Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 15

þessum flækingum aftur í skóla,
eins og allt er nú í pottinn búið.
En ég hef líka ætlað yður annað
starf þangað til einhver breyt-
ing verður þar á“.
„En ég hef skipanir um að
hefja tafarlaust starf mitt meðal
þessara unglinga. Það verður að
koma þeim undir aga og búa þá
undir að taka upp námið aftur
eins fljótt og frekast er unnt“.
„Það er auðveldara sagt en
gert. Þeir af þessum unglingum,
sem mest áhrif hafa, liggja úti
í fjöllunum. Þetta eru slægvitrir
þorparar, sem hafa valdið okkur
miklum erfiðleikum. Og nú
verðum við að láta þá lönd og
leið í bili“.
Hann dró upp pakka af banda-
rískum sígarettum. Kveikti sér
í einni og sogaði reykinn að sér
með sýnilegri velþóknun.
„Álítur þú kannski að láta eigi
þessa unglinga afskiptalausa?“
spurði hún.
Hann leit fast á hana. „Þú
kýst þá ekki að hafa samstarf
við mig, Katya Markova?"
Katyu var ljóst að hún var
Katya fölnaði við. „Ég vil
gjarnan hafa eins náið samstarf
við þig og mér er unnt“, sagði
hún. „En það er einungis þetta,
að þeir í Moskvu hafa sett mér
það sem eins konar prófraun að
starfa meðal þessara unglinga
hérna“.
„Hverrar aðstoðar væntir þú
af mér?“
„Þú sagðir að það sé viss hóp-
ur unglinga sem beri ábyrgð á
framferði þessara unglinga“.
„Rétt er það.“
„Hve margir unglingar eru í
þessum hóp?“
„Það er erfitt að segja um
það. Ég geri ráð fyrir að þeir
harðsnúnustu séu um átta tals-
ins. En þeir hafa áhrif á marga
aðra hópa.“
„En einhver hlýtur að vera
foringi hópsins?"
„Já. Drengur að nafni Dmitri.“
„Þá verðum við að hafa hend-
ur í hári honum.“
„Það er auðveldara sagt en
gert. Dmitri er slægvitur og illt
að átta sig á honum. Og það væri
með öllu þýðingarlaust að taka
un, að það geri ekki minnstu vit-
und til þó að þeir leiki lausum
hala nokkra mánuði enn. Þegar
styrjöldin hefur snúizt okkur ó-
vefengjanlega í hag, þá er nógur
tími til stefnu, og þá verður þetta
ekkert vandamál. En nú eru
skipalestirnar að koma. Sú fyrsta
kemur á morgun, og því er heit-
ið að margar komi á eftir. Ég er
ekki í neinum vafa um að það
verði til þess að Þýzkararnir
taki aftur til við loftárásirnar
á borgina og höfnina. Þetta verða
úrslitatímar. Heldurðu að mér
sé þá leyfilegt að láta nokkurn
af hermönnunum, hvað þá held-
ur nokkra af hermönnunum, fást
við að elta uppi nokkra flæk-
ingsstráka og koma þeim í skól-
ann?“
„Hvað viltu þá að ég taki mér
fyrir hendur?“
„Eins og stendur hef ég mesta
þörf fyrir túlka. Ég hef séð það
af skilríkjunum, að þú hefur
góða kunnáttu í ensku. Það kæmi
sér því mjög vel fyrir mig, ef þú
færir ,um borð í skipin ásamt
eftirlitsmönnunum, þegar þau
„Við skulum kalla það beiðni.
En ég mundi ekki taka neitun
sem gilt svar.“
Katya var að því komin að
svara honum í sama tón, en
hætti við. Hvað var í rauninni
við þessu að segja?
GRANT HOLLIS varð gengið
út fyrir skálann, þar sem skip-
brotsmönnunum var búinn dval-
arstaður. f fyrsta skipti um langt
skeið sótti á hann óyndi í þess-
ari einangrun, sem í rauninni var
sama og fangelsi, nema hvað
ekkert af hinum fáu kostum
fangelsisvistar var henni sam-
fara. Það var þessi stöðuga bið,
sem var að ríða honum að fullu.
Biðin og aðgerðaleysið. Hann var
meira að segja farinn að efast
um að hann kæmist á brott héð-
an með fyrstu ferð, þegar skipa-
lestirnar legðu leið sína hingað
aftur. Að vísu mundi staða hans
verða honum að liði hvað það
snerti. Hann var sjóliðsforingi og
hafði full skipstjóraréttindi.
„Ég vildi óska að ég hefði
áfengi,“ hugsaði hann og tók sér
C, M Mm ^ , 1 ÆgByMflhv r\ JrA'
L w?I’
Allt 1 elnu stóS hún á fætur og klöngraSist þangaS, sem likln lágu ...
komin þarna út á hálan ís. „Það
er ekki það“, sagði hún hikandi.
Arnaldov ýtti við nokkrum
skjölum á skrifborði sínu. „Ég
sé það af skilríkjum, sem mér
hafa verið send að þér er borið
á brýn, að þú hafir sýnt stjórn-
arvöldunum mótþróa“, mælti
hann lágt og ástúðlega.
fastan einhvern af þeim hinum,
sem minna mega sín í flokknum.
í rauninni er hann góður dreng-
ur, en hann fer sínu fram og er
frjáls ferða sinna. Og ég hef mín-
um skyldum að gegna í sambandi
við styrjöldina, og get ekki stað-
ið í sífelldum eltingarleik við
þessa stráka. Það er mín skoð-
koma í höfn, og yrðir þeim til að-
stoðar við að ganga frá öllum
nauðsynlegum formsatriðum.“
„Það mundi varla taka mig svo
langan tíma.“
„Og á kvöldin hefðir þú svo
yfirumsjón með veitingarekstr-
inum að Intourist-gistihúsinu.“
„Ég skil. Er þetta skipun?“
sæti á trjástubb. Snjóflyksurnar
svifu mjúklega til jarðar og juku
enn á snjóbreiðuna, sem huldi
landið.
Dmitri kom auga á hann,
þarna þar sem hann sat. Það
hafði tekizt með þeim allundar-
leg vinátta, sumpart fyrir hend-
Framhald á bls. 45.
VIKAN 29. tbl. —