Vikan - 02.01.1964, Blaðsíða 8

VIKUmenn kliíu Eldey. Þetta var nú raunar bara apríl-
gabb, cn þannig úr garði gert, að flestir lesendur VIKUNNAR
trúðu fjarstæðunni. Þetta sýnir, að myndavélin segir ekki alltaf
satt og ekki er ein mynd öll, þar sem hún sýnist.
Við komum upp um gabbið í næsta blaði á eftir, og þá urðu
margir gáfaðir og sögðu: „O, þetta var nú svo sem auðséð. Ég
trúði þessu aldrei'. Sem sagt: Það er aldrei að vita, hverju
VIKUmcnn kunna að taka uppá.
Jón Gunnlaugsson, söngvari, leikari og eftirherma, getur
brugðið sér í allskonar líki. Hann fór með tíu þúsund króna virði
í hreinu gulli út á götu og reyndi að selja gullið
fyrir hundrað krónur. En enginn viidi kaupa. Raunar var
ekki hægt að segja, að Jón væri traustvekjandi, og menn
hafa að jafnaði nóg að gera við hundraðkallana sína. Hvað um
þaðj við náðum ágætum myndum af þvj ágæta fólki, sem hafnaði
tíu þúsund kallinum umsvifalaust.
1963 á25.
aldursáré sinu var
VIKAN
hugmyndarfkari en
nokkru sinni fyrr
Eitt af blöðunum hér í höfuðstaðnum sagði nýlega, að VIKAN væri
eins og: tízkumær, sem sjaldnast sæist lengi í sama búningi. Það
þótti okkur góður dómur. Við trúum því, að óbreytt ástand, status quo,
sé sama og afurför. Þessvegna er alltaf eitthvað nýtt og óvænt í
VIKUNNI; við leggjum höfuðáherzlu á nýjar hugmyndir, eittthvað,
sem ekki hefur verið gert áður í íslenzkri blaðamennsku. I
tilefni af áramótunum bregðum við hér upp myndum af þrem atriðum,
sem fram komu í VIKUNNI á árinu 1963, og vöktu mikla athygli.
hefur prcdað nakkra
þekkta. memaingmvits til
að komast að ratm um, hv&b
taiinxs ei gjsJágexugva skÁiásksjs-
ur á hlmdi i dag. R tvcim kvölá-
im var s&n saman Ijáðsbók eg xmt-
ur íestgian rii að gaivqa :neð h&ná-
íitíð miW ivokku'.rra bóicmenaía-
mauaa. Hér ar sagan ai því,
dómax sniilingajuxa og
lolcs sýmshom úx
bolaaoi.
Þokur, ljóðabók Jóns Kára, var bezta bragðið, sem við lékum á árinu, og
sjaldan hefur það efni birzt í íslenzku blaði, sem vakið hefur aðra eins athygli.
Ljóðabókin seldist upp á stundinni og sömuleiðis blaðið. Það var mikið skrifað um
þetta í blööin, flestir höfðu gaman af tiltækinu og fannst auk þess,
að „menningarvitarnir“ hefðu átt flengingu skilið. Aðrir skrifuðu um
málið með heilagri vandlætingu. Af hálfu VIKUNNAR var hér ekki um „hasarefni“
að ræða, heldur var þetta alvarleg tilraun til þess að sýna framá það, hversu
ruglaðir við erum í listrænum efnum og tökum hvaða fánýti
sem er fyrir góða og gilda vöru.