Vikan - 21.11.1963, Blaðsíða 50

að snúa aftur, meðan unnt væri.
Hún deplaði augunum og rýndi
í myrkrið af æ meiri ákafa. . .
Hún var ekki ein á þessum
degi. Edwin Flagg var hjá henni
— skammt undan, þar sem
skuggarnir dökknuðu — feitlag-
inn, brosandi, athugull. En þeg-
ar hún reyndi að ná til hans,
svo að hann hjálpaði henni,
sneri hann frá, virti hana að-
eins fyrir sér á laun útundan
sér og hnyklaði brúnirnar með
fyrirlitningu.
Hann vissi það. Edwin vissi,
hvað hún hafði gert. Hann var
góður, en var nú reiðubúinn til
að flýja, jafnskjótt og hún gengi
í átt til hans. Hann vildi ekki
taka útrétta hönd hennar og
leiða hana aftur gegnum myrkr-
ið til öryggis/ Hann vildi ekki
leiða hana framhjá hroðalegustu
skuggunum í því dökka djúpi,
þar sem frú Stitt kallaði reiði-
lega til hennar.
En einhvers staðar var þar
hjálp að fá. f>að hlaut svo að
vera, af því að það sást Ijós,
raunverulegt Ijós, sem var upp-
runi sjálfs sín. Ef hún kæmist
þangað, mundi öllu óhætt. Og
allt í einu sá hún lausnina, sem
hún hafði alltaf verið að leita
— rétt handan við Edwin Flagg.
Þegar ljósgeislinn beindist í
nýja átt, birtist Blanche og hún
rétti höndina í áttina til henn-
ar . ..
„Blanche!" hrópaði Jane allt
í einu, og röddin var skræk af
hræðslu og létti. „Ó, Blanche!“
Þið eruð systur, svaraði rödd
föður hennar, af sama holdi og
blóði. Og það táknar að þið verð-
ið alltaf að standa saman, á
hverju sem gengur.
„Blanche ..
Höfuð hennar kipptist til, hún
litaðist um með undrun. Hún
var svo þreytt, svo óskaplega
þreytt. En hún gat ekki unnt
sér hvíldar, ekki enn. Hún gekk
að skáp, tók þar glas og fyllti
af vatni. Svo tók hún kexkassa
úr öðrum skáp og gekk með
hvort tveggja upp á loft. Hún
nam staðar fyrir utan dyrnar
á herbergi Blanche. Hún stóð
lengi kyrr, og það fór skelfing-
arfiðringur um hana, er hún
hugsaði, að hún gæti jafnvel
fundið gegnum sólana á skón-
um sínum rakan blettinn á gólf-
ábreiðunni,þar sem hún hafði
þurrkað upp blóðið rétt áður,
blóð hennar, sem hafði ef til vill
enn verið með lífsmarki. Hún
setti kexkassann undir handlegg-
inn á sér og tók lykil úr vasa
sínum.
En jafnvel þegar hún hafði
hrundið hurðinni upp, fór hún
ekki þegar inn fyrir. f nokkur
andartök stóð hún á þröskuld-
inum og fann aðeins fyrir ódaun-
inum, sem barst að vitum hennar
innan úr herberginu. Loks gekk
sún hikandi inn og snerti annan
Ijósarofann. Þá kviknaði á nátt-
lampanum við rúmið og hann
varpaði daufum hringbjarmá á
gólfið. Svo tók Jane annað skref,
hikandi, og gekk síðan að rúm-
inu.
Þar nam hún staðar og starði á
hreyfingarlausa veruna sem lá
þar, á óhreinan náttkjólinn og
fölt andlitið, en munninum á
því hafði verið lokað með breið-
um plástri. Þarna við rúmið var
ódaunninn enn sterkari, en hún
virtist ekki taka eftir því.
Andlit Blanche var svo hreyf-
ingarlaust og fölt, eins og hún
væri látin. Augun voru lokuð
og lágu djúpt í augnatóftunum,
en á vinstri vanganum var mar,
sem var eins og sótrák. Hárið var
óhirt og allt í flóka. ÚJnliðirnir
höfðu verið bundnir saman með
traustu snæri og síðan festir við
höfðagaflinn. Rúmfatnaðurinn
var vafinn utan um hana og bar
þess merki, að hún hafði árang-
urslaust brotizt um til að öðlast
frelsi.
Jane leit hirðuleysislega á
hana, en lét síðan vatnið og kex-
ið á borðið. Svo laut hún ofan
að systur sinni, og losaði um
plásturinn við annað munnvikið
og reif hann af.
„Blanche?“ Röddin var algjör-
lega tilfinningalaus. „Blanche?“
Hvítar varir Blanche Hudson
bærðust ekki. Jane starði á hana
undrandi, sótti sér svo stól, dró
hann að rúminu og settist. Svo
kallaði hún nokkrum sinnum á
systur sína, en fékk ekkert svar.
Loks þegar hún brýndi raust-
ina, bærði Blanche augnalokin og
leit upp. Ótrúleg skelfing lýsti
sér úr augum Blanche Hudson,
þegar hún leit á systur sína. Jane
benti þá á vatnið og kexkass-
ann.
