Vikan - 02.01.1964, Blaðsíða 15

aði hann rúnirnar af keflinu og fleygði því aftur í sjóinn með þeim
ummælum, að það skyldi verða eiganda sínum að bana, ef hann
hyggðist vinna illt verk með því. Það sannaðist óðar. Nágranninn,
sá hinn göldrótti, hóf þegar ristu að nýju, en hnífurinn skrapp af
keflinu og stóð um leið á hol.
Samt höfðu þeir Aðalvíkingar mætur á Snorra presti og brugðust
reiðir við, þegar hann flutti austur til Borgarfjarðar. Sendu þeir
honum þá sendingar, en Snorri var vel á verði og varðist þær all-
ar. Svo hermir sagan, að galdramenn þar í Aðalvík kváðu niður
skip eitt, sem var í þann veginn að lenda. Fórust þar allir, nema
hvað einn var með lífsmarki, þegar að var gáð. Það notuðu galdra-
menn sér; þeir mögnuðu í hann líf með særingum og var hann óðar
sendur í Húsafeli. Skvldi hann vinna á Snorra. Tvær sögur eru til
um það, begar kauði kom á fund Snorra og ber þeim ekki alveg
saman í smáatriðum. Einhvernveginn mun Snorri hafa fundið á sér
gestakomu, því hann lét kveikja á mörgum kertum svo hvergi bar
skugga á í bænum, utan í horni einu. Þar setti hann stól. Er ekki
að orðalengja það, að sendiilinn varð hvumsa við, þegar hann sá
ljósadýrðina. Lyppaðist hann niður í stólinn í horninu eins og vafa-
laust hefur verið til ætlazt. Snorri óð að manninum í fullum skrúða
og bauð honum að dreypa á messuvíni. Sendillinn færðist undan
því og hellti Snorri bá víninu yfir hann. Þá rann af honum seiður-
inn og dó hann eftir að hafa þegið heilagt sakramenti.
Halldór Kiljan Laxness hefur skrifað bráðskemmtilegan kafla um
sr. Snorra í bók sinni, Brekkukotsannáll. Þar lætur hann Álfgrim,
söguhetju bókarinnar, rekja ýmsar minningar af klerkinum á Húsa-
felli, eftir því sem Álfgrímur þóttist muna af gömlum bókum í
Brekkukoti. Þar segir svo af sr. Snorra:
„Séra Snorri var manna mestur og þreknastur og kallmannleg-
astur, Þó var hann í flestum íþróttum léttur frammá efri ár, sem
draga má af því að hann stökk yfir Hvítá í hrauntaglinu fyrir neð-
an á Húsafelli. En þá er hann var Framhald á bls. 40.
ViS tókum nokkrar
myndir af GuSmundi
bónda Pálssyni, þegar
hann hóf upp helluna.
ÞaS var dögg á jörSu
og hellan blaut. GuS-
mundur átti í fyrstu í
erfiSleikum meS aS
festa hönd á henni, en
síðan hóf hann hana
alveg upp aS andliti.
ViS sögSum: — Láttu
hana síga aSeins, GuS-
mundur, þaS er
skemmtilegra aS sjá
framan í þig á mynd-
inni. ■— Svo GuSmund-
ur lét hana síga niSur
á brjóstiS.