Vikan - 13.02.1964, Síða 4

Ungfrú E. R. E. sendir Póstin-
um bréf, og biður um ráðlegg-
ingar. Hún skýrir frá því, að
hún sé trúlofuð pilti, og farin að
búa með honum, en sé í raun-
inni alls ekkert hrifin af honum.
Hún er aftur á móti hrifin af
öðrum pilti, og hittir hann á
laun, þegar færi gefst. Svo spyr
hún: Á ég að halda þessu áfram
svona, eða slíta trúlofuninni?
Spumingin er í sjálfu sér
barnaleg, og heMur ekki í verka-
hring okkar að svara henni. Svar
við henni fæst hvarvetna í Biblí-
unni, kristnum fræðum og alls
staðar þar sem rætt er um eðli-
leg samskipti milli karls og konu
í menningarlöndum. Samt væri
kannske ekki úr vegi að gefa
upp svarið, því það er svo ein-
falt og velidur okkur engum
heilabrotum:
ÞÚ ÁTT EKKI AÐ HALDA
ÞESSU SVONA ÁFRAM.
Nákvæmara svar getum við
ekki gefið, enda varla hægt að
ætlast til þess. Það verður þú
að ákveða sjálf, kæra E. R. E.,
hvort þú slítur trúlofuninni eða
heldur henni áfram. í raun
réttri ertu þegar búin að slíta
henni, þótt kærastinn viti ekki
af því ennþá, og þú gerir þér
ekki grein fyrir því, að það er
vafalaust hætt við því að hún
verði aldrei haldgóð héðan af,
jafnvel þótt þú reynir að bæta
þig. Ef þú heldur áfram að lát-
ast vera trúlofuð, þá þarftu að
vera viss um að þú viljir og get-
ir það. Allt annað er eintóm vit-
leysa, og endar einhverntíma
með ósköpum, fyrir utan það
hvað þú gerir ykkur báðum illt
með slíku falsi og sýndar-
mennsku.
Þú baðst um hreinskilið svar
— þarna hefur þú það.
Ást á
varnarliðinu . . .
Til Vikunnar.
Ég held aS ritstjórinn ætti
frekar að fara að skrifa „leið-
ara“ sína í stjórnmálablöðin
fyrst stjórnmálin eru svo ofar-
lega í huga hans, eins og 1. tbl.
þessa árs ber vott um.
Mér finnst ekkert liggja á að
vara okkur við að venzlast við
negrana. Þið, þarna hjá VIK-
UNNI, virðist líka hafa sérstaka
ofurást á „varnarliðinu“ eða
4 "
„hernámsliðinu“ eða hvað það
skal heita. Við lestur „leiðarans"
(í fullri alvöru) 2. jan. s.l. rifj-
aðist upp fyrir mér það undar-
lega og ósmekklega uppátæki að
hafa kynnisför í herbúðirnar sem
söluverðlaun til barna í landi
þar sem atvinnumannadráp og
herbúnaður er talinn fráleitur
hlutur. Svo var póstur VIKUNN-
AR jafnvel með skæting út í
hógværar aðfinnslur út í þessi
verðlaun. í fullri vinsemd mundi
ég mæla með því, að þið hættið
herstöðvaáróðri, að minnsta kosti
meðal barna og unglinga.
Ég vil svo þakka VIKUNNI
allt gott, sérstaklega fyrir ýmis-
legt núna í nýafstöðnum jóla- og
verkfallsgangi. Okkur öreigunum
er það virkur stuðningur að sjá
það svart á hvítu, hvað sníkju-
stéttirnar sem á okkur lifa geta
veitt sér á þessum tímum.
Þakka ykkur fyrir Þokur.
Trúðu virkilega margir því, að
blaðamenn VIKUNNAR gætu
klifið Eldey?
Þakka, ef þú birtir mótmælin.
Kær kveðja.
Tryggvi Stefánsson,
Hallgilsstöðum, Fnjóskadal.
--------Við þökkum fyrir alla
vinsemdina, Tryggvi. Þú verður
að fyrirgefa okkur, þótt við
reynum líka einstaka sinnum að
sýna lesendum VIKUNNAR svo-
litla vinsemd, eins og Ud. að
benda á hræsnina hjá okkur,
þegar við þykjumst vera ein-
hverjir óskaplegir fylgjendur
jafnréttis hvítra og svartra í
heiminum. Það er ekki ósennilegt
að einhvers staðar heyrðist hljóð
úr horni, ef negrar kæmu hing-
að til að setjast að . . . eða er
það rétt, sem mér sýnist í bréf-
inu, að þú hafir eitthvað á móti
varnarliðinu á Keflavík?
Þeir, sem eru með „hógværar"
aðfinnslur vegna þess að við fór-
um með unglinga til að skoða
flugvélar á Keflavíkurvelli,
þurftu alls ekki að senda börn
sín þangað. Það var öllum frjálst
að taka ekki við þessum verð-
launum.
