Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 31

spurningarmerki. En er hann sá
bæði blíðu og alvörufestu í and-
liti Guðríðar, tók hann að depla
ákaft augunum og vandræðabros
kom á varir hans. „Hlýtt — já
meira en það, er mér óhætt að
segja“, stamaði hann. ,,Ég hef
aldrei á ævi minni hugsað um
aðra konu en þig“.
Spákonan gat ekki varizt brosi.
„Dálaglegt er að heyra þetta“.
sagði hún. „Og samt neyðist ég
til að biðja þín! — Jæja, það er
ekki mikið að bjóða, en ef þú
vilt, Grímur minn, þá geturðu
fengið mig“.
Grímur Hafliðason bærði var-
irnar, en kom ekki upp orði fyrst
um sinn, aftur á móti rétti hann
út hönd sína yfir borðið, og frú
Guðríður tók í hana þéttings-
fast.
„Nú, hverju svararðu maður?
ætlarðu kannske að hryggbrjóta
mig?“
Þá reis Grímur Hafliðason á
fætur, gekk kringum borðið, tók
undir hökuna á henni og kyssti
hana rembingskoss á munninn.
„Hvort ég vil þig!“ sagði hann
og það var líkt og ekki í rödd-
inni. „En þegar manni er boðið
sjálft himnariki, þá — þá verð-
ur maður náttúrulega bara
klumsa af hjárænuhætti og asna-
skap“.
Guðríður Methúsalemsdóttir
reis nú á fætur, lagði hendurn-
ar um háls á Grími og endurgalt
koss hans. Það fór kynlegur titr-
ingur um hana alla, eitthvað sæit
og furðulegt, sem hún minntist
frá æskudögum. Og nú varð einn-
ig henni stirt um mál. „Ég skal
reyna að vera þér notaleg —
Grímur minn — reynast þér
þannig, að þú þurfir ekki að
kvarta — eða sjá eftir þessu“.
Síðan ræddust þau við um
framtíðina. Þau urðu ásátt um að
búa í steinbænum, en slá að öðru
leyti reytum sínum saman. Grím-
ur brosti í kampinn og sagði
drýgindalega, að hann ætti nú þó
nokkuð í kistuhandraðanum, og
að saman hefðu þau sjálfsagt nóg
fyrir sig að leggja, þó að þau
yrðu hundrað ára.
„Ég veit ekki hvað Ása mín
gerir“, sagði spákonan og varð
snöggvast dapurleg. „Ég er
hrædd um að hún elski ekki
hann Sigtrygg — og raunar er
mér alveg sama. Ég óska þess
eins að hún verði ánægð telpu-
kornið, eins og ég ætla mér að
verða ánægð, þessi ár sem ég á
eftir ólifuð. Hannes litla hrekjum
við ekki frá okkur; það fer ekki
svo mikið fyrir honum, og svefn-
kompan mín ætti að rúma okk-
ur bæði“. Um leið og hún sagði
þessi orð, hvarf hryggðarsvipur-
inn af andliti hennar, hún roðn-
aði og varð undirleit.
„Hvenær eigum við að flytja
saman"? spurði Grímur, og var
heldur ekki upplitsdjarfur þá
stundina.
„Ekki fyrr en við giftum okk-
HOMG
Súputeningar
Spaghetti
Makkarónur
kaldir
Búdingar
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
EGGERT KRISTJÁNSSON & Co. h.f.
Sími 1-14-00.
ur, góði minn. Ég er gamaldags
á því sviði. En við getum hrað-
að brúðkaupinu; tilhugalífið
þarf ekki að verða langt“.
„Mér finnst nú“, sagði Grímur
Hafliðason lágróma, „að ég hafi
alltaf verið í tilhugalífi við þig,
síðan ég sá þig fyrst“.
„Það er nú svo margt tilhuga-
lífið“, sagði frú Guðríður. „Við
getum sett upp hringana á sunnu-
daginn, og svo þætti mér vænt
um að þú tækir þá strax við búð-
inni, og létir hana Ásu hjálpa
þér til að byrja með. Ætli ég
haldi ekki eitthvað áfram að spá
fyrir fólki; það gefur drjúgan
skilding skal ég segja þér, og
maður kynnist mörgum“.
Guðríður Methúsalemsdóttir
þagði um stund, en allt í einu
hló hún og klappaði unnusta sín-
um á vangann. „Ég eignast þá
reyndar kaupmann, þegar allt
kemur til alls, það fór ekki svo.
Og nú skulum við kalla á hana
Jakobínu“.
Þegar Jakobína Jóns sá hvað
orðið var, faðmaði hún bæði
hjónaefnin að sér og kyssti þau;
hún hló og grét í senn, og vissi
ekki hvað hún átti að segja, en
fór í einhverju fáti að snerpa
aftur á katlinum. Eftir alllanga
stund varð henni loks að orði:
„Ja, nú held ég að kallinn minn
verði kátur, honum hefur alltaf
þótt svo vænt um hann Grím
hérna“.
XXX.
Sigtryggur Háfells vann eins og
þjarkur í tvo daga og eina nótt
samfleytt. Mörgu var að sinna
á skrifstofu hans, eftir svona
langa fjarvera, en á fimmtudags-
kvöldið var hann þó búinn að
koma af öllu því er mest lá á.
Hann var þá orðinn dauðþreytt-
ur, en gat einhvern vegin ekki
hugsað til þess að fara að sofa.
Hugur hans hvarflaði til Ásu, og
hann óaði við því að hann
skyldi enn þurfa að bíða í heil-
an sólarhring eftir svari hennar.
En samtímis kom nú í fyrsta
sinn upp í huga hans eilítið hik
og efi: bara að ég sé nú að gera
rétt? Ef hún segir nei verð ég
sjálfsagt ógæfusamur, um tíma
að minnsta kosti, hugsaði hann.
En ef hún segir já — er það nú
alveg víst að hún sé sú rétta?
Þegar honum varð ljóst hvað
í þeirri hugsun fólst, hrökk hann
við og þaut á fætur. — „Hver
andskotinn!“ sagði hann hálfhátt.
Niðurlag í næsta blaði.
OLEG CASSINI.
Framhald af bls. 23.
hann varð fyrir valinu sem tízku-
teiknari forsetafrúarinnar Jacqueline
Kennedy.
Oleg Cassini cr mikið fyrir útilíf og
spilar tennis, golf, fer á skíðum og
er ágætur reiðmaður. Mestum hluta
frítíma síns eyðir hann þó heima hjá
sér á Park Avenue, þar sem hann
vinnur að rannsóknum sínum á Indí-
ánum í Ameríku, en á því sviði er
hann þekktur vísindamaður.
VIKAN 47. tbl. —