Vikan - 02.01.1964, Blaðsíða 34

Um leið og hann byrjaði að
skríða eftir göngunum, heyrðum
við til hestvagns, sem nálgaðist.
„Hættu, Dick, bíddu!“ hvíslaði
ég í flýti, og svo sneri ég mér
að hinum: „Raðið ykkur upp við
vegginn og bærið ekki á ykk-
ur!“
Andartaki síðar kom vagninn
í ljós, en ekillinn leit hvorki til
hægri né vinstri og ók sína leið,
án þess að gruna nokkurn skap-
aðan hlut. Þá drógum við Dick
upp úr göngunum. Ég sagði hon-
um frá því ,sem hann vissi þeg-
ar:
„Við erum á eftir áætlun. Hinn
„öruggi'“ hálftími okkar er á
enda, og konan getur komið út
hvenær sem er. Einhver í hópn-
um verður að koma þeim fyrir
þessum“, bætti ég við og benti
á hespuna og lásinn. „Það tek-
ur fimm mínútur. Bætið svo 25
mínútum við, þar til við erum
komnir af stað allir sex“.
„Það tekur Scarlet fimmtán
mínútur að ganga kyrfilega frá
opinu á göngunum", sagði Dick.
„Klukkan er nú orðin 6,35. Það
táknar, að hún verður 7,15, áður
en allt verður komið í lag“.
Við litum hver á annan og
ég sá, að hann gerði sér grein
fyrir hugsunum mínum. Við
höfðum svo oft farið yfir allar
tímaákvarðanir.
„Mér þykir fyrir þessu, Dick!
Konan hefir aldrei verið seinna
á ferli en klukkan sjö, og hún
getur komið á hverju andartaki.
Þú neyðist til að loka öllu sam-
ah og koma á eftir okkur á morg-
un“, bætti ég við og rétti hon-
um skrúfjárnið. Svo hélt ég
áfram: „Gættu þess að leyna
uppganginum vandlega. Flótti
sjálfs þín er undir því kominn".
Ég setti á mig köflótta klút-
inn, opnaði rimlahurðina og gekk
út í sólskinið. Ég beygði fyrir
hornið út á hliðargötuna og trítl-
aði eins og ég taldi að miðaldra
sveitakona mundi gera, og mér
fannst, að augu varðmanna
brenndu axlir mínar. Ég beið
eftir skoti.
Gatan var næstum mannlaus.
Tveir menn voru að þvo
verzlunarglugga, veitingamaður
hengdi matseðilinn við dyrnar
hjá sér, og stúlka sópaði gang-
stéttina. Einn eða tveir hjólreiða-
menn fóru framhjá, en annars
hvíldi kyrrð og svefndrungi yfir
bænum. Menn litu sem nöggvast
á mig, en enginn virti mig við-
lits til lengdar.
Þegar ég hafði gengið um tvö
hundruð metra, heyrði ég þungt
fótatak tveggja manna að baki
mér. Þeir gengu í takt, og þegar
ég stefndi yfir lítið torg að brú
yfir ána, nálgaðist fótatakið
greinilega. Mér var veitt eftir-
för: Tortrygginn varðmaður
hafði sent menn á eftir mér.
Þeir hlupu ekki, af því að þeir
voru hræddir um að ég mundi
líka hlaupa. Svo náðu mennim-
ir mér og fóru fram hjá mér.
Þá sá ég að þetta voru Rupert
og Peter. Ég hafði ekki búizt
við þeim svona fljótt á eftir mér.
Um hundrað metra frá brúnni
beygði ég til hægri og fór á eftir
þeim. Við höfðum ákveðið að
fara út fyrir bæinn eftir stíg
meðfram járnbrautinni og hitt-
ast í skóginum utan við bæinn,
um hálfan kílómetir frá honum.
Þoka var í loftinu og horfur á
heitu veðri um daginn. Ég fylgdi
járnbrautinni nokkurn spöl og
leitaði hælis inni á milli trjánna,
þegar lest fór framhjá. Svo hélt
ég áfram, því að ég gerði ráð
fyrir, að hinir mundu bíða eftir
mér. En þegar ég sá ekkert til
þeirra nokkra hríð, fór að fara
um mig. Ég blístraði því, en
enginn svaraði. Ég hélt göngunni
hægt áfram og blístraði á með-
an þekkt lag. Þeir hlutu að vera
í grenndinni, en samt heyrði ég
ekkert til þeirra. Svo heyrði ég
allt í einu skothvell og hundgá
í fjarska. Ég þaut inn á milli
trjánna, afréð að fela mig og
hafa fataskipti í skyndi. Ég gat
ekki haldið göngunni áfram i
þessum heimagerðu pilsum, sem
skrýddu mig.
