Vikan - 02.01.1964, Blaðsíða 47

varnarlausri manneskju. Brigð-
un trúlofunarheits er enginn
glæpur undir þeim kringumstæð-
um. En að minni skoðun væri
gifting það. Mér finnst ekki
heiðarlegt að giftast stúlku og
vera ástfanginn af annarri.
Og vera ástfanginn af annarri!
Næturkyrrðin lagðist yfir.
Tunglið varpaði töfrabjarma yfir
þennan leynifundarstað þeirra,
yfir ástir þeirra, sem enn höfðu
ekki fengið að njóta sín.
Það var Simon sem loks rauf
þögnina.
•— Ég elska þig, Clare. Lofaðu
mér að fá að segja þ&ð, að
minnsta kosti einu sinni.
Hann horfði fast í augu henn-
ar og enginn máttur gat aftrað
játningu hennar.
— Ég elska þig líka, Simon,
og ég mun alltaf elska þig.
Hann greip hönd hennar, lyfti
henni að vörum sér og þrýsti
henni síðan að kinninni á sér.
— Ég varð að fá að vita
hvernig ástatt væri í hjartanu í
þér, hvíslaði hann. — Ég varð
að fá frið fyrir kvalarhugrenn-
ingum mínum. Ég hef ekki einu
sinni getað sinnt störfum mín-
um sæmilega síðan þú komst
hingað. Og ég þoldi ekki þessa
óvissu lengur. Þetta eru ekki
svik við Faith, skilurðu það
ekki? '
— Jú, svaraði hún lágt og lét
sæluna streyma um sig eitt
augnablik. Simon elskaði hana!
— En við megum aldrei gera
henni mein, sagði hún lágt. —
Ég gæti aldrei gifzt þér, vitandi
það að hún elskar þig líka.
— Kannske sér hún mig í
öðru ljósi ef hún fær sjónina
aftur. Nú haldur hún dauða-
haldi í mig í þeirri trú, að ég
einn geti hjálpað henni. Ef hún
fær að losna úr heimi myrkurs-
ins, lítur hún kannske öðrum
augum á margt, en hún hefur
gert áður. Kannske fær hún
tækifæri til að vakna smátt og
smátt til veruleikans.
— En nú er aðeins um eitt
velja, sagði Clare. Ég verð að
fara héðan. Það færi aldrei vel
ef ég yrði hérna, væri með henni,
hitti þig og reyndi að láta ekki
á neinu bera. Þú veizt hve ótrú-
lega næma skynjun hún hefur
Hún finnur þegar, að eitthvað
liggur þungt á mér. Að ég er
að hugsa um ákveðinn mann.
— Morgate lækni, kannske?
sagði Simon uppvægur.
— Kenneth er mér einskis
virði, svaraði hún um hæl. —
Hann er aðeins góður kunningi
minn.
— En hvað um Ralph Ma-
son?
— Hann er líka aðeins kunn-
ingi. Ekkert annað.
— Ég get ekki hugsað til þess,
að þú farir. Bara að, einhver
önnur leið væri fær! sagði hann
hugsandi
— Það er engin önnur leið
fær, sagði hún.
— Ég veit það, en það gerir
vandann ekki léttari. Það er
hræðilegt að hafa fundið þig —
aðeins til þess að missa þig aft-
ur.
— Ég hverf algerlega úr til-
veru þinni, sagði Clare og stóð
upp.
— Hvað heldurðu að verði um
þennan uppskurð, spurði hún
varfærnislega.
— Ég ætla að láta Morgate
lækni skoða hana. Ég held, að
við látum hann ráða hvað gert
verður. Sérstaklega eins og nú er
komið, Clare ...
Hún horfði biðjandi á hann,
nærri því hrædd. Hann vafði
hana örmum og þrýsti henni svo
fast að sér að hún fann hjart-
slátt hans við brjóst sér.
Hún færði sig frá honum og
þau gengu þegjandi út úr dyr-
unum. Svo leit hún til hans til-
beiðsluaugum.
— Ég skal reyna að halda sam-
bandi við þig eftir að ég er far-
in, sagði hún. — Við megum
aldrei vera ein saman framar.
En þú verður alltaf í huga mín-
um, Simon, það veiztu. Og þú
hlýtur að skilja að ég verð að
fara? Það væru svik við hana að
vera kyrr hérna.
— Já, ég skil það. Okkur er
engin önnur leið fær . .. En hvað
var þetta? Heyrðir þú nokkuð?
sagði hann allt í einu.
— Nei, sagði hún. — Kannski
hefur það verið fugl, sem hefur
bært á sér einhvers staðar. En
nú verð ég að fara ...
— Ég ætla að fylgja þér.
— Nei, það er ekki vert. Ef
við sjáumst saman, getur það
orðið efni í slúðursögur, og ým-
islegt misjafnt verður sagt um
okkur.
Hann þrýsti henni að sér og
kyssti hár hennar.
— Æ, Simon, ég verð að fara
... . ég verð að fara.....
Simon sleppti tökunum og hún
hljóp frá honum. Hann stóð
grafkyrr og starði út í nóttina.
Hún hafði litið við aðeins einu
sinni, og veifað til hans.
Simon hélt af stað heim til
sín í hægðum sínum, og skömmu
síðar skreið Joan Latimer út úr
felustað sínum við sumarhúsið.
í augum hennar var bæði hatur
og sigurgleði.
Clare hrökk við er hún sá Jock
standa í húsdyrunum. Fyrst datt
henni í hug að hann vissi allt
um ferðir hennar, og hún varð
agndofa af hræðslu.
— Það var gott, að þú ert
komin, sagði hann.
Það var hvorki álöstun né
dómur í röddinni —- en auðheyrt
að honum létti við að sjá hana.
— En hvers vegna.... ég
meina. . . .
— Faith —- hún er ekki frísk.
VIKAN 1. tbl. —