Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 30

TILHUGALÍF
Framhald af bls. 15.
„Ég lofaði honum Sigtryggi
því, að ég skyldi gefa honum
endanlegt svar á föstudagskvöld-
ið“, sagði Asa og rödd hennar
var óvænt kuldaleg.
Móðir hennar leit á hana, og
nú var spurning augljós í augum
hennar.
„Það er víst ekki um annað að
ræða — auðvitað játast ég hon-
um; hann á það víst margfald-
lega skilið. — Jæia, mamma mín,
ég er dálítið þreytt —'ég er bú-
in að borða. Mig langar til að
fara að hátta; góða nótt“.
XXIX.
Dagana næstu á eftir tók Guð-
ríður Methúsaiemsdóttir ekki á
móti neinum spágestum. Lét hún
dóttur s'na segja að hún væri
veik, en reyndar sat hún í kompu
sinni inn af búðinni, blaðaði í
reikningum aðra stundina, en
horfði oftast í gaupnir sér. Ekki
sn"rti hún áfengi, og borðaði
mjög lítið. Ásu gaf hún gætur í
laumi, skynjaði óróleika hennar
og hugarstrið, og fann sárt til
með henni. En þó var sem ein-
hver kali í brjósti hennar til
þessarar dóttur, sem hún raunar
aldrei hafði skilið.
Eftir lokun á fimmtudags-
k”öldið Sct hún enn í kompunni,
n'ðursokkin í daprar hugsanir.
Eu be"ar Ása var farin úr búð-
irmi. rétti hún allt í einu úr
sér í sætinu og svipur hennar
h-rðnaði andartak, því næst hló
hún stuttum, snöggum kulda-
hlátri. „Jæja, Gudda mín spá-
kona“, sagði hún við sjálfa sig,
og kvað fast að orðunum. „Ætlar
þú nú að fara að leggjast í víl
og vol? Aldrei var það vandi
þinn um dagana, og he’dur seint
að byria á því núna þegar þú
ert að verða fimmtug“ — Fimmt-
ug? — já, hún varð fimmtug
næsta ár, það fór bráðum að
hausta og styttast í öllu. Var ekki
kominn tími til að njóta lífsins,
og hætta að bíða eftir einhverri
sælu, sem framtíðin átti að færa?
I rauninni höfðu árin runnið út
um greipar hennar, án þess að
hún næði almennilega taki á
þeim; hún hafði ætlað að verða
eitthvað mikið, en nú var víst
r’veg útséð um að nokkur af
þessum vonum hennar rættist —
e-P það voru þá vonir, ef það var
nkhi bara heimskuleg hégóma-
■drni — ov hvað sagði nú pré-
-Heminn: „Eftirsókn eftir vindi“.
Á þessari stundu fannst henni
allt það, er hún hafði girnzt á
æfinni. heldur tiikomulítið.
TTenni fannst allt í einu sem hún
hefði verið að blekkja sjálfa sig
fram að bessu. Og blekkingarnar
höfðu bitnað á syni hennar og
dóttur. Vitanlega hafði Ása rétt
fvrir sér. manneskiurnar urðu að
nð gera það sem þær sjálfar
vildu.
Hún sat lengi hugsi og smám
saman færðist yfir hana mild ró.
Loks reis hún á fætur og gekk
inn í bæinn.
Ása Sigurlinnadóttir varð ekki
lítið hissa þegar móðir hennar
kom rakleitt inn í stofu til henn-
ar, laut niður að henni, kyssti
hana á vangann og mælti: „Láttu
þér ekki detta í hug að taka hon-
um Sigtryggi Háfells, ef þú elsk-
ar hann ekki. Bíddu heldur þang-
að til þú finnur einhvern sem þú
getur orðið sæl hjá; það er áreið-
anlega meira vert en nokkuð
annað. — Fáðu þér svo að borða,
elskan mín; ég ætla að skreppa
til hennar Jakobínu“.
Jakobína Jóns tók vinkonu
sinni með kostum og kynjum, og
fór strax að skerpa á katlinum.
En einnig hennar beið óvænt
gleði. Þegar þær voru búnar að
sötra úr fyrsta kaffibollanum,
sagði spákonan allt í einu bros-
andi: „Viltu nú gera dálítið fyr-
ir mig, gamla vinkona: settu
hreinan bolla á borðið, skrepptu
svo upp til hans Gríms og biddu
hann að finna mig hingað nið-
ur; lofðu okkur svo að vera ein-
um dálitla stund“.
Jakobína starði orðlaus á stöllu
sína, sem hún hafði þekkt um
tugi ára. Það komu tár fram
í augum hennar og andlitið varð
allt að einu brosi. Svo þaut hún
á fætur. „Hvort ég skal — al-
máttugur hvað ég er fegin — Guð
blessi þig Gudda mín!“
Grímur Hafliðason var aldrei
þessu vant mjög a'varlegur á
svipinn, þegar hann kom inn í
eldhúsið til Guðríðar. Hann var
á alöur við hana, rösklega með-
almaður, en dökkur á hár og
brúnir, með brún hýrleit augu.
Góðleikinn skein af andliti hans,
en nú var ekki laust við ofurlít-
ið felmtur í svipnum. Frú Guð-
ríður Methúsalemsdóttir hafði
aldrei gert boð fyrir hann áður.
Spákonan reis á fætur og heils-
aði honum með handabandi, bað
hann síðan setjast og hellti kaffi
í bollann hans. Því næst færði
hún stólinn þannig, að þau sátu
hvort á móti öðru, og horfðu á
hann eilitla stund. í huganum rifj
aði hún upp kynni þeirra gegn-
um árin. Þýður og góður hafði
hann alltaf verið, glettinn og
hláturmildur, en þó prúður jafn-
an. Það hvarflaði að henni að
þessi maður myndi sóma sér vel
í kaupmannastétt, hann var
alltaf svo hreinlegur og vel til
fara, auk þess sem hann bar
sig nettlega af verkamanni.
„Grímur minn“, sagði hún of-
ur þýðlega, „hún Jakobína hefur
stundum gefið í skyn að þú mynd-
ir hugsa dálítið hlýtt til mín; er
það rétt?“
Það skvettist út úr bollanum
hjá Grími Hafliðasyni, svo bilt
varð honum við þessa orðræðu.
Hann leit stórum augum á spá-
konuna, og munnur hans opnað-
ist, andlitið varð allt að einu
gQ _ VIKAN 47. tbl.