Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 21

ci:nm:i augun ctóð á þiljum haf-
skipsins stóra, og hún leit á unga
manninn, dökkhærða og hrokkin-
fcærða, og brosti til hans. Það
var eins og stjörnur ljómuðu í
augum henar, og af völdum
tunglsskinsins virtist geislabaug-
ur um hárið á henni.
,,Ó, Mike“, hvíslaði hún und-
i rlágt, „dæmalaus kjáni hefi ég
verið. Heldur þú, að þú munir
nckkru sinni getað fyrirgefið
mér?“
„Fyrirgefið þér?“ svaraði ungi
maðurinn. „Kathy Anderson, ég
get gert msklu meira en aðeins
fyrirgefið þér — ef þú vilt að-
eins gefa mér tækifæri til þess“.
Þau féllust I faðma og kysstust.
Nóttin titraði af tónlist. Svo dofn-
aði myndin smám saman. ENDIR.
Frú Bates stóð upp af stól sín-
um með örlitlu ánægju andvarpi
og gekk að sjónvarpsviðtækinu
til að skrúfa fyrir það. Þetta var
yndisleg kvikmynd, jafnvel þótt
svo mörg ár væru liðin, frá því
að hún var tekin. Kvikmyndirnar
höfðu virzt svo miklu skemmti-
iegri í þá daga, miklu fallegri í
alla staði. Líklega var það af
völdum kreppunnar og allra
þeirra vandræða, sem menn urðu
að þola. Fólk hafði þá haft svo
mikla þörf fyrir að sjá eitthvað
fallegt, svo að það gæti gleymt
erfiðleikum sínum.
En það var eitthvert eirðar-
leysi, sem kom yfir frú Bates,
þegar kvikmyndin var á enda.
Hún var ein þetta kvöld, því að
Harriett hafði farið út að
skemmta sér með einhverjum
ættingjum sínum, sem áttu heima
fyrir utan borgina. Hún leit út
í gegnum frönsku gluggana og
yfir garðinn að húsi Hudson-
systra. Það var svo mikið myrk-
ur, sem þar ríkti, svo óskaplega
mikil kyrrð. Hún sá í huganum
stúlkuna með dimmu augun.
Hvernig svo sem líf Blanche
Hudson væri um þessar mundir,
hlaut það að vera henni mikill
léttir að vita, að hún hafði einu
sinni verið þessi undurfagra vera,
sem sýnd var á sjónvarpstjald-
inu, að hún hafði verið klædd
öllum þessum yndislegu, dýru
fötum og gengið um öll þessi
fögru, glæsilegu herbergi. Lífið
hlaut þá að hafa verið draumur,
sem hafði rætzt, reynsla, sem
var svo fullkomin, að hún hlaut
að varpa ljóma á alla daga, sem
hún átti eftir að lifa. Frú Bates
gekk að glerdyrunum, opnaði
annan hurðarvænginn og leit út
í nóttina. Fullt tungl var á lofti,
hvítt og hátt á himni. Mildur
andvari lék um vanga hennar.
Ef til vill, sagði hún við sjálfa
sig, mundi hún þreytast á að
fara stutta gönguför, af því að
veðrið var svo fagurt, og henni
veittist þá auðveldara að festa
blundinn á eftir.
Hún lagði létta kápu yfir axl-
ir sínar, en gekk síðan eftir
stígnum niður að götunni, beygði
svo til hliðar, þegar þangað var
komið, og gekk upp brekkuna
eftir auðri götunni, beygði svo
til hliðar, þegar þangað var kom-
ið, og gakk upp brekkuna eftir
auðri götunni. Hús Hudson-systra
gnæfði yfir henni, stórt og
draugalegt í tunglskininu, og aft-
ur sá frú Bates fyrir hugaraug-
um sér myndina af Blanche Hud-
son, eins og hún hafði verið í
kvikmyndinni. En hvað hún
hafði verið yndisleg og fögur;
slík fegurð mundi'aldrei geta
fölnað, aldrei með öllu.
