laust vikum saman. Dmitri
hafði gætt þess vandlega að
koma ekki einu sinni í námunda
við hellinn, þar sem birgðirn-
ar voru fólgnar. Loks hafði Arn-
aldov tekið það til bragðs, að
sleppa Vladimir. þeim minnsta
og yngsta í hópnum, úr haldi
svo að hann gæti haft upp á
Dmitri og komið til hans samn-
ingaboðum. Nú skorti Arnaldov
fulltrúa allt, sígarettur, kaffi og
sykur, og var reiðubúinn að slá
af.
sykri, kaffi, sápu og þess
háttar. Eins og stendur, þá
er það styrjöldin ein, sem
nokkru máli skiptir. En þú hlýt-
ur að sjá það sjálfur, Dmitri
að þegar draga tekur úr styrj-
öldinni, þá verð ég að taka upp
aftur hlutverk mitt sem traust-
ur og strangur flokksfulltrúi".
„Þú veizt að það er manntak
í mér. Það hefurðu sjálfur sagt.
Því ekki að hjálpa mér dálítið?
Ég gæti orðið nytsamur borg-
ari“.
„Nei. Þér yrði aldrei treyst.
Fortíð þín gengi stöðugt aftur í
öllum skilríkjum. Því miður. Og
hvað sem því líður, þá veiztu
að ég verð að taka þig fastan
þegar þar að kemur.“
„Þú tekur þá hina fasta, eins
og þú hefur þegar gert. En þér
tekst ekki að hafa hendur í hári
mínu...“
„Ekki geturðu lifað sem úti-
legumaður í helli alla ævi. Og
taki ég hina, verða þeir notaðir
til að þvinga þig, eins og þú
veizt. Þú ert foringinn, og getur
fyrst ræða þá hluti, sem skipta
mestu máli eins og stendur. Á-
stæðuna fyrir þessum fundi okk-
ar. Þú veizt að ég er í erfiðleik-
um vegna þess, að þessir dreng-
ir, sem ég hef tekið fasta, virð-
ast ekki hafa neitt í fórum sín-
um, sem gert verður upptækt".
„Það er ekki við því að búast.
Það er orðið svo langt síðan
skipin hafa komið“.
„Vertu ekki að því arna. Þú
hefur nógar birgðir“.
„Það getur farið svo,, að þær
verði að endast lengi“.
„Ég get látið taka þær af þér,
eins og þær leggja sig“.
Dmitri glotti. „Já, ef þú fynd-
ir þær“.
„Viltu hætta á að ég beiti öll-
um þeim ráðum, sem mér eru
tiltæk?“ spurði Arnaldov full-
trúi og brýndi raustina.
Dmitri áleit hyggilegra að slá
svolítið af. „Ég skal reyna að
sjá svo um að bætt verði úr
vandræðum þínum strax í þess-
ari viku, upp frá því, ef þú læt-
ur drengina lausa“.
„Gott. En meðal annarra orða.
Það voru að berast fréttir frá
þeim í Moskvu, sem þú kannt að
hafa áhuga á. Þeir ærtla að senda
hingað sérstakan erindreka sinn
til þess að koma ykkur þessum
litlu þorpurum, aftur á rétta
braut. Konu. Þér er vissara að
vera vel á verði“.
„Það hefur ekki neina þýð-
ingu. Konu tekst aldrei að snúa
á mig“.
Þennan sama dag gekk Katya
Markova á fund Arnaldovs full-
trúa og tilkynnti komu sína.
Katya var kennslukona, en
hafði verið skipuð til þessarar
farar í refsingarskyni, að því er
henni skildist, vegna atburða
nokkurra, sem höfðu gerzt að
undanförnu og komu henni all-
óþægilega. Hún hafði aldrei átt
í neinum útistöðum við valdhaf-
ana áður en hún giftist. Þetta
hafði allt breytzt smám saman
eftir að hún kynntist Rodion.
Nú, þegar hún stóð þarna út.i
fyrir pósthúsinu í Murmansk,
sem einskonar útlagi, var henni
Ijóst að hún yrði að halda áfram
sem horfði, og láta hið liðna vera
dautt og grafið, eins og það í
rauninni líka var.
Fedor Arnaldov tók henni
með fögnuði. „Katya Markova",
hrópaði hann. „Gleður mig.
