Vikan - 13.02.1964, Síða 47

Dauðinn var ekki til hjá henni.
— Þakka þér fyrir að þú sagð-
ir okkur þetta, sagði Meg rólegri.
— Það gerir okkur sorgina létt-
bærari.
— Henni hefur verið hlíft við
óbærilegum þjáningum, sagði
Simon. —- Það er óumræðileg
þraut að eiga að þola hvern upp-
skurðinn eftir annan - og vita
vonina um árangur þverrandi.
Þið getið ekki ímyndað ykkur,
hve mikið þetta kvaldi mig. Við,
sem elskuðum hana ættum að
vera þakklát í stað þess að syrgja
— þó við höfum mikið misst.
Það finnum við öll . . .
Honum brást röddin.
Jock stóð upp, kveikti í pip-
unni sinni og sagði hikandi:
— Ég held að við ættum að
þakka guði fyrir að hún komst
hjá meiri þjáningum. Og fyrir
að hvorki hún né við vissum um
þetta . . . Hann leit til Meg og
sagði:
— Þetta er allt orðið léttbær-
ara núna, að vissu leyti. Ég þarf
mörgu að sinna, sem ég má ekki
vanrækja, Meg . . .
Meg stóð upp og færði sig nær
honum. — Og ég líka, Jock, sagði
hún lágt. Svo gengu þau út úr
stofunni saman.
Simon leit á Clare. •—• Hvenær
fer þú héðan? spurði hann. Hún
sótroðnaði.
— Ég verð hérna eitthvað
lengur. Ég veit ekki hve lengi. . .
Það var einhver undiralda afsök-
unar og sjálfsvarnar í röddinni.
— Maður skyldi ætla að þú
hefðir haft það upp úr þessari
fjölskyldu, sem hægt var ,sagði
hann hryssingslega.
— Hvað áttu við? spurði hún.
— Ég skil þig ekki.
Hann bandaði höndunum.
— Hlífðu mér að minnsta
kosti við þessum sakleysissvip.
Þú og þessi þorpari, unnustinn
þinn, hafið kostað mig þrjú þús-
und og fimm hundruð pund.
Hún rak upp óp. — Hvað ertu
að segja?
— Þú vissir auðvitað ekki að
hann var fjárglæframaður og að
þessi eign hans í Exeter er alls
ekki til?
Clare fannst angistin fara eins
og kuldahrollur niður bakið á
sér. Allt sem henni hafði áður
fundizt óskiljanlegt og einkenni-
legt, varð henni ljóst í einni
svipan. Þarna var þá ástæðan
fyrir bréfi Ralphs, sem hann
hafði skrifað henni um að hann
þyrfti að finna ný veiðilönd, og
gæti því ekki leikið hlutverkið
sem unnusti hennar lengur.
- Nei, ég hafði enga hug-
mynd um það, sagði hún lömuð.
— Þú hafðir vitanlega enga
hugmynd um það heldur, að
hann hafði aldrei ætlað sér að
nota peningana okkar til að
kaupa eignina. Þess vegna munt
þú hafa fallizt á að starfa fyrir
okkur á hælinu — það er svo
sem hvað eftir öðru. Þú hefur
ekki sýnt heiðarleika í nokkru
smáatriði — hvorki viðvíkjandi
peningum né í tilfinningamálum.
Þið komuð hingað í þeim eina
tilgangi að pretta okkur . . .
■— Nei, nei, það er ekki satt,
hrópaði Clare í örvæntingu. —
Þú verður að trúa mér, Simon.
Þú verður að gera það. Ekkert
af því sem þú hefur minnzt á,
hef ég haft nokkra hugmynd
um . . . Allt það sem gerzt hef-
ur . . . Hún þagnaði, því að hún
þóttist vita að það væri unnið
fyrir gýg að reyna að sannfæra
hann.
Hann glotti.
— Jæja, er lygabrunnurinn
þinn þá þurrausinn! Vitanlega
hefði ég átt að kæra þetta fyrir
lögreglunni, en þá mundu fleiri
lenda í sömu fordæmingunni og
þið, en hins vegar engin líkindi
til að fá peningana nokkurntíma
aftur. Mig langar ekki til að
svifta Meg og Jock þeirri ánægju,
sem þau geta haft af þér, né bæta
sárum vonbrigðum ofan á sorg
þeirra, en . . . ég óska að þú
hverfir fyrir fullt og allt úr til-
veru þeirra. Mér finnst þú hafa
runnið skeiðið á enda, hér á
þessu heimili. Farðu til Farn-
ham og hans Morgate þíns. Ég
vona að örlögin leiki hann ekki
mjög grátt!
Hún laut fram í stólnum og
leit til hans bænaraugum.
— Bara að þú vildir hlusta á
mig. Gefa mér tækifæri til að
skýra minn málstað fyrir þér!
— Þú hefur ,,skýrt“ hann einu
sinni áður, sagði hann fyrirlit-
lega. — Þú þóttist elska mig, en
varst trúlofuð þessu skítmenni.
Og síðan svífst þú ekki að gefa
Morgate undir fótinn. Eða
dreymdi mig kannske ástarleik-
inn, sem ég sá í garðinum við
gistihúsið? Reyndu ekki að
freista mín til að fyrirlíta þig
enn meir en ég geri — ef það
er þá hægt. Ég trúi aldrei fram-
ar einu orði af því sem þú segir.