Svo væri kannske ekki úr vegi
að við þökkuðum fyrir hógværð-
ina og vinsemdina, sem lýsir sér
hjá þér þegar þú talar um
„sníkjustéttirnar, sem lifa á okk-
ur öreigunum . . .“
s. o. s....
Kæri Póstur!
Um daginn var ég að fletta í
blaðabunka hjá mér og rakst þá
á gamalt hefti af ÚRVALI (nóv.
1961). Ég fór að lesa í því. Svo
fór ég að reyna við spurningarn-
ar. Fyrsta spurningin er svona:
„Er S O S skammstöfun og þá
á hverju?“
Ég svaraði spurningunni svona:
„S O S er neyðarmerki fyrir
skip og er í morsi: ...----...
og þýðir „Save our souls“, sem
þýðir bjargið sálum okkar“.
Þetta hafði ég fengið úr gömlu
blaði af S O S. Nú leit ég á svar-
ið við fyrstu spurningunni, þar
stóð þetta: „S O S er ekki skamm-
stöfun, aðeins samsetning á
morsstöfunum S og O,-----og . . .
Nú vil ég fá úr því skorið hvort
er réttara. Vonast eftir svari í
VIKUNNI.
T. L.
---------- Allar þær uplýsingar,
sem við höfum getað viðað að
okkur, benda eindregið til þess,
að útskýring ÚRVALS hafi ver-
ið rétt. Þetta merki hefur vafa-
laust verið valið með tilliti til
þess hversu greinilegt það er,
hversu fljótsent og að litlar lík-
ur eru fyrir því að það sé mis-
skitið. 1 rauninni þarf það alls
ekki að vera skammstöfun á
neinu, þótt einhver hafi fundið
upp þessa skýringu síðar, að það
þýði „save our souls“, sem er í
rauninni alls ekki það, sem mað-
ur í nauðum mundi segja. Það
mundi maður kannske segja við
vingjarnlegan prest rétt áður en
ætti að hengja mann. Líklegra
væri að menn í sjávarháska
mundu senda út kallið: „Save
our lives“, eða eitthað svoleiðis.
Sem sagt: S.O.S. er ekki skamm-
stöfun á neinu.
Svipað er með neyðarkallið:
„Mayday“, sem er notað þegar
notazt er við talsamband, en ekki
morse-kerfið. Mayday þýðir svo
sem ekkert helldur, en verður
samt ekki misskilið. Það hefur
fengið sína ákveðnu merkingu.
Hin gömlu kynni . . .
Kæri Póstur!
Mig langar til að biðja þig um,
að svara einni spurningu fyrir
mig, því ég get alls ekki svarað
henni sjálf, og hef ég þó reynt
mikið.
Ég er mjög ung, en þó gift.
Maðurinn minn er sjómaður, og
því sjaldan heima. Og þannig er
nú mál með vexti, að tveimur
árum áður en ég gifti mig, var
ég að slá mér upp með strák,
en svo skildu nú leiðir, og ég
hugsaði ekkert meira um hann,
þangað til um daginn, þá hitti
ég hann, og við töluðum eitt-
hvað saman. Síðan hef ég tvisv-
ar séð honum bregða fyrir. Nú
hef ég ekkert gert annað en að
hugsa um hann, allan liðlangan
daginn, og gleymi jafnvel stund-
um að ég er gift.
Er virkilega heilbrigt, að ég
skuli hugsa svona, eða er þetta
ást.
Ég spyr þig í alvöru, Póstur
góður, og vonast til að fá al-
mennilegt svar, en ekki ein-
hverja vitleysu, sem þú skrifar,
til að reyna að vera fyndinn.
Vonast eftir svari fljótlega.
Kær kveðja.
K. Á.
---------Hvernig er það eigin-
lega með fólk nú á dögum, —
er því akveg hreint sama um það
hvort það er gift eða ekki?
Gifting er ekkert stundarfyr-
irbrigði. Gift kona hefur tekið
á sig ýmsar skuldbindingar, sem
hún hefur ætlað sér að standa
við — og á að standa við —
jafnvel þótt henni detti ein-
hverntíma í hug að gaman væri
nú að gera eitthvað annað.
Ég tel það víst að það taki
á taugamar og reyni á ástina,
þegar bóndinn er ekki heima
vikum saman, en þú verður að
gera það upp við þig, hvort þú
vilt vera eiginkona mannsins
þíns, eða kallast einhverju ljótu
nafni, sem þú værir vafalaust
ekkert hrifin af. Nú, en auðvitað
getur þú líka skilið við hann . . .
Samt verð ég að segja þér til
hugarhægðar, að það er að mínu
áliti ekkert óheilibrigt við að
hugsa svona, ef þú lætur þar við
sitja. Haltu áfram að vera heil-
brigð og bíddu eftir bóndanum.
Þá gleymist hinn vonum fyrr.
Seinnilegast er að þú þjáist
hreinlega af því, sem kallað er
karlmannsleysi.
VXKAN 7. tbl.