Ég var í nánd við ána og
kom brátt að hávöxnum seffláka,
þar sem ég hóf fataskiptin.
Kulkkan var 15 mínútur yfir
sjö. Skothríðin hélt áfram með
nokkrum hléum og hundgáin
nálgaðist. Ég var skelfingu lost-
inn, sannfærður um, að leit væri
hafin ,og ég mundi ekki finna
hina framar. Rupert hafði eina
áttavitann okkar, ágætan átta-
vita, sem hann hafði fengið hjá
öðrum foringja og getað geymt,
þrátt fyrir allar leitir Þjóðverja.
Ég mundi ekki komast langt
áttavitalaus.
Loks heyrði ég fótatak, sem
nálgaðist eftir skógargötu
skammt frá sefflákanum. Ég
hnipraði mig saman, en létti svo,
því að þetta voru félagar mín-
ir.
„Ég bjóst ekki við að sjá ykk-
ur framar", sagði ég, meðan ég
flýtti mér að hafa fataskipti.
„Ég var einmitt farinn að hug-
leiða, hvernig ég kæmist til
Júgóslavíu áttavitalaus“.
„Hvaða skothríð er þetta?“
spurði Peter.
„Hef ekki hugboð um það“,
svaraði ég. „Líklega hafa menn
komizt að flóttanum og byrjað
leit að okkur. Ætli við verðum
ekki að fara í felur?“
„Mér finnst, að þetta sé eins
og það berist frá æfingaskot-
braut“, sagði Rupert.
„Hvers vegna höfum við þá
ekki heyrt neina skothríð áður?“
spurði ég. „Og hvernig ætlar þú
að gefa skýringu á hundgánni?"
„Þetta eru bara þorpshundarn-
ir, sem hafa orðið æstir vegna
skothríðarinnar".
„Heyrðu, Rupert, við höfum
aldrei heyrt neitt þessu líkt áður,
og ég er viss um, að þeir eru
farnir að leita að okkur, svo að
það er bezt að reyna að finna
gott fylgsni án tafar“.
„Ég þori að veðja fimm pund-
um að þetta er aðeins æfinga-
skothríð. En við getum að
minnsta kosti ekki falið okkur
hér. Við erum alltof nærri búð-
unum til þess. Við skulum reyna
að koma okkur sem lengst héð-
an í hvelli".
Vði stefndum nú í áttina til
hás, skógivaxins áss, sem var í
suðurátt, en þangað ætluðum við
einmitt. Þaðan mundi verða
ágæt útsýn. Við fórum yfir járn-
brautina, veg og nokkra akra,
áður en við komum inn á milli
trjáa aftur. Við hlupum næstum
við fót, þó að Rupert reyndi að
fá okkur til að ganga eðlilega.
Hann var rólegastur af okkur.
Þegar við vorum komnir í skjól
bak við trén, smurðum við stíg-
vélin okkar með þýzku sinnepi,
sem við höfðum haft meðferðis,
til að blekkja hundana, og síð-
an héldum við áfram upp eftir
ásnum. Við heyrðum til skógar-
höggsmanna og forðuðumst að
koma nærri þeim. Við vorum
loks komnir upp á ásinn klukk-
an níu um morguninn.
Við lágum í háu grasinu í
rjóðri í skóginum og dottuðum.
Við töluðum naumast saman.
Sólin skein af heiðum himni, og
það var dásamlegt að vera lif-
andi úti í guðs grænni náttúr-
unni. Um hádegisleytið risum
við svo upp og átum knappan
skammtinn okkar. Við höfðum
gert ráð fyrir, að maturinn gæti
enzt í tólf daga. Hver um sig
drakk munnfylli vatns úr vatns-
flösku sinni, og svo ræddum við
lítillega um, hvaða möguleikar
væru á, að Dick og hinir gætu
komizt undan daginn eftir, og
svo héldum við áfram að láta
okkur dreyma.
