Vikan - 02.01.1964, Blaðsíða 23

Clare Ruthland er hjúkrunar-
kona á sjúkrahúsi, þar sem blind
stúlka, Faith Hamden lig-gur.
Clare er fátæk og foreldralaus,
en Faith á ríka foreldra að.
Þær verða góðar vinstúlkur,
ekki sízt vegna þess hve vel
Clare hefur hjúkrað Faitli, sem
býður henni heim til sín þangað
sem foreldrar hennar búa í Com-
wall.
Læknir á sjúkrahúsinu, Kenn-
eth Morgate, er hrifinn af Clare
og biður hennar, en fær afsvar,
þótt henni líki vel við Kenneth.
Nokkru áður en Clare fer með
Faith í sumarleyfi heim til henn-
ar, hittir hún íækninn, sem hafði
skorið hana upp við augnsjúk-
dómnum, sem hún þjáist af, Sim-
on Denver, og verður hrifinn af
honum. Hann ekur vinstúlkun-
um til Cornwall.
Á leiðinni hitta þau lækninn
Ralph Mason, sem er að undir-
búa stofnun ellihælis, og Faith
býður honum að koma heim, til
að ræða það betur.
Þegar þau koma heim til for-
e’dra Faith, tilkynnir hún, að
þau Simon séu trúlofuð, Clare
verður m;Sg um þetta. Faith
býður henni að vera áfram hjá
sér, og Simon býðst til að útvega
henni vinnu þar í nágrenninu.
Hún er að hugsa um hvað hún
eigi að gera, þegar hún hittir
Joan Latimer, sem er einkarit-
ari Simons. Hann segir Joan að
hann sé trúlofaður Faith, og
henni bregður sýnilega mikið.
Þegar Simon kemur á lækn-
ingastofu sína, fréttir hann að
Ralph Mason hafi spurt eftir sér.
— Já, bað væri miklu betra,
sagði hún. Hún tók eftir augna-
ráði Simonar. Það var augljóst
að honum féll miður að Clare
sagði já.
Joan smáskríkti: — Kannske
þér hafið keppinaut um kvölds-
fvrirætiunina, hr. Mason. Ég
mundi halda að það tæki jafn
langan tíma að borða hádegis-
verð og kvöldverð.
Nú varð óviðkunnanleg þögn,
þangað til Ralph sagði:
— Ég er viss um að ekkert
ykkar misskilur þó að mig 03
Clare lanffi til að hittast. Það
er svo sjaldan sem við sjáumst
03 við höfum svo margt að tala
saman um.
Joan kveikti sér í vindlingi og
sagði kuldalega:
- Mér. dettur nokuð í hug, hr.
Mason. Þér munuð ekki hafa átt
heima í Broadstairs einhvern-
tíma?
Clare leit á þau á víxl 03
fannst á sér að eitthvað lægi bak-
við þessa spurningu.
Jú, það hef ég, sagði Ralph
Mason.
— Þá höfum við sést áður. Ég
hef verið að velta þessu fyrir
mér síðan ég sá yður, þegar þér
komuð til Simons í fyrsta skipti.
Ralph virtist alveg ósnortinn
af þessu. Enginn gat gert sér í
hugarlund hvað hann hugsaði
eða hvernig hann tók þessu.
f raun réttri var hann að
hugsa um ó.varkáru orðin sín við
Clare, um að Joan væri hættu-
leg. —- Haldið þér það, sagði
hann. — Þá verðum við að hitt-
ast einhvern daginn og tala nán-
ar um það.
Joan bætti við fáeinum orð-
um og sneri sér að Clare:
- Veröldin er ekki stór. Ég
verð að segja það, þó orðin séu
margtuggin. Mig skyidi ekki
furða, þó að þér hefðuð einhvern-
tíma átt heima í Broadstairs
líka?
- Jú, ég hef átt heima þar,
svaraði Clare. — Og það var
þar sem ég kynntist Mason lækni
. . . Hún var gröm, því að hún
vissi að eitthvað lá bak við þess-
ar spurningar Joan Latimer.
— En hvað þetta var skrítið,
sagði Joan. - Og að við skul-
um svo hittast hérna í Corn-
wall, öll þrjú!
— Þá að það þyki kannske
ókurteisi að segja það, get ég
ekki munað eftir yður frá fomu
fari, ungfrú Latimer, þó ég væri
a’iur af vilja gerður, sagði Ralph
Mason dálítið hranalega.
Joan hefndi sín samstundis.
Hún brosti smeðjulega og sagði:
— En ég get komið yður fyr-
ir mig, hr. Mason . . . Jæja, við
verðum líklega að fara að kom-
ast af stað, Simon.
Það var á rödd hennar að
heyra, að hún hefði eitthvað yfir
Simoni að segja, og það sárnaði
honum, og hann svaraði stutt,
að ef hún legði bréfið á skrif-
borðið hans, skyldi hann skrifa
undir það þegar hann kæmi
heim, og sjá um að það kæmist
til skila. Bræðin sauð í Joan, en
samt virtist hún róleg á yfir-
borðinu.
—- Jæja, þú getur auðvitað
gert það ef þú vilt.
Ralph hafði einhverja óþæg-
indakennd af því, að ráðlegast
væri að koma sér vel við þessa
Joan Latimer og sagði nú hæ-
versklega:
— Þá fæ ég kannske að aka
yður til Falmouth?
