Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 17

„Komdu hérna Jill“ sagði hann,
„réttu mér íleiri spýtur. Bráð-
um logar hér góður eldur“. Hún
fékkst ekki til að koma nærri
honum, heldur starði á hrúguna
af sviðum fuglunum.
„Huðsaðu ekkert um þá“ sagði
hann,“ við hendum þeim burt,
þegar ég er búinn að koma eld-
inum í lag“.
Hættan var liðin hjá. Þetta gat
ekki komið fyrir aftur, ef þau
gættu þess að láta eldinn lifa
bæði dag og nótt.
„Ég sæki meiri eldivið út á
búgarðinn á morgun“ hugsaði
hann. „Þetta getur ekki haldið
svona áfram endalaust. En ég
skal bjarga okkur. Ég get gert
allt, sem þarf, meðan fjara er.
Það er hægt að koma því þannig
fyrir, bara sækja allt sem vantar,
þegar fellur frá. Við verðum að
aðlaga okkur kringumstæðunum,
það er allt og sumt“.
Þau drukku teið og kakóið og
fengu sér brauðsneið. Það var
hálft brauð eftir, sá Nat. Það
gerði ek.kert til, þau mundu kom-
ast af.
„Hættið“ sagði Johny litli og
benti með skeiðinni á gluggann,
„hættið, ljótu fuglar".
„Þetta vil ég heyra“ sagði Nat
brosandi", við kærum okkur
ekki um þessar leiðindaskepnur,
er það? Við erum alveg búin að
fá nóg af þeim“.
Þau byrjuðu að hrópa sigrihrós-
andi í hvert skipti, sem þau
heyrðu fugl detta.
„Þarna fer annar, pabbi“ kall-
aði Jill, „þessi er dauður".
„Hann hefur fengið fyrir ferð-
ina“ sagði Nat. „Þarna fer hann,
ræfillinn".
Þannig átti að taka þessu.
Þetta var rétta hugarfarið. Ef
þau gætu haldið svona áfram.
reynt að vera í góðu skapi til
klukkan sjö, þegar fréttirnar
kæmu í útvarpinu, hefðu þau
bara staðið sig vel.
„Gefðu okkur sígarettu" sagði
hann við konuna sína. „Svolítill
reykur blæs burtu þessari ólykt
af brennandi fiðri“.
„Það eru aðeins tvær eftir í
pakkanum" sagði hún. „Ég ætl-
aði að kaupa nokkrar handa þér í
búðinni í morgun“f:
„Ég ætla að fá aðra“ sagði
hann, „hin á að geymast þang-
að til illa liggur á mér“.
Það þýddi ekkert að láta börn-
in fara að sofa aftur. Það var
engan svefn að fá meðan högg-
in dundu á gluggunum. Hann
hélt utan um konuna sína með
öðrum handlegg, en í hinum
krikanum sat Jill, en Johnny
sat í kjöltu móður sinnar. Þau
höfðu dúðað sig með sængunum
og sátu á dýnunum.
„Það er ekki hægt annað en
dást að greyjunum“ sagði hann;
„ekki vantar þá úthaldið. Mað-
ur skyldi ætla að þeir gæfust
upp, en það er nú ekki aldeilis“.
Það varð ekki auðvelt að hugsa
áfram til þeirra með vinsemd.
Höggin héldu áfram viðstöðu-
laust, en nú fór Nat að heyra
nýtt og annars konar hljóð, gróft
sarg, eins og beittara nef en
hingað til væri að verki, komið
til þess að leysa hin af hólmi.
Hann reyndi að rifja upp fyrir
sér nöfn fleiri fugla; reyndi að
ímynda sér, hvaða tegund væri
sérlega heppileg til að leysa þetta
verk af hendi. Þetta voru ekki
högg spætunnar. Þau væru létt-
ari og tíðari. Málið var alvarlegra
en það, að ef þessu héldi áfram,
mundi viðurinn splundrast eins
og glerið áður. Þá mundi hann
eftir haukunum. Gat það verið,
að haukarnir hefðu tekið við af
svartbökunum? Voru það vákar,
sem nú sátu á syllunum, og voru
vopnin nú ekki eingöngu nef,
heldur einnig klær? Haukar,
vákar og fálkar — hann hafði
gleymt ránfuglunum. Hann hafði
ekki reiknað með þeim krafti,
sem bjó í beittum klóm. Þrjár
stundir áttu enn eftir að líða,
og alla þá bið yrðu þau að hlusta
á brothljóðið í viðnum, hvernig
klærnar tættu hann í sundur.
Nat leit í kringum sig til þess
að athuga hvaða húsgögn þau
mættu missa til að brjóta niður
í planka, sem svo mætti nota til
að styrkja hurðina. Glugginn var
öruggur vegna eldhússkápsins.
