Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 19

unarmáta, þó með ýmsum viðeigandi
endurbótum. Þær eru kallaðar „rúg-
brauðssneiðar", og draga nafn sitt af
því að þær aka í Volkswagen rúgbrauð-
um. Þegar viðskipti eru fyrir höndum,
parkera þær bílnum einhversstaðar á
þægilegum stað, setja krónu í stöðu-
mælinn og draga tjöldin fyrir glugg-
ana. Að viðskiptum loknum aka þær
svo á braut og skila kúnnanum af sér
þar sem hann óskar, og búa um legu-
bekkinn aftur í á ný.
Og úr því að maður er á ann-
að borð farinn að tala um þessi við-
kvæmu mál, þá sakar ekki þótt ég
segi ykkur sögu. sem ég heyrði um dag-
inn. Ég fór austur á Þingvöll og var
að dást að framtaki Þorvaldar í Síld
og Fisk þar eystra. En meira má, ef
duga skal. Gistihúsið sjálft þarf nauð-
synlega umbóta við, þótt ekki væri
nema að setja betri hljóðeinangrun
milli herbergja.
Kunningi minn — eldri maður —
ætlaði að dvelja þar í nokkra daga s.l.
sumar, og fékk leigt herbergi á gisti-
húsinu. Fyrstu nóttina fór hann
snemma að hátta og ætlaði að njóta
hvíldarinnar í kyrrð hinnar íslenzku
náttúru.
En náttúran fór illa að ráði sínu.
í næsta herbergi við hliðina var
greinilega ekki einbýli, og heyrðist
þaðan allskonar pískur og hvískur og
önnur hljóð, og varð vini mínum ekki
svefnsamt — en hélt þó sönsum. Hann
komst samt ekki hjá því að heyra hvað
sagt var hinumegin við þilið, en sam-
ræðurnar voru vægast sagt ekki and-
lega uppbyggjandi, því karlmaðurinn
tautaði sífellt: „Hver á þennan litla
sæta bossa?“ án þess að fá nokkurt
fullnægjandi svar. Hann endurtók
þetta æ ofan í æ, og virtist ætla að
láta þetta duga sem samræðuefni,
jafnvel þótt svarið kæmi aldrei.
Vini mínum kom ekki dúr á auga,
því alltaf þegar hann var að festa
svefn, heyrði hann þessa spurningu
endurtekna: „Hver á þennan litla
bossa?“ — og þar kom að hann sprakk!
Hann barði bylmingshögg á þilið
með krepptum hnefanum og hrópaði:
„Kveiktu ljósið, mannfýla, og gáðu að
því!“
Hann hefur vitað það, karlinn,
að sjón er sögu ríkari. Ég sannfærðist
líka um það núna fyrir skömmu, þegar
ég fór að heimsækja einn kunningja
minn. Hann var þá í baði, sem kemur
að vísu stundum fyrir, en of sjaldan.
Ég vildi því ekki trufla hann, en sett-
ist inn í stofu á meðan hann var að
skrúbba sig og fór að rabba við kon-
una hans.
Allt í einu kom strákurinn hans
hlaupandi eins og raketta, með upp-
glent augu, baðandi út höndunum —
beint til mömmu sinnar og hrópaði:
Mamma! mamma! Pabbi er líka
strákur!"
Hann hafði nefnilega aldrei séð
föður sinn nakinn áður, og það er
margt, sem hulið er innan klæða.
í því sambandi er kannski rétt
að ég komi hér á framfæri mjög al-
varlegri aðvörun til allra kvenna.
Mér hafa borizt þær fréttir alveg
í þessu, að æsileg panik hafi hlaupið
í allt enskt kvenfólk.
Ástæðan er sú, að enskt fyrir-
tæki, sem framleiðir kvenundirfatnað,
komst að því á átakanlegan máta, að
stórt partí af kvenbu. . . . kvenbr. . . .
af buxum hafi mistekizt, þannig að á
því er mikil hætta að teygjan fari veg
allrar veraldar við fyrsta þvott. Hún
getur semsagt tekið upp á því hvenær
sem er, eftir þvottinn, að hætta að vera
teygja.
Þetta komst upp — eða niður —
þegar hertogaynjan af Haddington var
að afhjúpa myndastyttu á listasýningu
í Edinborg. Það var fleira, sem afhjúp-
aðist, en bara myndastyttan.
Alveg satt.

VIKAN 47. tbl. —