Ef til vill, sagði frú Bates við
sjálfa sig, þegar hún gekk með-
fram limgirðingunni, mundi ljós
verða kveikt í einhverjum glugg-
anum í húsinu, svo að hún sæi
þangað inn og kæmi auga á
Blanche Hudson ... Hún brosti
að þessari flónsku sinni; hún
hagaði sér nákvæmlega eins og
skólatelpa, sem hugsaði ekkert
um nema kvikmyndastjörnur.
En taldi samt, að feimni sín
mundi vera í alla staði eðlileg,
að minnsta kosti virtist Harriet
skilja hana fullkomlega og vera
raunar alveg eins innanbrjósts.
Þegar hún kom að framhlið húss
Hudsons-systra, leit hún upp
eftir heimkeyrslunni, en allt virt-
ist kyrrt og hljótt þar, og hvergi
var ljós að sjá.
Þetta bakaði henni vonbrigði,
svo að hún hélt áfram, og
skömmu síðar var hún komin í
daufan bjarmann frá götuljósi
því, sem hékk á strengjum yfir
miðjum gatnamótunum. Þar hik-
aði hún andartak, en beygði síð-
an til vinstri, og gekk þá með-
fram veggnum, sem var um-
hverfis bakgarð Hudson-systra.
Hún hafði aðeins gengið fá-
ein skref í þá átt, þegar hún
heyrði hljóð og leit upp, og sá
hún þá framundan sér, að hlið-
ið á bakgarðinum var opið. Hún
nam staðar og beið, og rétt á
eftir birtust framundan tvær ver-
ur, sem hún sá aðeins óljóst.
Önnur þeirra sat í hjólastól, sem
hin ýtti gegnum hliðið og út á
götuna. Frú Bates tók viðbragð
og gekk fram, en siðan nam hún
aftur staðar og fylgdist með þess-
um tveim verum, er þær beygðu
í áttina til bílskúrsins.
Frú Bates hafði ekki sérstak-
lega mikla löngun, til þess að
hitta Jane Hudson aftur, eftir
fund þeirra um morguninn. Það
var hverju orði sannara, að ung-
frú Hudson hafði ekki komið
fram við hana þannig, að hún
virtist hafa löngun til að efna til
nágrannavinfengis. En svo sagði
frú Bates við sjálfa sig, að
Blanche Hudson gæti ómögulega
verið eins og systir hennar. Hún
gæti enn notað blaðaúrklippuna,
sem hún hafði fundið, til að koma
á kynnum með þeim. Hún lyfti
annarri hendinni og gekk af
stað.
„Ungfrú Hudson!“
Þessar óljósu verur sem voru nú
komnar nærri opinni hurðinni
á bílskúrnum, námu snögglega
staðar. Jane Hudson snerist á
hæli og rýndi út í myrkrið í
áttina til frú Bates, sem stefndi
til hennar föstum skrefum. Svo
sneri hún sér aftur að hjóla-
stólnum og ýtti honum hratt og
ákveðið á undan sér inn í myrkr-
ið í bílskúrnum, þar sem hann
hvarf sjónum. Þá nam frá Bates
snögglega staðar og greip andann
af undrun.
í fyrstu kom henni til hugar að
snúa frá og halda leiðar sinnar,
en svo fór ofsaleg reiði að búa
um sig og sjóða í henni, og jafn-
framt fæddist með henni stað-
fastur ásetningur í þá átt að
neyða Jane Hudson, til að kynna
hana kurteislega fyrir systur
sinni. Frú Bates hraðaði sér í
áttina til bílskúrsins, og um leið
og hún gægðist inn í hann,
kviknaði Ijósið inni í bíl Hudson-
systra, þegar Jane Hudson opn-
aði aðra hurðina. Þá sá frú Bates
einnig, og það vakti mikla undr-
un hennar, að veran í hjólastóln-
um var vafin frá hvirfli til ilja
í þykka ábreiðu, þótt veður væri
— Blanche, þú verður að hjálpa mér,
Framhald á bls. 49. sagði jane.