Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 16

ÚRDRÁTTUR
Allir fuglar himinsins höfðu
skyndilega umhverfzt, söfnuðust
saman í risastóra flokka og réð-
ist á alla menn. Um nóttina
brutust þeir inn um glugga hjá
Nat og fjölskyldu hans og réðust
á börnin, en honum tókst að
reka þá á brauh í útvarpinu
var lesin upp tilkynning um ein-
kennilega fuglamergð yfir Lon-
don
Nat negldi hlera fyrir al!a
giugga og undirbjó árásir og um-
sátúr fuglanna. Hann fór til að
taka á móti dóttur sinni úr skól-
anum, og þau komust með naum-
indum heim áður en fuglarnir
hófu árásirnar aftur, og Nat
komst særður og blóðugur inn í
húsið. Svo réðust fuglarnir á alla
glugga og hurðir, steyptu sér á
rúðurnar, sem brotnuðu, en hler-
arnir fyrir innan héldu. Þau
höfðu nægan mat í húsinu yfir
nóttina, en Nat hafði áhyggjur af
morgundeginum ef þessu héldi
áfram. í útvarpinu var lesin að-
vörun til allra landsmanna að
fara ekki út fyrir dyr, en verjast
í húsum sínum af beztu getu,
yfirvö'din væru að athuga málið
og undirbúa gagnráðstafnir.
Annarri fréttatilkynningu var
lofað kl. sjö um morguninn. Síð-
ar heyrðu þau flugvéladyn, og
vissu að þær höfðu verið sendar
gegn fuglunum, en litlu síðar
heyrði Nat eina þeirra hrapa, —-
þegar fuglarnir höfðu flogið í
hreyflana.
Svo varð allt kyrrt, og árásir
fuglanna hættu á húsið. Nat á-
lyktaði áð fuglarnir hefðu dregið
sig til baka og fylgdu einhverj-
um dularfullum náttúrulögmál-
um í sambandi við flóð og fjöru.
Það var að falla frá. Hægt, en
ákveðið opnaði hann bakdyrnar
og horfði út.
•k
Það var niðamyrkur. Rokið
var meira en nokkru sinni áður
I
og, vindhviðurnar komu latlaust
neðan frá sjónum, ískaldar.
Hann sparkaði á þrepið við
dyrnar. Það lé þar hrúga af fugl-
um. Það voru dauðir fuglar alls
staðar. Undir gluggunum, upp
við veggina. Það voru þeir, sem
höfðu framið sjálfsmorð, þeir
höfðu steypt sér og hálsbrotnað.
Hvert sem hann leit mátti sjá
dauða fugla. En engan lifandi,
ekki tangur né tetur af þeim.
Þeir höfðu allir flogið niður að
sjónum með fjörunni. Þeir voru
núna á sundí á sjónum eins og
þeir höfðu verið fyrir hádegi.
I fjarska, á hæðunum þar sem
traktorinn hafði verið fyrir tveim
dögum, var eitthvað að brenna.
Það var ein af flugvélunum,
sem hrapaði; eldurinn hafði læst
sig í heystakknum.
Hann horfði á fuglsskrokkana,
og hann fékk þá hugmynd, að
ef hann staflaði þeim á glugga-
syllurnar, mundu þeir vera auk-
in vörn gegn næstu árás. Ekki
mikil, kannski, en einhver þó.
Það þurfti þá að krafsa i skrokk-
ana og draga þá burtu áður en
lifandi fuglar gætu tekið þeirra
pláss á syllunum og ráðizt á
gluggarúðurnar. Hann byrjaði
strax á verkinu í myrkrinu. Það
var undarlegt, en honum var ó-
geðfellt að snerta þá. Sk.rokk-
arnir voru volgir og blóðugir.
Blóðið hafði klesstst í fjoðrunum
og honum varð óglatt. Samt hélt
hann ófram. Hann sá sér tii hrell-
ingar, að allar rúðurnar voru
brotnar. Það voru aðeins hler-
arnir, sem höfðu varnað fuglun-
um að komast inn. Hann tróð
dauðum fuglunum í brotnar rúð-
urnar. JNjMf
Konan hans bjó til kakó handa
honum og hann drakk það með
góðri lyst. Hann var dáuðþreytt-
u r. 'J.
,,Jæja“, sagði hann brosandi
,,hafðu engár • áhyggjur. Þetta
gengúr allt vel“.