„Ég kem með dálítið handa
þér,“ sagði hún lágt. En augu
systur hennar héldu áfram að
stara, sviplaus, og herbergið
fylltist þögn. „Kvöldmaturinn
þinn!“ sagði Jane allt í einu
hryssingslega. „Þarna!“
Þá deplaði Blanche augunum,
eins og hún skildi þetta, og hvít-
ar varirnar mynduðu einhver
þögul orð. Svo leit hún hægt til
hliðar, og þegar hún kom auga
á vatnsglasið, mynduðu varir
hennar orðið „vatn“.
Hún reyndi að hreyfa hendurn-.
ar, en gat það ekki, af því að
þær voru bundnar, og svo stundi
hún aftur: „Vatn . ..“ Hún gat.
aðeins fært hendurnar nær and-
litinu á sér og meira ekki. „Vatn
.. . Gerðu ...“
Jane starði án afláts á Blanche,
en þó sáu augu hennar ekkert.
Svo tóku þau allt í einu við-
bragð, og líf færðist í þau.
„Blanche," sagði Jane þá og
stóð næstum á öndinni, „það var
ekki mér að kenna. Það var það
ekki... Ég sagði henni að fara ...
Ég sagði henni, að hún væri rek-
in . .. Hún kom aftur .. . Hún
laumaðist aftur .. . Þegar ég var
farin . . Og hún sagðist ætla að
sækja lögregluna ...“ Sjálfsmeð-
aumkunarsvipur færðist á and-
litið og hún saug upp í nefið,
eins og hún ætlaði að fara að
skæla. „Ég var svo hrædd,“
kjökraði hún svo, „svo hrædd!“
En Blanche starði einungis á
vatnsglasið og reyndi með erfið-
ismunum að seilast til þess.
„Hlustaðu á mig!“ hrópaði
Jane. „Hlustaðu á mig!“
Tólfti kafli.
Geislataumar komust beggja
vegna fram hjá þykkum glugga-
tjöldunum, og Blanche vissi af
því, hvar þeir féllu á gólfið, að
enn var morgunn. En hún vissi
hins vegar ekki, hversu langur
tími var liðinn frá því ógurlega
andartaki, þegar hún náði aftur
rænu og varð þess vör, að hún
hafði verið bundin í rúminu.
Eftir að hún hafði gert sér grein
fyrir því, að Jane væri byrjuð
að drekka og ógerningur væri
að vita, hversu lengi hún mundi
verða fangi, hafði hún aðeins
leitazt við að stappa svo í sig
stálinu, að hún þraukaði sem
lengst. Hún hafði meira að segja
reynt að losna úr líkamanum, og
henni hafði fundizt að hún væri
einkennilega frjáls.
Framhald í næsta blaði.
Bréfaskipti
Við frímerkjasafnara um tvít-
ugt: Sverre Gjelstadt, Jessheim,
Norge. Við jafnaldra: Donald
Ross, R.R.l, Webb, Sask., USA.
Við unglinga á svipuðum aldri:
(ungfrú) Mieko Tokuma, Mat-
unamitiyou, Kashiwazki-Shi,
Niigata-Ken, Japan, og (ungfrú)
Naoko Hirokawa, Nishiyama-
mati, Kariwagen, Niigata-Ken,
Japan. Þær eru báðar 16 ára.
Við unglinga 16—20 ára: Björn
Gunnar Solás, St. Kristiansand
S., Norge. Skrifar og skilur
skandinavísku, ensku og þýzku.
Við unglinga á svipuðum aldri:
Winfried König, 75 Karlsruhe,
Postlagegerud, Deutschland.
Hann er 16 ára og lofar að svara
öllum bréfum sem berast. Ahuga-
mál: Músík, frímerki og landslag.
Arne Halvorsen, Vestre Gausdal,
Norge, óskar að skrifast á við
íslendinga. Hann er 15 ára og
hefur áhuga á íþróttum, frímerkj-
um, fslandi, bókum, músík og
bréfaskriftum. Hann vill helzt
skrifa á skandinavísku, en kann
líka hrafl í ensku og íslenzku.
Við stúlkur 15—16 ára: Janice
Eaves, 1948 George Ave., Vind-
sor, Ont., USA.
19 ára Norðmaður, sem skrifar
mállýzku skemmtilega líka ís-
lenzku, óskar eftir bréfavini á
Islandi. Ahugamál: Frímerki.
Johan Ottesen, Firda, Gymnas,
Sandane, Norge.
Ungfrú Hilmari Frich, Vosse-
gaten 46.E, Oslo 4, Norge, 18
ára, óskar að komast í bréfa-
skifti við jafnaldra. Hún biður
um, að bréfin til hennar séu skrif-
uð á • íslenzku, en mun svara á
enksu eða norsku.
Við unglinga 14—18 ára: Jörg-
en Poulsen, „N0rholt“, Flauens-
skjöld, Vendsyssel, Danmark.
Áhugamál: Frímerki, fiskveiðar,
handbolti og margt fleira.
Við unglinga, helzt frímerkja-
safnara: Steinar Hardersen, Pett-
er Dass vei 6, Narvik, Norge.
Við unglinga: Wilfred Grem-
aid, Box 35, Prudhomme, Sasks,
USA.
UNGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I»að cr alltaf sami leikurinn í hénni Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitlr
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. Verðlaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfckti, og
framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgerð-
in Nói.
Nafn
Heimill
Örkin er & bls.
Síðast er dregið var hlaut verðlaunins
Sigurður Jónsson, Ásláksstöðum, vlnninganna má vltja á skrifstofu
Kræklingahlíð, Eyjafirði. vikunnar.
gQ — VIKAN 47. tkl.