.. Já, þér segið vel um það,
sagði Joan og brosti. Hún ætlaði
sér að halda þannig á spilunum,
að Ralph Mason gæti orðið
henni að liði, fyrr eða síðar.
Daginn eftir var Clare órótt
innanbrjósts. Hún skammaðist
sín fyrir að þurfa að fara króka-
leiðir, og um leið þráði hún
óstjórnlega að fá að sjá Simon
aftur. Nú fór klukkan að nálg-
ast tíu að kvöldi, og Clare fékk
samvizkubit. Hún hafði afráiðið
að stelast út og hitta Simon á
laun! Þetta var glæpur, en hún
hafði sér það til afsökunar, að
vinátta hennar til Faith var
fölskvalaus — og mundi verða
það áfram.
Faith lokaði útvarpstækinu,
sem stóð á litla borðinu við hæg-
indastólinn hennar ...
— Ætlarðu að ganga út dá-
litla stund eins og þú ert vön,
Clare? spurði hún.
Clare hafði svo mikinn hjart-
slátt að hún hélt að vinstúlka
hennar hlyti að heyra það.
— Já, ég var að hugsa um það.
— Það er indælt veður í kvöld,
sagði hún. Clare svaraði ekki og
Faith hélt áfram: — Þér þykir
kannske skrítið, að ég skuli vita
hvort veðrið er fallegt eða ekki.
En mér finnst allt bjartara og
léttara núna. Það liggur í loft-
inu . . . Ég ætla að taka bókina
með mér upp bara verst hvé
hún er þung og ómeðfærileg.
Hún rétti út höndina eftir
blindraletursbókinni og stóð upp.
— Ég ætla bara að fá mér svo-
lítið hreint loft fyrst, sagði hún
og gekk að opnum dyrunum út
á svalirnar. Ósjálfrátt sneri hún
andlitinu í áttina að húsi Simons.
— Það er indælt að Simon skuli
eiga heima svona nærri mér,
hvíslaði hún áður en hún sneri
frá dyrunum til að fara upp í
herbergið sitt.
— Á ég að koma með þér upp?
sagði Clare.
Faith brosti: — Nei, þakka þér
fyrir, góða. Nú ætla ég að lauga
mig og svo fer ég beint í rúmið!
Þú ert kannski hrædd við að
láta mig baða mig eina. En ég
veit upp á hár hve mikið vatn
er í kerinu þegar ég dýfi hend-
inni í það til að athuga hve heitt
það er.
—• Hvernig geturðu vitað það?
spurði Clare hissa.
—- 'Ég heyri það. Hljóðið í
rennslinu breytist eftir því sem
vatnsborðið hækkar . . . Nei,
þarna kemur þá mamma! Hélztu
kannske að þú gætir komið hing-
að inn, án þess að ég yrði vör við
það? Faith hló.
Meg horfði ástaraugum á dótt-
ur sína.
— Nú förum við upp að hátta,
sagði hún. — Þú gerir svo vel
að aflæsa ytri hurðinni þegar
þú kemur aftur, Clare. Og mundu
nú að fara í kápu. Það er dálít-
ið kalt í kvöld, — ég er hrædd
um að hann fari að hvessa.
Clare jánkaði með því að
kinka kolli. Hún gat ekki fund-
ið nein orð til að segja. Hún var
veik af eftirvæntingu. Faith
rétti henni höndina til að bjóða
góða nótt og sneri fram kinn-
inni svo að hún gæti kysst á
hana.
— Góða nótt, væna mín, sagði
hún.
Meg staldraði við niðri dálitla
stund eftir að Faith var farin
upp.
— Henni er illa við, að við
höldum að hún sé ekki sjálf-
bjarga, sagði hún. — Heldurðu
að það sé nokkur von fyrir hana
ef hún verður skorin aftur? . . .
Ég veit að það eru ekki aðrir
en Simon, sem geta svarað þeirri
spurningu. En ég held, að hann
sé ragur við þennan uppskurð,
því að ef hann mistekst er öll
von úti . . . Ó, Clare, það verður
tómlegt hérna þegar þú ert far-
in! Oklcur hefur verið svo mikils
virði að hafa þig hérna. Og þú
hefur verið Faith svo góð. En ég
ætlaði að minnast á dálítið við
þig. Það er eitthvað sem amar
að þér . . . Bara að ég gæti bætt
úr því . . . ég vil að þú vitir, að
þér er óhætt að trúa mér fyrir
vandamálum þínum . . .
Meg reyndi að hlæja til þess
að gera sig hressilegri.
Clare sagði hikandi að það
væri satt að hún hefði úr ýmsu
vöndu að ráða, en að það væri
svo persónulegt, að enginn gæti
hjálpað henni til að greiða úr
því. Hún þakkaði Meg fyrir gott
boð, og sagðist hafa átt yndis-
lega daga á heimili hennar.
Fundizt hún vera ein af fjöl-
skyldunni.
— Ég vona að þér finnist þú
eiga heima hérna, hvenær sem
þú kemur, sagði Meg Hamden
hlýlega.
Clare létti þegar hún kom út
í garðinn. Hún stóð kyrr um
stund og sogaði að sér kvöldsval-
ann. Hægur blær lék um trjá-
krónurnar, og skuggarnir af þeim
dönsuðu á flötinni í tunglsljós-
inu. Clare leit upp að húsinu;
henni þótti vænt um, að það voru
Framhald á bls. 46.
VIKAN 1. tbl. — 23