Vikan - 18.07.1963, Blaðsíða 33

SE HREINSUNIN ERFIÐ,
PÁ VANTAR VIM
X-V iÁ&l IC-6441 -50
gat haft neitt viS þaS aS athuga
þó að hún settist að hjá bróður
sínum.
Önnu var létt í skapi þegar
hún kom heim úr þessu undar-
lega brúðkaupi sínu þar sem
hvorki hafði verið hringt klukk-
um né horn þeytt, hvorki brúðar-
meyjar né gestir látið sjá sig.
Brúðkaupsverð sinn snæddi hún
frammi í búri, brauðsneið með
fleski ofan á og fór síðan út í
hlöðu til bróður síns með barnið,
sem nú hafði eignazt föður. Hún
vafði að því rekkjuvoðina og
brosti til bróður síns.
En dánarvottorðið lét á sér
standa.
Svo leið vikan og sú næsta að
kerling lét ekkert frá sér heyra.
Anna hafði sagt frá því heima
á bænum að nú væri maðurinn
'sinn á leiðinni og þegar einhver
spurð.i hana hvað mundi tefja
hann, benti hún á að fannir væru
á vegum og því seinfarið. En
þegar enn liðu þrjár vikur hélt
bróðir hennar, sem farið var að
hugsa margt, af stað til bæjarins
í grennd við Augsborg.
Þegar hann kom aftur var
langt liðið á kvöld. Anna var
ekki háttuð og þegar hún heyrði
vagninum ekið heim hljóp hún
til dyra. Henni varð þungt fyrir
hjarta þegar hún sá hve hægt
bróðir hennar fór sér við að
spenna hestinn frá.
Hann hafði leiðar fréttir að
færa. Þegar hann gekk inn í
hreysi hins helsjúka manns hafði
sá hinn sami setið þar snögg-
klæddur með gúltroðinn munn-
inn af mat. Hann kenndi sér nú
ekki nokkurs meins.
Bóndinn varaðist að líta fram-
an í Önnu á meðan hann hélt
áfram frásögn sinni. Maðurinn —
hann hét reyndar Otterer — og
móðir hans höfðu bæði virzt
undrandi yfir hinum óvænta
bata og greinilega ekki ráðið það
við sig enn hvað gera skyldi.
Honum hafði ekki litizt sem
verst á Otterer. Hann hafði ekki
verið margorður en þegar móðir
hans tók að kveina og kvarta
yfir því að nú ætti hann fyrir
konu og barni að sjá gegn sínum
vilja, skipaði hann henni að
þegja. Hann slafraði í sig súr-
mjólkina, stegldi í sig brauðið og
hugsaði sitt á meðan þau rædd-
ust við, og þegar bóndi kvaddi
át hann enn.
Næstu dagana hafði Anna á-
hyggjur þungar eins og að lík-
um lætur. Á milli þess sem hún
sinnti heimilisstörfum kenndi
hún barninu að ganga. Þegar það
sleppti rokkbrúðunni, teygði
hendurnar til hennar og staulað-
ist yfir pallinn, tók hún það í
faðm sér með hljóðu kjökri og
ón tára.
Hvernig er hann eiginlega
þessi náungi, spurði hún bróður
sinn einu sinni. Hún hafði séð
hann aðeins óljóst í daufum
bjarmanum af kolunni. Það var
ekki fyrr en nú að hún varð þess
vísari að þetta var fimmtugur
leiguliði sem ekki hafði lengur
þrek til að vinna.
Skömmu seinna hittust þau.
Farandsali kom í bæinn og laum-
aði að henni þeim skilaboðum
heldur en ekki íbygginn að „góð-
kunningi" hennar vildi eiga
stefnumót við hana um víst
leyti vissan dag hjá vissu þorpi
þar sem þjóðvegurinn lægi til
Landsberg. Þar hittust þau svo
nýgiftu hjónin úti á hjarninu
miðja vegu á milli þoipanna þar
sem þau áttu heima, rétt eins og
þegar herforingjarnir gömlu áttu
fund með sér miðja vegu á milli
vígstöðvanna.
Önnu leizt ekki vel á manninn.
Hann hafði dökka tannbrodda
í munni og hann glápti á hana
frá hvirfli til ilja enda þótt hún
væri búin þykkri og síðri gæru-
skinnsúlpu svo að ekki sást mikið
af henni, og hann talaði án af-
láts um „heilagt hjónaband“.
Hún réði honum einfaldlega að
hugsa málið enn um hríð og síð-
an skyldi hann biðja einhvern
farandsalann eða slátrarann sem
leið ætti um Grossaitingen að
hann hefði veikzt á leiðinni en
væri væntanlegur innan skamms.
Otterer kinkaði kolli þungt
hugsi eins og hans var vani.
Hann hafði höfuðið yfir hana og
starði án afláts vinstra megin
á hóls henni meðan þau ræddust
við, og það fannst henni óþægi-
legt.
En það dróst að henni bærust
skilaboðin og kveðjan og loks
var Anna komin á fremsta hlunn
með að kveðja og halda með
barnið suður á bóginn og reyna
að fá sér vist í Kempten eða
Sonthofen eða einhverjum öðr-
um bæ. En hinar margumtöluðu
hættur á vegunum öftruðu henni
farar og auk þess var þetta um
hávetur.
En nú gerðist henni vistin á
bænum stöðugt óbærilegri. Mág-
konan lagði fyrir hana tor-
tryggnislegar spurningar þegar
setið var að miðdegisverði og allt
heimilisfólkið heyrði til. Einu
sinni festi hún augu á barnið og
sagði „vesalingurinn litli“ með
uppgerðarmaðaumkun í róm;
það varð til þess að Anna ákvað
að hverfa á brott en þá veiktist
drengurinn.
Hann lá í rekkju sinni eldrauð-
ur í andliti með sótthitadeyfð í
augum og Anna vakti yfir honum
nótt eftir nótt milli vonar og ótta.
Þegar hann var í afturbata og
var farinn að brosa eins og áður
gerðist það síðla dags að barið
var að dyrum og Otterer gekk
í bæinn.
VIKAN 26. tbl.
33