Vikan - 18.07.1963, Síða 19

Hún greíp hendinni fyrír
munninn.
„Er Ralph á sakaskrá?“
„Eiginlega ekki. Ég tók bara
svona til orða.“ Augu hennar
hörðnuðu, og hún fór í varnar-
stöðu. „Þér sögðuð mér ekki
hvað hann var að gera í Malibu.“
„Ég er ekki einu sinni viss um
að það hafi verið maður yðar,
sem ég sá þar.“
„Hvernig leit hann út?“
Ég lýsti Burke Damis fyrir
henni, og mér fannst sem snöggv-
ast bregða fyrir glampa í augum
hennar. En hún sagði ákveðið:
„Það er ekki hann.“
„Nei.“
„Ég myndi vilja ganga alveg
úr skugga um það, hafið þér ekki
mynd af Ralph?“
„Ekki einu sinni giftingar-
mynd?“
„Við létum nú taka hana, en
Ralph kom sér aldrei til þess
að sækja hana. Við vorum gift
í Reno, og Ralph gat ekki átt
tuttugu dollara nógu lengi til
þess að geta leyst hana út.“
„Hvaða starfa hefur Ralph,
frú Simpson?"
„Bara það, sem hann nær í
hverju sinni. Hann hefur fengið
þó nokkuð vel launað starf sem
aðstoðarmaður í eldhúsi hingað
og þangað. En hann getur ekki
tekið skipunum frá neinum.
Kannski," játaði hún biturlega,
„er hann of stoltur til þess að
takast fast starf á hendur, og
hljóp þess vegna frá mér.“
„Hvenær skeði þetta, ná-
kvæmlega?"
„Að kvöldi hins átjánda maí.
Rétt eftir að hann kom heim frá
Tahoe, — hann var þar í viku
tíma eða svo. Ég keyrði hann
niður á stöð, og hann fór upp í
áætlunarbil til Los Angeles.“
„Hvað hafði hann í hyggju að
gera í Los Angeles?"
„Ég veit það ekki. Hann sagði
mér einhverja sögu um eitthvað
mál, sem hann var að hjálpa til
að leysa, en ég tók nú lítið mark
á því. Hann hafði sagt mér sams
konar sögu þegar hann vann á
útiveitingastað niðri í Camino
Real. Hann sagði mér, að lög-
reglan borgaði sér fyrir að koma
upp um unglinga, sem voru að
í'eykja eiturlyfjasígarettur, og
þess háttar. Ég held að hann hafi
bara verið að raupa til þess að
upphefja sjálfan sig. Hann lang-
aði alltaf svo mikið til þess að
verða leynilögreglumaður."
„En sakaskráin stoppaði hann
af.“
Hún stóð upp í hendingskasti,
og stillti sér upp við dyrnar. „Það
er bezt að þér farið. Það var ekki
Ralph, sem þér sáuð í Malibu.
Þér megið treysta því.“
„Allt 1 lagi. Ég trúi yður.“ Það
borgar sig ekki að rífast við upp-
sprettu upplýsinganna. „Þegar
þér ókuð Ralph til stöðvarinnar,
minntist hann nokkuð á að fara
til Mexico?“
„Ekki við mig.“
„Hefur hann nokkurn tíma
komið þangað?“
„Ég held ekki. Hann myndi
hafa sagt mér það, ef svo hefði
verið.“
„Talaði hann nokkurn tíma um
að yfirgefa landið?“
„Ekki nýverið. Hann bað mig
nú samt að finna fyrir sig fæð-
ingarvottorðið sitt. Það var rétt
áður en hann fór til Tahoe. Ég
hélt þá að hann ætlaði að stinga
af úr landi, en hann sagðist
þurfa það í sambandi við vinnu
í Nevada.“
„Hvers konar vinna var það?“
Aður en hún gat svarað mér,
hringdi sími annars staðar í
íbúðinni. Hún stífnaði upp, og
gekk hratt út úr stofunni. Ég
heyrði rödd hennar. „Þetta er
Vicky Simpson, sem talar.“
Það var löng þögn.
„Ég trúi þessu ekki,“ sagði
hún, „þetta er ekki satt.“
Ég fór á eftir henni fram í
eldhús. Hún hélt símtólinu frá
sér, eins og það væri hættulegur,
svartur fugl.
„Hver er þetta, frú Simpson?"
Varir hennar leituðu að orð-
unum. „Það er lögreglan. Þeir
segja að Ralph sé dáinn. Það get-
ur ekki verið.“
„Leyfið mér að tala við mann-
inn.“
Ég útskýrði hver ég væri, og
maðurinn á hinum enda línunn-
ar kynnti sig sem Wesley Leon-
ard liðþjálfa í Citrus Junction
lögreglunni. Dauður maður, sem
var álitinn vera Ralph Simpson,
hafði fundizt í húsagarði við hús,
sem dæmt hafði verið til niður-
rifs vegna nýrrar vegagerðar.
Leonard liðþjálfi vildi að frú
Simpson kæmi til Citrus Junc-
tion og úrskurðaði, að þetta væri
maðurinn hennar. Ég sagðist
skyldi sjá um að hún kæmi, og
lagði á.
Vicky Simpson hafði hörfað
þvert yfir eldhúsið, og stóð nú
í horni við ísskápinn. „Nei, nei,
ég kem ekki með þér. Ég verð
hér kyrr!“
„Einhver verður að bera
kennzl á líkið.“
„Nei. Ég vil ekki fara! Ég hef
Framhald á bls. 43.
VXKAN 29. tbl.
19