En hann var ekki viss um hurð-
ina, Hann fór upp á loft, en þeg-
ar hann kom upp á stigapallinn
dokaði hann við og hlustaði. Það
heyrðist mjúkt tif á barnaher-
bergisgólfinu. Fuglarnir höfðu
brotizt inn. . . Hann lagði eyrað
að hurðinni. Það var ekki um
að villast. Hann heyrði skrjáf
í vængjum og þrusk af fótum
þar sem þeir tifuðu á gólfinu.
Hitt svefnherbergið var tómt
enn. Hann fór þangað inn og fór
að bera húsgögnin út, til þess að
stafla þeim í stigagatið, ef barna-
herbergishurðin skyldi bresta.
Þetta var varúðarráðstöfun. Það
var ekki víst, að þetta væri nauð-
synlegt. Það var þýðingarlaust að
byrgja dyrnar með húsgöngun-
um, því að þær opnuðust inn.
Eina lausnin var að hafa þau í
stigagatinu.
„Komdu niður, Nat, hvað ertu
að gera?“ kallaði konan hans.
„Ég verð ekki lengi“ hrópaði
hann. „Ég er bara að laga allt
hér uppi“.
Hann vildi ekki að hún kæmi
upp; hann vildi ekki að hún
heyrði tifið í fótunum á barna-
herbergisgólfinu eða skrjáfið í
vængjunum, þegar þeir strukust
við hurðina.
Klukkan hálf sex stakk hann
upp á því, að þau fengju sér
morgunverð með bacon og steikt-
um eggjum, þó að það yrði ekki
til annars en eyða angistinni í
augum konu hans og hafa ofan af
fyrir ergilegum börnunum. Hún
vissi ekki um fuglana uppi. Það
herbergi var til allrar hamingju
ekki fyrir ofan eldhúsið. Ef svo
hefði verið, hefði hún ekki kom-
izt hjá því, að heyra í þeim,
hvernig þeir hjuggu og tættu við-
inn. Og hún hefði heyrt ömurlega
hlunkana, þegar sjálfsmorðsfugl-
arnir, hetjurnar, skullu á vegg-
ina á fluginu inn í herbergið.
Hann þekkti þá frá fornu fari,
silfurmávana. Þeir voru heimsk-
ir. Svartbakarnir voru af öðru
sauðahúsi; þeir vissu hvað þeir
vildu. Það gerðu þeir líka, hauk-
arnir. vákarnir. . . .
Hann greip sjálfan sig í því
að einblína á klukkuna, stara á
vísana mjakast eftir hringnum.
Ef tilgáta hans væri ekki rétt,
ef árásin hætti ekki þegar sjáv-
arföllin breyttust, þá vissi hann
að þau voru sigruð, Þau komust
ekki af allan liðlangan daginn án
þess að fá frískt loft, án hvíld-
ar, án meiri eldiviðar, án . . .
Huganir hans brutust um. Hann
vissi af svo mörgu, sem þau
þurftu, til þess að halda uppi
vörninni, Þau höfðu verið óvið-
búin Enn voru þau ekki tilbúin.
Ef til vill var lífið öruggara í
borgunum þrátt fyrir allt. Ef
hann gæti komið boðum í gegn-
um símann á búgarðinum til
frænda síns, sem bjó í sveit þar
skammt frá, gætu þau ef til vill
fengið bíl leigðan. Það mundi
flýta ferðunum — leigja bíl
milli flóðs og fjöru .. .
Rödd konunnar hans, sem kall-
aði á hann, rak burt svefninn,
sem sótti skyndilega að honum.
„Hvað er það? Hvað er nú?“
sagði hann hvasst.
„Útvarpið" sagði konan hans.
,.Ég hef haft gætur á klukkunni.
Hún er að verða sjö“.
„Hreyfðu ekki takkann“ sagði
hann og sýndi nú í fyrsta skipti
óþolinmæði. „Það er stillt á að-
alstöðina. Þeir útvarpa eflaust
þaðan“.
Þau biðu. Klukkan sló sjö.
Ekkert hljóð heyrðist. Engin
klukknaslög, engin hljómlist.
Þau biðu þar til klukkan var
stundarfjórðung yfir sjö, en
stlltu þá yfir á aðra stöð. Ár-
anguririn var sá sami. Engar
fréttir voru í útvarpinu.
„Okkur hefur misheyrzt“ sagði
hann. „Þeir byrja ekki að út-
varja fyrr en klukkan átta“.
Þau höfðu útvarpið opið, og
Nat hafði áhyggjur af rafgeym-
Framhald á bls. 41.
VXKAN 47. tbl.
17