Vikan - 13.02.1964, Qupperneq 41

sem verra var, — að á henni
var þá stór vörubíll, sem hvarf
ásamt brúnni á augnabliki nið-
ur í hvæsandi og logandi grjót-
ið fyrir neðan. Honum sýndist
bílstjórinn vera einn í bílnum,
þegar hann valt niður og hvarf,
en sá það ekki nógu vel til að
vera viss.
A milli brúnna voru staddir
þrír bílar, einn vörubíll, jeppi
og fólksbíll. Þegar bílstjórarnir
sáu hvað verða vildi, þá stöðv-
uðu þeir bílana umsvifalaust og
hlupu út ásamt farþegum.
Það voru samtals sjö manns.
Og þarna stóðu þeir ráðalaus-
ir milli brúnna, sem báðar voru
horfnar í hraunleðjuna, hlupu
fram og til baka nokkur augna-
blik og vissu ekki sitt rjúkandi
ráð. Þeir þóttust vissir um að
nú væri þeirra síðasta stund
komin.
Þá hrópaði einn þeirra allt í
einu upp, eitthvað, sem ekki
heyrðist til áhorfenda, og stökk
niður af vegkantinum til sjávar.
Hinir hlupu allir á eftir honum
og hentu sér niður í æðislegu
óðagoti. Styrmir sá að hraun-
straumarnir teygðu sig niður
fyrir veginn þar sem brýrnar
höfðu verið, en fyrir neðan veg-
inn var dálítil ræma milli hraun-
straumanna, þar sem vegurinn
hélt ennþá við hrauninu. Og
þarna hlupu mennirnir beint til
sjávar, á örmjóu eiðinu með gló-
andi hraunið á báðar hendur, og
þreyttu kapp við hraunSð og
dauðann.
Neðst niðri í fjöruborðinu,
tókst þeim að komast fyrir
eystri hrauntangann, sem ekki
vai orðinn alveg eins langur og
hinn, og hlupu í stórkostlegum
loftköstum rétt fyrir neðan log-
andi leðjuna, sem teygði sig til
þeirra. Svo komust þeir allir ein-
hvernveginn að bakkanum, þar
sem fúsar hendur gripu þá og
kipptu þeim upp á bakkann á
síðasta augnabliki, áður en gló-
andi hraunið lagðist ofan í sjó
með hvæsi og snarki, og þeytti
gufustrókum hátt til himins.
G. K.
EFTIRMÁLI:
Vafalaust er, að flestum þeim,
sem lesið hafa þessa fimmföldu
fantasíu um jarðskjálfta, eldgos
og hraunflóð við Reykjavík, þyki
það svo fjarstæðukennd hug-
mynd, að hún sé varla meira
virði en til stundargamans og
lesturs á síðkvöldum, þegar aðr-
ar tómstundir bregðast. Satt er
það, að allt er þetta hugarburð-
ur einn og verður vonandi aldrei
meira en reyfarakennd fjar-
stæða.
Samt er — því miður — ekki
alveg víst að svo sé.
Aður en hafizt var handa um
að semja „reyfarann“, var leit-
að til fjölmargra manna, sem
mundu koma mikið við sögu,
ef svipaðir viðburðir ættu sér
raunverulega stað. Þar á meðal
voru jarðfræðingarnir Jón Jóns-
son og Guðmundur Sigvaldason,
forstöðumaður Almannavarna
Ágúst Valfells, Vatnsveitustjóri
Þóroddur Th. Sigurðsson, verk-
fræðingur Hitaveitunnar Gunnar
Kristinsson, verkfræðingar Raf-
magnsveitunnar Aðalsteinn Guð-
johnsen og Valgarð Thoroddsen.
Allir þessir menn töldu þenn-
an möguleika langt frá því að
vera fjarstæðukenndan, og sum-
ir þeirra töldu hann jafnvel allt
að því liklegan. Um viðbrögð
yfirvalda og hinna ýmsu stofn-
ana, ef til slíks kæmi, fræddu
þeir höfund eftir beztu getu, og
sumir þeirra lýstu jafnvel þakk-
læti sínu yfir bví, að þeim skyldi
vera bent á þennan möguleika,
að gos mundi hefjast í námunda
við Reykjavík og hraun renna
þangað. Jón Jónsson jarðfræð-
ingur, sem hefur rannsakað allt
nágrenni Reykjavíkur, og þar
með það svæði, sem þessar
ímynduðu gosstöðvar eru á, tók
svo vel í málið, að hann féllst á
að rita um það grein fyrir VIK-
UNA, sem birtist hér á eftir. Jón
hefur undanfarin ár unnið að
nákvæmum rannsóknum á svæð-
inu, bæði í sambandi við leit að
heitu vatni, og ekki sízt að
drykkjarvatni á vegum Vatns-
veitu Reykjavíkur, og hefur
ásamt Tómasi Tryggvasyni jarð-
fræðing, gefið út jarðfærðikort
yfir nágrenni Reykjavíkur.
G. K.
DAGBÓKARBROT FRÁ
AFRÍKU
Framhald af bls. 29.
Tom var á fundi. „Business-
menn eru alltaf á fundum“, seg-
ir hún og hlær.
En svo kom hann, hressilegur,
sprækur og karlmannlegur. Hann
spurði mig fyrst um gamla vini
sína norður á íslandi og rifjaði
upp minningar frá dvöl sinni
þar.
Síðar, eftir að við vorum setzt
til borðs, tók ég til við að spyrja
hann um framtíð hvíta kyn-
stofnsins hér í landi.
Hann sagði: „Þetta er tapaður
leikur. Enginn veit enn hve
mörg ár muni líða unz svertingj-
arnir fá hér jafnrétti við okkur.
Til þess liggur fyrst og fremst
sú ástæða, að hér gerum við
meira til að mennta þá en ann-
ars staðar í Afríku, og eftir að
þeir eru búnir að læra það, sem
er grundvallarskilyrði þess að
lifa menningarlífi, og hafa komið
undir sig fótum efnalega, þá
sætta þeir sig aldrei við annað
en fullt jafnrétti. Aðskilnaðar-
stefnan er í bili rétt að vissu
VIKAN 7. tbl. —