Hypjaðu þig héðan sem fyrst —•
mig gildir einu hvaða átyllu þú
finnur þér til þess. Ef þú gerir
það ekki, neyðist ég til að segja
Meg og Jock sannleikann um
þig — og því vildi ég helzt kom-
ast hjá — þeirra vegna.
— En Simon, byrjaði hún
með erfiðsmunum og reyndi að
finna réttu orðin, orð sem hann
þrátt fyrir allt fengist til að trúa.
En hún fann brátt að það mundi
verða árangurslaust. Hann átti
ekki eina einustu viðkvæma til-
finningu í hennar garð framar,
— til hvers var hún þá að auð-
mýkja sig enn meir? Úr því að
hann vildi trúa öllu því versta
um hana, varð hún að láta hann
gera það.
En hvað? spurði Simon.
— Það var e&kert, sagði Clare
rólega en einbeitt. — Það er ekki
til neins að reyna að sannfæra
þig-
— Að reyna að sannfæra mig!
hrópaði Simon. Eftir að þú
hefur verið síljúgandi að mér
alla tíð síðan við kynntumst! Þú
batzt trúss við Mason, hjálpað-
ir honum við fjárglæfra hans,
notaðir þér tiltrú vina þinna til
þess að stela af þeim.
— Trúirðu því að ég hafi
hjálpað til að stela af fólki? Þú
ert ekki með öllum mjalla, Sim-
on! Jock og Meg eru vinir mín-
ir . . .
—- Þú veizt ekki hvað orðið
„vinur“ þýðir!
— En Faith? sagði hún skjálf-
rödduð.
Þú notaðir hana til þess að
koma þér inn undir hjá foreldr-

ÞAÐ ER
SPARNAÐUR í
AÐ KAUPA GÍNU
t: E t C Öskadraumurinn við heimasaum tmissandi fyrir allar konur, sem sauma sjólfar. Stærðir við allra liæfi. Verð kr. 550.00 m/klæðningu kr. 700.00 iðjið um ókeypis leiðarvísi Fæst í Reykjavík hjá: lömu- & Múöinni Laugavegi 55 og Gísla Nartcinssyni iarðastræti 11, sími 20672
um hennar. Þú og Ralph . . .
— Ralph, sagði hún bitur. —
Þig grunar ekki hvað . . .
— Jæja, ætlarðu þá að bregð-
ast honum líka?
Simon var svo æstur að hann
tók engum sönsum. Clare stóð
upp.
— Það er engin ástæða til þess
ég tæki svari hans, sagði hún.
— Vitanlega ekki. Einn unn-
ustinn meir eða minna skiptir
engu máli fyrir þig.
- - Hann er ekki unnusti minn
lengur.
— Ég er ekki hissa á því. En
jafnvel menn af hans tegund
eiga þó kröfu til að þeir séu ekki
sviknir í tryggðum, en það hef-
ur þú gert. Þú tekur ekki einu
sinni svari hans. Þú hefur auð-
vitað haft það upp úr honum,
sem hægt var að fá, og þá ertu
ánægð.
Heldurðu þá að ég hafi
fengið eitthvað af peningunum
þínum?
— Já, það geri ég.
— Af því að Ralph hefur sagt
þér það?
Það hef ég ekki sagt. En
staðrevndirnar tala sínu máli.
— Staðreyndirnar? Hvaða
staðreyndir? Ég vissi yfirleitt
alls ekki neitt um peningamál-
in hans. Hann var sítalandi um
áform sín, en aldrei um fjárhags-
hlið þeirra mála.
Örlítil von bærði á sér i huga
Simonar. Hugsum okkur ef ein-
hver skj?ring væri til á þessu • -
eitthvað, sem hægt væri að telja
henni til málsbóta? Nú var rödd-
in ekki alveg eins hryssingsleg
þegar hann sagði: — Ég ætla
að biðja þig um að svara aðeins
einu atriði.
— Hverju sem vera skal, sagði
hún þakklát, án þess að hika.
— Hefur það komið fyrir að
þú hafir látið greiða nokkra ávís-
un frá honum inn á reikning
þinn í bankanum?
Eitt augnablik varð steinhljóð
í stofunni. Roði færðist hægt í
kinnarnar á henni. Simon hafði
ekki augun af henni, og fyrir-
litningin skein úr þeim.
•— Þú skalt ekki kæra þig um
að reyna að bregða fyrir þig
fleiri lygum, sagði hann. Og áður
en hún hafði náð sér eftir síð-
ustu ádrepuna var hann horf-
inn.
Það var fridagur hjá Clare í
dag og hún fór inn í systraheimil-
ið. Fór inn í setustofuna og settist
úrvinda af þreytu í hægindasól.
— Mér sýnist þú vera dauðupp-
gefin, sagði Anna, starfssystir
hennar, sem sat þarna og var að
lesa dagblað. — Er eitthvað að?
- Ekkert sérstakt. Er nokkuð
nýtt í blöðunum?
.. Ekki annað en þetta venju-
lega — stjórnmálarifrildi, inn-
brot og þessháttar. Jú, vel á
minnzt — þekktir þú ekki Simon
Denver í Cornwall? Augnlækni?
VIKAN 7. tbl. — 47