Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 18

UNDIR
FJDGUR
Ég hefi miklar áhyggjur af öllum
þessum bílslysum, sem orðið hafa hérna
í fjölbýlinu undanfarið. Það þarf eitt-
hvað að gera til þess að komla í veg
fyrir þau, eða að minnsta kosti að draga
úr þeim. Það er ekki víst að allir verði
eins heppnir og gæjarnir, sem voru
að koma að norðan núna í haust í
sláturtíðinni. Þetta voru tveir dugnað-
armenn, óku Skoda sendiferðabíl
fullum af slátri. Á leiðinni niður af
Holtavörðuheiðinni rann bílinn til
í hálku og hafnaði á hvolfi niðri í
skurði.
Það tók hetjurnar nokkur augna-
blik að átta sig, þar sem þeir lágu inn-
an í bilnum á hvolfi, en loks settust
þeir upp og litu hvor á annan — og það
var óhugnanleg sjón, sem mætti þeim.
Þeir voru báðir alblóðugir frá hvirfli
til ilja og það sá varla í þá fyrir görn-
um og öðrum innýflum.
Það steinleið yfir þá báða.
Þegar fóik kom svo að og fór að
greiða úr gsrnaflækjunni. kom í ljós
að þeir voru alveg ómeiddir — en
slátrið var ekki hægt að nota.
f þessu tilfelli var ekki um neitt
áfengi að ræða undir stýri, en það er
einmitt oftast aðalorsökin að þessum
geigvænlegu slysum. Það er heldur
ekki tekið nógu alvarlega á þeim hlut-
Menn eru samt misjafnlega
harðir í þessum málum og hafa ýmsar
skoðanir. Það ku mikið fara eftir lands-
hlutum og viðhorfi yfir- og eftirlits-
manna til áfengismálanna. Það er t.d.
sagt að í einum landshluta, þar sem
menn eru yfirleitt ekki þekktir fyrir ■
bindindismennsku, komi það ósjaldan
fyrir að menn komi saman til drykkju
og sitji við það baki brotnu langt fram
á nótt. Þegar erfiðinu er svo lokið og
menn fara að tygja sig til brottfarar,
ku vera algengt að heyra þessa setn-
ingu:
,,Ja, hver andskotinn! Ég er bara
orðinn svo fullur, að ég verð að keyra
heim!“
Þó ber það við í sveitinni, að
yfirvald staðarins kemst ekki hjá því
að taka menn til blóðrannsóknar. Sagt
er að hann hafi þá einusinni sagt við
kunningja sinn: „O-þetta er allt í lagi,
ég læt það bara úlna, venur, áður en ég
sendi það söður/‘.
í annað sinn þurfti hreppsstjóri
þar á slóðum að senda mann í hreppa-
flutningum og fékk kunningja sinn til
að skjóta honum ásamt nokkrum eig-
um hans í poka. Áður en kunninginn
lagði af stað, kom hreppsstjórinn til
hans og sagði: „Þú ferð ekki ófullur
með karlinn, ■— það er svoddan bölvuð
fýla af honum. Ég læt þig hafa eina
bokku með“. Svo fór hann að gramsa
í pússi sínu og virtist ekki finna það,
sem hann leitaði að. Loks dró hann
samt upp flösku og rétti að kunningj-
anum um leið og hann sagði: „Æ- ég
á ekkert nema landa núna í augnablik-
inu — þú verður að láta það nægja“.
Já, það skeður margt skrýtið í
bílum.
Það muna vafalaust margir Reyk-
víkingar eftir amerísku herbílunum,
sem komu um tíma í bæinn og var
parkerað einhversstaðar á góðum stað
yfir nóttina. Oftast voru það stórir lok-
aðir tru.kkar, merktir rauðum krossi.
En skarpskyggnir menn tóku eftir því
að stúlkum varð tíðgengið inn í þessa
bíla, þar sem þær dvöldust nokkra
stund. Loks var bísnessinn alveg eyði-
lagður fyrir þeim, þegar illa gerðir
menn bentu á að í bílnum væru hvílu-
bekkir og að þar færu fram skuggaleg
viðskipti holdsins.
Á þessu sviði erum við íslending-
ar líklega brautryðjendur eins og á
mörg'um öðrum sviðum, og þarf þar
ekki einusinni að miða við mannfjölda.
Nú hafa danskar yngismeyjar tekið
upp eftir okkur þennan snjalla verzl-
AUGU eft,r g k
HUMOR I MIÐRI VIKU
Jg — VIKAN 47. tbl.