Vikan - 02.01.1964, Blaðsíða 31

lega og leit snöggt til hægri,
óttasleginn. Hann liafði hvorki
heyrt né séS nokkuS, en ]jó
hafði hann óljóst luigboS uni
eittlivað kvikt á ferli. Hann
mætti sljóu augnaráSi Lefroy,
sem meS tómlegu glotti sínu
virtist vilja segja: „ÞaS var ekki
ég.“
AuSvitaS var þaS hvorki hann
né nokkurt hinna. ÞaS voru
hans eigin taugar. ESa hvaS?
HafSi Crippen ekki hreyft sig
aftur meSan athygli hans beind-
ist aS öSru? Þeim náunga var
ekki aS treysta. Ef litiS var af
honum, notaSi hann tækifærið
til að skipta um stellingar. Þau
gerðu það öll, var hann viss
um. Hann reis til liálfs upp
úr stölnum. Honum líkaði þetta
ekki. Hann ætti að fara. Hann
ætti svo sem ekki annað eftir
en eyða heilli nótt innan um
vaxmyndir, sem færa sig úr
staS, ef litiS cr af þeim.
Hewson settist aftur. Þetta
var ragmennskulegt og kjána-
lcgt. Þetta voru aSeins vax-
myndir, og þær gátu ekki hreyft
sig. Ef hann bara léti stjórnast
af þeirri hugsun, myndi allt
fara vel. En hvernig stóð þá
á allri þessari þögulu ókyrrð
umhverfis liann? ÞaS lá eitt-
hvað i loftinu — citthvað, sem
ekki var unnt að henda reiður
á.
Hann snéri sér skyndilega viS
og mætti mildu en illkvittnu
augnaráSi dr. Bourdette. Svo
leit hann umsvifalaust viS aft-
ur og á Crippen. A! Nú háfSi
hann næstum komið að Cripp-
en óvörum! „Þú skalt gæta þín,
Crippen — og þið öll. Ef eitt-
hvert ykkar svo mikiS sem
bærir á sér, skal ég mola ykkur
mélinu smærra. HeyriS þiS
þaS?“
Hann ætti nú annars aS fnra,
hugsaSi hann meS sjálfum sér.
Hann hafSi þegar orðiS fyrir
reynslu, sem nægja myndi i
söguna —• já, í tíu sögur, ef
því væri að skipta. Nú, því þá
ekki að fara? Morgunpósturinn
þyrfti aldrei að komast aS þvi,
hve lengi hann hafði dvalizt
þarna, enda gilti þaS einu, ef
sagan yrði góS. Rétt að visu,
en næturvörSurinn uppi mundi
hæSast aS honum. Og kannske
myndi forstjórinn reyna aS
svikja hann um fimm punda
seðilinn, sem hann þarfnaSist
svo mjög. Hann tók að velta
fyrir sér, hvort Rósa væri nú
sofnuS, og livort henni yrði
hugsaS til hans. Hún mundi
hlæja, þegar hann segði henni
frá hugsunum sínum....
Nei, nú var nóg komið! Nógu
slæmt var, að vaxgerðir morð-
ingjarnir hreyfðu sig, ef litið
var af þeim. En að þeir skyldu
einnig draga andann, þáð var
einum of mikið! Einliver and-
aði! Eða var þetta eins og hann
heyrði sinn eigin andlardrátt
úr fjarlægð? Hann sat stjarfur,
lilustaði til hins ýtrasta, en
varpaði svo öndinni léttara.
Bara hans eigin andardráttur
—■ eða ef svo var ekki, þá hlaut
þessi Einhvcr aS liafa tekið
eftir því, að hanu hlustaði, og
haldið niðri i sér andanum á
meðan.
Hewson skimaði í skyndi allt
í kringum sig með skelfingar-
svip í augnaráðinu. Hvert sem
hann leit, sá hann ekki annað
en tómlega vaxsvipina, og hann
hafði stöðugt á tilfinningunni,
að hann hefði rétt misst af þvi
að sjá hönd eða fót hreyfast,
varir opnast eða lokast, augu
depla eða svip mannlegrar skyn-
semi bregða fyrir og stirðna svo
á ný. Það var eins og stytturn-
ar væru óþægir skólakrakkar i
kennslustund, sem aldrei sjá sig
úr færi um að hlæja og flissa,
þegar kennarinn sér ekki til,
en setja syo upp mildan sak-
leysissvip, er hann lítur á þá.
Svona gat þetta ekki gengið.
Þetta varð að taka enda, iíann
yrði að ná tangarhaldi á ein-
hverju, sem tilheyrði hinu livers-
dagslega lifi, einhverju, sem
minnt gæti á dagsins önn á
strætum Lundúna. Hann var
Raymond Hewson, óheppinn
blaSamaður, gæddur lífi og lífs-
anda, en þessar fígúrur um-
hverfis hann aðeins brúður,
sem hvorki gátu hreyft sig né
mælt orð af vörum. Skipti það
nokkru, þótt þær ættu að tákna
likamninga fyrrverandi morð-
ingja? Þær voru gerðar af vaxi
og sagi og stillt þarna upp til
að fullnægja annarlegri þörf
smekklausra, sælgætishámandi
túrista. Þetta var strax betra.
Hvernig var nú aftur skrýtlan,
sem hann liafði heyrt á Fal-
staffkránni í gær?
Hann hafði rifjaö upp liluta
hennar, en elcki allt, því ögr-
andi og seiðandi augnaráð dr.
Bourdette þvingaði hann loks
til að lita viS.
Hewson snéri sér við til hálfs,
en sneri svo stóli sínum þannig,
að hann gæti verið augliti til
auglits við eiganda þessara ógn-
arlegu, dáleiSandi augna. Augu
hans sjálfs voru uppglennt, og
um varir lians lék fyrst skelf-
ingarblandið glott, sem svo
breyltist í hörkusvip. Svo tók
Hewson til máls og vakti um
leið hljóm hræðilegs bergmáls.
„Þú lireyfðir þig, bölvaður!"
öskraði hann. „Ég sá þaS, ég
sá það!“
Svo sat liann grafkyrr, star-
andi beint fram fyrir sig eins
og helfrosið lik.
Dr. Bourdette fór sér að engu
óðslega. Hann steig af palh sín-
um nieð eins snyrtilegum til-
burðum og dama, sem fer út
úr strætisvagni. Pallurinn var
um það bil tvö fet á hæð, og
á brúnir hans var strengdur
flauelsklæddur kaðall í boga
VIKAN 1. tbl. —