Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 37

Frú Zingli sperrti upp vatns-
blá augu sín furðu lostin og
móðguð og kvaðst alls ekki hafa
hiaupizt á brott frá barninu.
Dollinger dómari ræskti sig og
spurði hvort hún áliti að sú móð-
ir fyrirfyndist, sem gæti hlaupizt
á brott frá sínu eigin barni.
Nei, það taldi hún óhugsanlegt.
Taldi hún þá ekki, spurði dóm-
arinn, að hver sú móðir er samt
sem áður gerðist sek um það,
ætti skilið að vera strýkt á beran
bossann með hvað mörgum kjól-
um sem hún skýldi honum?
Því lét frú Zingli ósvarað og
dómarinn bauð Önnu, fyrrver-
andi vinnukonu hennar að standa
fyrir máli sínu. Hún gekk rösk-
lega fram og endurtók lágri
röddu það sem hún hafði áður
sagt við yfirheyrslurnar. En um
leið var eins og hún væri stöðugt
að hlusta eftir einhverju og hvað
eftir annað varð henni litið fram
til dyra þar sem barnið hafði
verið borið út úr salnum. Það
var eins og hún óttaðist að ef til
vill gréti það enn.
Hún kvaðst hafa farið heim til
föðurbróður frú Zingli kvöldið
sem soldátarnir réðust inn í
borgina og ekki ætlað að þora
heim aftur af ótta við þá.
Doilinger gamli greip fram í
fyrir henni og kvað það ekki
neinum vafa bundið, að það
hefði verið að minnsta kosti ein
manneskia í borginni sem ekki
hefði verið líkt því eins blauð-
geðja og hinar. Kvaðst hann fagna
því, þar sem það sannaði að ein
manneskja að minnsta kosti
hefði haldið skynsemi sinni. Því
næst flutti hann langa tölu sem
sannaði bæði lærdóm hans og
orðkvngi og lýsti loks yfir því
að vitnaleiðslum væri lokið og
hefðu þær ekki borið neinn ár-
angur.
Þá gerði hann langa þögn og
lét sem hann vissi ekki sitt
rjúkandi ráð; hann svipaðist um
í salnum rétt eins og hann vænti
þess að einhver áheyrenda
kæmi með eitthvert ráð til að
fá úr málinu skorið.
Loks varp hann þungt önd-
inni og tók enn til máls:
„Það hefur ekki fengizt sann-
að hvor sé hin rétta móðir
barnsins. Það er hörmulegt
barnsins vegna. Maður heyrir
þess á stundum getið að feð-
urnir hlaupizt frá allri ábyrgð
og vilji ekki kannast við börn
sín, þessir ræflar, en hér er um
að ræða tvær mæður, sem gera
kröfur til sama barnsins. Rétt-
urinn hefur leyft þeim að tala
eins og þurfa þótti, hvora um
sig í fimm mínútur venju sam-
kvæmt, og komizt að þeirri nið-
urstöðu að þær ljúgi báðar eins
og þær eru langar til. En nú
verðum við líka að taka tillit
til barnsins; það verður að fá
sína réttu móður. Og nú verð-
um við að fá úr því skorið hvor
þeirra það sé, án þess að láta
þýðingarlaust þvaður rugla
dómgreind okkar.“
Hann kallaði hásum rómi á
réttarvörðinn og bauð honum
að ná í krítarmola.
„Dragðu nú hring á gólfið það
stóran að þrjár manneskjur geti
staðið inni í honum,“ skipaði
dómarinn.
Réttarvörðurinn laut niður og
dró krítarhringinn á gólfið eins
og fyrir hann var lagt.
„Komið nú inn með barnið!“
Það var gert og drengurinn fór
þegar að gráta og heimtaði að
fá að fara til Önnu. Dollinger
gamli lét sem hann tæki ekki
eftir skælum drengsins en hækk-
aði raustina til að yfirgnæfa þær.
„Það próf, sem nú verður grip-
ið til, hef ég lesið um í gamalli
bók og það er talið harla öruggt.
Það byggist einfaldlega á því að
fram komi hvor beri meiri kær-
leik til barnsins og sé því þess
rétta móðir. Réttarvörður, farðu
með barnið inn í hringinn."
Réttarvörðurinn tók grátandi
drenginn úr örmum fóstrunnar
og setti hann inn fyrir hringinn.
Þá sneri dómarinn sér að þeim,
frú Zingli og Önnu, og mælti
enn.
„Farið þið nú báðar inn í
hringinn, takið sín í hvora hönd
barnsins og þegar ég segi ,,Nú“
reynið þið hvor um sig að draga
barnið út fyrir. Sú ykkar sem
ann því meira, tekur og meira
á til að ná barninu til sín.“
Þær stigu báðar inn í hring-
inn og tóku hvor í sína hönd
drengsins. Það varð grafarþögn
í salnum. Jafnvel drengurinn
hætti að gráta eins og hann hefði
eitthvert hugboð um hvað til
stóð. Hann starði tárvotum aug-
um á Önnu. ,,Nú!“ kallaði dóm-
arinn.
Frú Zingli kippti hart í hönd
drengsins og rykkti honum út
fyrir hringinn. Anna horfði á,
undrandi og ráðþrota. Hún hafði
óðara sleppt takinu af ótta við
að drengurinn kynni að verða
fyrir meiðslum, ef þær toguðust
á um hann.
Dollinger gamli reis úr sæti
sínu.
„Þá vitum við hvor þeirra er
hin rétta móðir drengsins,"
mælti dómarinn hárri röddu.
„Takið barnið af kerlingarvarg-
inum. Hún hefði látið sér á sama
standa, þó að það væri slitið
sundur!"
Svo kinkaði hann kolli til
Önnu um leið og hann flýtti sér
út úr salnum til að snæða morg-
unverð.
Það sögðu bændur þarna, þeir
sem enn áttu einhvern snefil
af kýmni í fórum sínum, að dóm-
arinn hefði litið hýrt til Önnu
í laumi, þegar hann dæmdi hana
rétta móður drengsins. *
YEGUR FYRIR ENNI.
Framhald af bls. 9.
og Jón Birgir Jónsson, verk-
fræðingur hjá Vegagerðinni.
%llN YinN
nsirowiimææ
Smartee naglalakk
er unnið úr nylon.
Því er Smartee
margfalt endingar-
betra en nokkurt
naglalakk annað.
Smartee inniheldur
hið naglastyrkj-
andi efni, Mirol,
og heldur því
nöglum yðar
mjúkum og varnar
því að þær trosni
eða rifni. Reynið
einhvern af hinum
fallegu Smartee
litum, þeir eru við
hvers manns hæfi.