Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 49

BAB í JANE,
Framhald af bls. 21.
mjög hlýtt og milt. Systir mín,
hafði Jane Hudson sagt við hana,
cr á förum héðan ...
„Ungfrú Hudson . . .“ sagði frú
Batas.
Það var sem Jane Hudson frysi
rétt sem snöggvast, þar sem hún
stóð, og svo ske'lti hún bílhurð-
inni snögglega aftur, svo að ljcs-
ið slokknaði. Að því búnu heyrð-
ist hratt fótatak, og síðan birt-
ist hún frammi við bíiskúrsdyrn-
ar, þar sem birtan var aðeins
meiri. Hún horfði út og leit á
frú Bates með slíku óskaplegu
hatri og reiði, að frúin hafði
aldrci kynnzt neinu þvílíku.
Síðan seildist Jane upp, án þess
að til þess vœri nokkurt raun-
verulegt tilefni eða fyrir því
vœri nokkur raunveruleg afsök-
un. og kippti bílskúrshurðinni
n:ður, svo að hún skall í lás
rétt við andlitið á frá Bates.
Frú Bates átti erfitt með að
trúa því nokkur andartök, að
þetta hefði gerzt. í heila mínútu
var hún alltof agndofa til að
geta hrært legg eða lið. Þá skaut
því allt í einu upp í huga hennar,
að hún ætti að grípa um hurðar-
handfangið og rífa hurðina upp
aftur. Ó, hvað hún mundi hafa
mikla nautn af að lesa Jane
Hudson pistilinn! Og Blanche
Hudson líka, hún mætti svo sem
gjarnan fljóta með! Hún fór svo
scm ekki fram á annað, en að
sér væri sýnd venjuleg kurt-
eisi. .. Svo gerði hún sér grein
fyrir þeirri algeru kyrrð, sem
ríkti inni í bílskúrnum, og þá
rann það upp fyrir henni, hvað
þetta var allt skringilegt og frá-
leitt. Voru systurnar raunveru-
lega svona hræddar við hana, að
þær hnipruðu sig saman þarna
inni í myrkrinu, skulfu á bein-
unum af ótta við, að hún mundi
koma, leita þær uppi eða reka
þær út? Hverjar héldu þær eigin
lega að þær væru?
Fri'i Bates fann reiðina sækja
á sig aftur, og.hún snerist á hæli
og skálmaði frá bílskúrnum og
út á götuna. Bíðum bara, hugs-
aði hún reiðilega með sjálfri sér,
bíðum bara, þar til ég hefi sagt
henni Harriett frá þessu! Ég hef
aldrei verið svona hræðilega
móðguð fyrr á ævinni!
Jane bar hjólastólinn aftur
þreytulega inn í eldhúsanddyrið
og hallaði honum upp að veggn-
um þar sem hann hafði staðið
áður. Síðan fór hún inn í eldhús-
ið, kveikti þar ljós og stóð and-
artak og horfði á óhrein pils sín
og skó. Rétt sem snöggvast ógn-
aði það með því að leita aftur
á hana, þetta hræðilega andar-
tak í myrkrinu í skemmtigarð-
inum, þegar hún hafði dregið
lík Ednu Stitt út úr bifreiðinni
og látið það velta óraleið nið-
ur í kolsvart myrkrið í gilinu.
En svo ýtti hún endurminning-
unni til hliðar, hratt henni í
skúmaskotið, þar sem hnn átti
heima, og beindi athygli sinni
að vaskinum og næstum tómri
flöskunni, sem þar stóð. Hún tók
flöskuna, bar hana ao vörum sér,
hal’aði henni og svalg stórum.
Áfengið brenndi hana í hálsinn,
svo að augu hennar fylltust tár-
um, og um leið og hún lagði
flöskuna frá sér, greip hún and-
ann snögglega á lofti.
Hún fékk hóstahviSu, um leið
og hún gekk að borðinu með
viskíflöskuna og lét hana á það.
Það hafði verið svo ægilegt
þarna úti í myrkrinu . . . Hún tók
af sér húfuna og lét hana dctta
á borðið. Glerdeplarnir í nælunni
blikuðu til hennar, gripu auga
hennar, og hún starði á marg-
faldan glampann úr þeim með
blindri hrifningu.
Hún sagði dapurlega við sjálfa
sig, að í rauninni virtist ekkert
eins og það virtist vera. Stein-
arnir í nælunni höfðu ekkert
Ijós frá sér inni að halda, og
samt gripu þeir gulan bjarmann
í loftljósinu og breyttu honum í
dansandi dýrð. En raunverulega
tckst þeim ekki að grípa bjarm-
ann og halda honum.
í rauninni gat maður aldrei
náð tökum á neinu, það komst
alltaf undan. Maður gat ekki einu
sinni eignazt lífið, ekki minútu
af því. Hún sá þetta skyndilega
greinilega; lífið rann milli greipa
hennar, var síbreytilegt, eins og
dansandi birta í gervisteinum,
aðeins spegilmynd. Fólk var að-
eins spegilmynd. Þegar ljósið
beindist að manni, gat maður
rétt sem snöggvast haldið, að
maður hefði fundið sjálfan sig,
og birtan var raunverulega mað-
ur sjálfur. En einmitt þegar mað-
ur var að verða viss um þetta,
hvarf Ijósið og einnig spegil-
myndin, það, sem hafði virzt
maður sjálfur. Svo beið maður
eftir næsta ljósgeisla, er meðan
maður beið, meðan maður reik-
aði í myrkrinu — þegar maður
gat ekki einu sinni greint lögun
sjálfs sín — þá varð maður
hræddur. ..
Andlitið á Jane var eins og
rifin dula. Augun voru daufleg,
full af skelfingu, og í hræðslu
sinni leit hún yfir farinn veg um
daginn og reyndi að komast að
því, hvenær hún hefði tekið
skakka beygju, svo að hún lenti
í þessari auðn og einveru.
Ef til vill gæti hún snúið við,
þegar hún áttaði sig á farinni
leið, svo að hún gæti fundið aft-
ur hið bjarta upphaf dagsins í
dag. En því meira sem hún leit-
aði, því óljósari var leiðin. Þetta
var skuggasund, sem hún hafði
farið um i blindni. IJún hafði
verið hrakin af öflum, sem voru
henni ofurefli. Þetta var ekki
henni að kenna, hún hafði ver-
ið neydd til þess. En hún sá, að
jafnvel þótt svo væri, yrði hún
Þrjú skref til að auka og vernda ungleika húðarinnar — eingöngu
Yardley. —• 1. Djúpt hreinsandi krem; 2. Frískandi andlitsvatn,
sem gefur húðinni unglegan blæ; 3. Næringarkrem, sem gerir
húðina heilbrigða og silkimjúka; Síðan — lítið í spegil og sjáið
hinn undraverða árangur.
Fyrir venjulega og þurra húð: Dry Skin Cleansing Cream.
Skin Freshner. Vitamin Food.
Fyrir feita húð: Liquefying Cleansing Cream. Astringent Lotion.
Vitamin skin Food.
YARDLEY
TIL AUKINS YNDISÞOKKA
GLOPUS h.f. Vatnsstíg 3, - sími 11555
VIKAN 47. tbl. —