Hann lagðist á dýnuna og lok-
aði augunum. Hann sofnaði sam-
stundis, en dreymdi illa, því að
í undirvitundinni vissi hann
af einhverju, sem hann hafði
gleymt. Eitthvað hafði orðið eftir,
eitthvað hafði hann vanrækt.
sem hann hafði átt að gera. Ein-
hver varúðaráðstöfun, sem hann
vissi, að var nauðsynleg, en hafði
sleppt. Hann gat ekki komið orði
að því í draumnum, en það var
á einhvern hátt tengt brennandi
flugvélinni úti á hæðinni og hey-
staflanum. Hann hélt samt áfram
að sofa; hann vaknaði ekki fyrr
en konan hans þreif í herðar
hans og hristi hann til fullrar
meðvitundar.
„Þeir eru byrjaðir aftur“ sagði
hún grátandi, „þeir hafa verið
að í bráðum klukkutíma. Ég þoli
ekki að hlusta á þá lengur. Það
er einhver einkennileg lykt hér
líka, einhver brunalykt“.
Þá mundi hann það. Hann
hafði gleymt að lífga eldinn við.
Hann var að deyja út. Hann þaut
á fætur og kveiti á lampanum.
Höggin dundu á gluggum og dyr-
um, en hann hugsaði ekki um það
þessa stundina. Það var lyktin
af brennandi fiðri, sem var efst
í huga hans. Lyktin fyllti eld-
húsið. Hann vissi hvað það var.
Fuglarnir voru að koma niður
skorsteininn, tráðust niður eld-
húsgöngin.
Hann tók spýtur og pappír og
teygði sig eftir olíuflöskunni.
„Farðu frá“ hrópaði hann til
konunnar. „Vað verðum að hætta
á þetta“.
Hann helti olíunni á eldinn.
Loginn blossaði upp og niður
féllu sviðnir fulgsskrokkar.
Börnin vöknuðu og grétu.
„Hvað er þetta?“ sagði Jill.
„Hvað kom fyrir?,<
Nat gaf sér ekki tíma til að
svara þeim. Hann sópaði skrokk-
unum úr eildstónni og dró þá
út á gólfið. Eldurinn hvæsti og
hann varð að horfast í augu við
hættuna á því, að það kviknaði
í. Blossarnir mundu reka þá
fugla, sem lifandi voru út aftur,
en neðri hlutinn var stíflaður af
dauðum fuglum. Hann heyrði
varla höggin á gluggunum; lát-
um þá bara vængbrjóta sig og
hálsbrjóta, drepa sig i tilrauninni
til að brjótast inn í húsið hans.
Þeim mundi ekki takast það.
Hann þakkaði guði fyrir, að hús-
ið hans var af gömlu gerðinni,
með litlum gluggum og þykkum
veggjum. Ekki eins og nýju hús-
in, sem sveitin var að láta byggja.
Þeir voru illa settir í þeim hús-
um.
„Hættið að gráta“ kallaði hann.
til barnanna. „Það þurfið ekki
að vera hrædd, hættið að gráta“.
Hann hélt áfram að krækja í
brennda og logandi skrokkana
um Ieið og þeir duttu niður í
eldinn.
„Þetta kennir þeim“ sagði hann
við sjálfan sig, „tfekkurinn og
logarnir í einu.- Við erum örugg,
svo framarlega sem ekki kvikn-
ar í skorsteininum. Það ætti að
skjóta mig fyrir þetta. Allt mín
sök. Ég vissi, að það var eitt-
hvað, sem ekki var eins og það
átti að vera“.
Allt í einu byrjaði eldhús-
klukkan að sló og vingjarnlegt
og gamalkunnugt hljóðið stakk
undarlega í stúf við krafsið og
rispurnar á glugganum. Klukk-
an var þrjú. Þá voru fjórir tím-
ar eftir, Hann vissi ekki með
vissu hvenær flóðið var, en hann
gerði ráð fyrir að það mundi ekki
fara að falla frá fyrr en um hálf
sjö, eða tuttugu mínútur fyrir
átta.
„Kveiktu á prímusnum" sagði
hann við konuna sína. „Búðu til
te handa okkur og svolitið kakó
fyrir börnin. Það er ekkert vit
í því að sitja svona og gera ekk-
ert“.
Það var betra. Betra að hún
væri önnum kafin við eitthvað
hefði eitthvað fyrir stafni líka.
Hreyfa sig eitthvað, borða og
drekka; bezt að hafast eitthvað
að.
Hann beið þarna hjá eldstónni.
Hann rak skörunginn eins langt
upp og hann kom honum,: en
fann ekkert. Hann var óstifl-
aður. Skorsteininn var óstílfaður.
Hann þurrkaði syitann af enni
sér.
jg _ VIKAN 47. tbl.