Þetta var undursamlegur eftir-
miðdagur. Sól hné til viðar og
loftið varð svalara. Ég hefi
sjaldan lifað sælli dag. Stríðið
virtist óraunverulegt. Þegar
dimmt var orðið, héldum við af
stað niður brekku gegnum skóg-
inn — í suðurátt, í átt til Júgó-
slavíu. Um 250 km. voru þang-
að — handan fjallanna í Austur-
ríki. Við gerðum ráð fyrir að
geta komizt þangað á tíu dög-
um.
HANDSAMAÐIR.
Við höfðum herforingjaráðs-
kort, sem náði yfir 100 km. leið-
arinnar. Það sýndi allar hæðar-
línur, og jafnvel örsmá þorp og
fjallagötur voru mörkuð á það.
Tungl var ekki komið upp, og
varð því brátt niðdimmt. Við
vorum á ferð í þéttu kjarri, svo
þéttu, að okkur miðaði lítt áfram,
og við breyttum stefnu úr suðri
til suð-austurs til að betur sækt-
ist. Eftir tvær stundir vorum
við komnir út úr skóginum og
greikkuðum sporið, því að við
gátum fylgt stjörnum, sem við
gátum áttað okkur á með að-
stoð áttavitans. Þurftum við þá
aðeins að líta á hann á klukku-
stundarfresti og skipta um leið-
arstjörnu eftir því sem stjörnu-
merkin fluttust um festinguna.
Við gengum í halarófu með
löngu millibili og skiptumst á
að fara fyrir, en sá, sem það
gerði, bar hvítan vasaklút á bak-
inu og aðvaraði hina um hættur
eða torfærur, sem hann varð var
við. Hnutum við þó oft. Við forð-
uðumst bændabýlin, en hundarn-
ir á þeim urðu okkar varir og
létu okkur heyra til sín. Við
vissum, að engin fljót voru á
vegi okkar, en oft urðum við að
vaða yfir læki. Laust eftir mið-
nætti námum við staðar til að
eta.
Þegar fór að nálgast dögun,
svipuðumst við eftir fylgsni og
fundum það í litlum lundi fjarri
mannabústöðum. Við höfðum þá
aðeins farið 20 km. og fannst
okkur það lítið. Okkur kom
varla dúr á auga og biðum að-
eins eftir að komast af stað aft-
ur. Næstu nótt fórum við svo
fyrst um breiðan dal, en nú fór
að ganga verr, því að við gerð-
umst sárfættir og fengum blöðr-
ur á fæturna og síðan fleiður.
Peter var verst á sig kominn
að þessu leyti, því að hann var
í lánsstígvélum, sem ég hafði
varað hann við að fara í, en
hann beit á jaxlinn og reyndi að
láta þetta ekki á sig fá.
Við komum að fjallahéraði,
þar sem var margt straumþungra
lækja, fossa og djúpra gljúfra.
Þarna var skógur mikill og langt
var milli bæja, sem voru allir
í rjóðrum í skóginum. Veður
hafði verið gott frá upphafi, og
á þriðja degi flóttans ákváðum
við að halda göngunni áfram í
björtu. Síðjla dags réðum við
ekki lengur við óþolinmæðina
og héldum af stað. Eftir að hafa
klifið bratta fjallshlíð, komum
við að tærum fjallalæk, þar sem
urriðar léku sér í björtum hylj-
um.
Rupert“, sagði ég, „þetta stenzt
ég ekki. Fötin mín eru rennandi
vot, og ég er votur af svita. Ég
ætla að fá mér bað hérna“.
Við fórum allir í hressandi bað
í læknum, meðan svitarök föt
okkar þornuðu í sólinni, og svo
sátum við með fæturna hang-
andi niðri í vatninu, þar til við
fundum varla fyrir þeim að síð-
ustu. Þegar við héldum af stað
aftur, gengum við sem á skýj-
um.
Landið varð æ erfiðara yfir-
ferðar, svo að við urðum brátt
að fara eftir götum og gripa-
stígum, til þess að okkur mið-
aði eitthvað að ráði. Rákumst
við þá í fyrsta skipti á menn
á ferð. Áður höfðum við sloppið
naumlega við pilta og stúlkur
úr Hitlersæskunni, sem við höfð-
— VIKAN 1. tbl.