Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 13

Svört eins og suöræn
nótt hafnaði hun öllum,
sem elcici höfðu tiæfi-
Smásaga eítir Frank Farnham
Ó, jor! hugsaði ég. Gæti ég nú bara ort
ijóð!
Fuglar ú flugi, egg í hreiðrum og allt
ómaði af söng. Hænur og kjúklingar á stjái,
kgr og kálfar, ær og lömb, hryssur og fol-
öld.
Maine i mail Öðrum megin við girðing-
una voru eftirvæntingarfull eplatré, rjóð
af nýútsprungnum blómum, sem þau opn-
uðu beztu vinum sinum, býflugunum. Hin-
um megin var ég, John Justice, sitjandi á
svampjjúða, uj>j)i á sætinu, með hendurnar
á stýrinu, sem stjórnaði traktornum, sem
dró plóginn, sem rólaði upp moldinni, sem
uppskeran óx i, sem gerði mér mögulegt,
að búa í húsinu, scm Jack bgggði.
Þegar ég tcda um Jack, á ég við John
Justice fyrsta, forföður minn, sem byggði
húsið lu.nda hjákonu sinni, Hope Hart,
1S3'i — árið áður en liann kvæntist henni
— byggði ]>að að mestu úr viði og öðru
ejni, sem hann hafði safnað i öllum álfum
°S (l fjötda liafa á tuttugu ára farmennsku
sinni.
Allt jar liúsið þrufígið rómantík — þó
ekki væri nema nöfnin á viðartegundunum.
7 eak, rósaviður, spánskur sedrusviður,
kvistóttur hlynur, kirsuberjatré, kókospálmi,
maghony frá Honduras, kyprusviður, magn-
olíutré og hvað munduð þið svo segja
um ibenholtsrúmið frá Malaja, svartara en
soartasta nótt, með dökkum gljáa, sem sló
á silkislikju, rúm fyrir drottningu eða gleði-
konu, allt þakið listavel útskornum myndum
af hinni lokkandi og töfrandi Mu-mu-a-pu-a,
eins konar Venus Malaja.
Það er því engin furða, þótt bæði erfða-
venjnr og heilbrigð skynsemi krefðust þess,
að konur þeirra karlmanna af Justice ætt-
inni, sem töldust höfuð ættarinnar, væru
blóðheitar og töfrandi konnr, þannig að
þær styngjn ekki í stúf við ibenholtsrúmið,
kinverska jaðisteininn og verndargripinn
frá Bati.
Ó, vor, vor, hugsaði ég daufur í dálkinn,
og nú var mesli Ijóminn farinn af morgn-
ifíum, því að hér sat ég, höfuð Justice ætt-
arinnar, fullvaxinn og fús uð kvænast, vœri
rétt stúlka fyrir hendi, en þvi var nú ekki
að heilsa. Ég hafði reyndar átt stefnumót
við Sally, sem var grönn og blíðlynd, og
líka við Bessie, sem var þybbin og glaðvær,
báðar heilbrigðar sveitastúlkur. En voru
þær nógu góðar fyrir ibenholtsrúmið, sem
hafði ekki aðeins verið hvilustaður hinnar
ástleitnu Iiope Ilart, heldur einnig langa-
langömmu minnar, leikkonunnar Sonju, líka
langömmu Gildu, dóttur perlukonungsins
á Tahiti, svo Mariettu ömmu, stjörnu linu-
dansaranng, og loks Aureole, sem fyrst var
Miss Missisippi og síðan móðir mín?
Meira að segja á slíkum morgni, þegar
ég var ástfanginn af sjálfri ástinni, gerði
eg mer Ijóst, að hvorki Sally né Bessie stóð-
ust matið. Þær voru sætar og saklausar eins
og — eins og sveitasmjör. Og það sem
verra var, þær voru hagsýnar, en ég lagði
meira upp úr rómantikinni.
Ég orti tvö smákvæði þennan morgun,
síutt og gagnorð, þótt ef til vill mælti deila
um listrænt gildi þeirra. Þau fjölluðn um
Sally og Béssie og samband mitt við þær.
Ekki stóð það þó í neinu sambandi við
skeytið, sem ráðskonan min rétti mér, þeg-
ar ég kom inn í eldhúsið um hádegisbilið.
Það liljóðaði á þessa leið:
Flora til sölu. Komdu strax.
Edward frændi
,,Þessi gamli saurlífisseggur“ tautaði Mrs.
Hardy. „Þú sem hefur tvær fitllgóðar stúlkur
hér í nágrenninu. Þú ferð auðvitað ekki.“
,,Auðvitað fcr ég.“ Ég þreif í hcna og
dansaði með hana tvo hringi um eldhúsið.
„Þetta er ekki stiilka. Þetta er tík. Verð-
luunaveiðihundur." Mrs. IJardy létti sýni-
lega og hún hjálpaði mér að setja niður
i löskurnar.
Ég lét ráðsmanninn minn, Tom Brannum,
aka með mig til borgarinnar. I bankanum
færði ég 5000 ■$ í viðbót á ávísanareikning
minn, og á flugvellinum pantaði ég sæti i
vélinni klukkan tvö.
„Þú varar þig á þessum borgarstúlkum,
mundu þaðsagði Tom áhýggjufullur.