Gleður mig. Loks ertu hingað
komin til okkar. Gerðu svo vel
að fá þér sæti, kæri félagi,
Katya. Hvernig lízt þér á okkar
frumstæðu borg?“
„Ég hef ekki kynnst henni að
ráði enn“.
„Það er ekki miklu að kynn-
ast. Engu að síður vil ég taka
það fram, vina mín, að við hefð-
um bæði mátt gera okkur vonir
um þægilegri og skemmtilegri
daga hérna, ef ekki væri fyrir
styrjöldina11.
Katya vissi ekki hvernig hún
átti að skilja þessi orð hans.
Hafði Arnaldov fulltrúi einnig
verið sendur hingað í refsingar-
skyni? Ekki þurfti það þó endi-
lega að vera. Murmansk var
ekki fyrst og fremst útlegðar-
nýlenda fyrir þá, sem ratað
höfðu í einhver vandræði. Það
var einmitt einhver mikilvæg-
asta stöðin á þeirri leið, sem not-
uð var til flutninga á þeim hern-
aðartækjum og birgðum, sem
Bandamenn létu Rússum í té og
allmargir af þeim, sem gegndu
þýðingarmestu embættum í
sambandi við styrjaldarrekstur-
inn, voru staðsettir þar í borg-
inni.
„Mér skilst að skólakerfið
hérna sé í einhverju ólagi“,
sagði hún lágt.
„í ólagi; það væri víst vægi-
lega að orði komizt, Katya. Það
væri sönnu nær að það fyrir-
fyndist alls ekki.“
Katya hleypti brúnum
gremjulega. „Mér var tilkynnt,
að nú yrði gerð tilraun til að
koma þar aftur á röð og reglu“.
Arnaldov hló, dillandi og inni-
lega. „Já, þeir í Moskvu", sagði
hann, „þeir hafa heldur litla
hugmynd um þau vandamál sem
við eigum við að stríða. Flestir
af krökkunum hérna eru í slag-
togi við hópa af unglingum, sem
hvergi eiga heimili og flækjast
um eins og útilegumenn. Það er
gersamlega ómögulegt að smala
OTIAGARNIR
FRAMHALDSSAGAN
2. HLUTI
eftir ROBERT F. MIRVISH
teikning BALTASAR
Forcldrar hans voru látnlr. Hann varð að bjarga sér sem bezt hann kunni.
Hann slóst í félagsskap við nokkra jafnaldra sína, sem svipað var ástatt um, og
I>eir sáu sér í samciningu fyrir lífsviðurværi. En yfirvöldunum var ekki um
framferði þeirra, svo líf þeirra einkcnndist af slfelldu laumuspili og flótta.
Lögreglufulltrúinn þáði mútur af hópnum, en svo var kennslukona send frá
Moskvu til þess að hafa hendur í hári piltunganna og koma þeim undir lög.
Annar hluti spennandi framhaldssögu.
Svo hittust þeir, tveir einir
uppi í fjöllunum.
„Þú gerir þér ljóst, að fyrr
eða síðar verð ég til neyddur að
taka þig fastan“, sagði Arnaldov.
„Þú mundir ekki tilleiðanleg-
ur að vera mér innan handar?“
spurði Dmitri. „Við höfum átt
ýmiss skipti saman“.
„Vitanlega vegur maður og
metur allar aðstæður", varð full-
trúanum að orði. „En fræðilega
skoðað, er bókstaflega ekki um
neinn möguleika að ræða, þeg-
ar stjórnarvöldin eru annars
vegar og leggja áherzlu á að fá
vilja sínum framgengt. Eins og
stendur skiptir það engu máli í
rauninni, þó að ég láti ykkur
lausa í skiptum fyrir örlítið af
lífsþægindum — sígarettum,
ekki yfirgefið þá þegar á reyn-
ir“.
„Við höfum okkar ákvæði.
Sérhver, sem tekinn er fastur,
verður að hugsa um sig sjálf-
ur“.
„Þú mundir ekki standast það,
að þeir yrðu að þola harðræði,
einungis til þess að þú gætir
gengið laus“.
„Hvað mundi það gagna þeim,
að ég gæfi mig fram?“
„Það gæti komið þeim að
miklu gagni. Þá yrði allur flokk-
urinn sendur saman í betrunar-
skóla, svo að hugarfar ykkar
yrði lagfært.“
„Ég mundi aldrei gefa mig
fram“.
„Ekki er ég viss um það. En
hvað sem því líður, skulum við
— VIKAN 29. thl.