,,Eins vel og ég get.“ Alla lciðina var ég
svo að hugsa um vorið í New York, en ég
hafði ekki komið þangað i tvö ár.
Mundu yfirþjónarnir þekkja mig aftur?
Það gat verið, ef ég væri í fylgd með Ed-
ward frænda. En stúlka að nafni Royce,
sem var að fásl við að mála? Iivar var hún
núna? Eða Adora La Rue? Og hvað með
Katie frá Queens?
Þegar ég hafði hugsað um allt fólk, sem
ég þekkti, fór ég uð hugsa um staði og liluti.
Um Waldorfhótelið. Um fágaða kurteisina
og sjúlfsagða háttvísina hjá Tiffany. Um
fjölbýtishúsin, frelsisstyttuna, neðanjarðar-
brautirnar, Ellis eyju, grasrendur við gang-
stéttarnar, Wall Street, himin sniðinn til
að komast fyrir milli hárra bygginganna,
dúfur á gluggasyllu, Broadway, Macy’s, Gim-
bels, ógrynni af svörtum undirfötum á urm-
ul af stúlkum.
New York hafði upp á allt að bjóða, fannst
mér. Ég var næstum viss um það. Nema,
auðvitað, ibenholtsrúm. Það átti að gefa mér
og.Maine nokkurra sérstöðu.
„Edward frændi" sagði ég.
,,John“ sagði hann. „Gekk ferðin vel?“
„Dálítill stormur. Varla til að nefna.“
Við slilum hahdabandinu og athuguðum
Iworn annan. Hann var sjö mánuðum eldri
en þegar hann kom síðast á búgarðinn um
veiðitimann, en ég gat ekki scð neina breyt-
ingu á honum, nema hvað allir lita öðru-
vísi út uppáklæddir inni á finu hóteli en
á skógarsnipuveiðum eða á andaskytterii
um dagmál. Edward frændi var sextíu og
fimm ára eða eitthvað um það bil, en hak-
an hafði ekki misst neitt af festusvip Just-
ice ættarinnar, nefið var djarflegt, nef Just-
iccnna, og það var arnarsvipur í dökkum
og reyndum augum hans.
„Þú, hefur fitnað svolítið drengur minn,“
sagði luinn.
,,Þrjú pund." Það var varla merkjanlegt
á mittismálinu á mér, en Edward frændi
tók eftir ölln. „Hvaðan kemurðu núna?“
„Vegas. Póker — það var einkaspila-
samkvæmi.“ Við töluðum um daginn og
veginn í fimm minútur, en þá lyfti hann
kæruleysislega iij)j) skyrtumanséttunnni til
þess að líta á úrið, og rúbínhringurinn á
fingri hans glampaði i Ijósinu.
,,Ef þú þarft að hitta einhvern," sagði ég,
„ætia ég að biðja j>ig að láta mig ekki
tefja þig.“
„Ég verð því miður að þjóta af stað. Ég
ætla að borða á Luchows með greifinjunni
eftir tuttugu míiuitur.“
Allar greifinjurnar hans Edwards frænda
voru nógu raunverulegar til að hækka blóð-
þrýstinginn i hverjum meðalmanni. Það
voru aðeins titlar þeirra, sem ekki áttn sér
stoð i veruleikanum. Áður en þær hittu Ed-
ward fræíida voru þær réttar og sléttar
frökenar, en hann lét ekki standa á því að
forframa þær.
,,Jæja, komdu þér þá af stað,“ sagði ég.
„Ég dvel hér lijá þér. En viðvíkjandi sím-
skeytinu —“
„Herbergi 837.“
„Flora?“
„Ekki hundnrinn. Eigandiiui.“
„Hvers kyns náungi er það?“
„Hvers kyns?“ Hann stanzaði með hönd-
ina á húninum. „Ó, ungur, lítill og dökk-
ur. Suðurrikjabúi.“
,,En hvers konar?“ liélt ég áfram. „llvern-
ig er hann fjárhagslega staddur? Er hann
þannig gerður, að hann setji upp visst verð
og haldi sér viif það, eða get ég þráttað við
hann? Ég kæri mig ekki um að borga meira
en ég þarf.“
„Auðvitað ekki. En jiað getur nú samt
verið að það endi með því, að jbú borgir
ineira en þú hefur efni á. Whittier hefur
sinar veiku hliðar, en póker kann hann að
spila. Gangi þér vel, John,“ sagði Edward
frændi og fór út.
Herbergi 837 var á sömu hæð og herbergi
frænda, og eftir að hafa litazt um í íbúðinni
hans og lagað mig svolitið til, fór ég þang-
að og barði hæversklegá að dyrum. Þær
opnuðust.
Vor, hugsaði ég. Vor i New York.
Hún bar höfuðið með stoltri reisn. Ilár
hennar var glansandi eins og minkaskinn.
Ilún minnti á magnoliublóm og röddin bar
suðrænan blæ.
„Hvað eruð þér að tauta? Ég þekki enga
Gildu eða Mariettu. Ilvað eiga þær að gera
hér?“
„Þetta er misskilningur. Eg var bara að
Framhald á bls. 34.
VIKAN 47. tbl. — -JO