Vikan - 20.02.1964, Qupperneq 6

EFTIR G.K.
SUMIR SEGJA AÐ
EINKARITARAR SÉU EITTHVERT
EINKALEIKFANG FORSTJÓRANS
EFTIR VINNUTÍMA.
EN SUMIR SEGJA EKKI
ALLTAF SATT . . .
Einu sinni var forstjóri, sem hafði engan
einkaritara. Forstjórinn var orðinn Imeyttur
á að skrifa bréfin sín sjálfur, og þegar iiann
var orðinn nógu ríkur, þá ákvað hann þess-
vegna að fá sér einkaritara.
Forstjórinn auglýsti í stærsta dagblaði bæj-
arins eftir stúlku til starfa sem einkaritari,
og tók greinilega fram að hún yrði að bafa
lært margt og mikið og kunna marga hluti,
vegna þess að hann var ríkur og þurfti að fá
góðan einkaritara, sem gæti leyst allar þær
þrautir, sem hann legði fyrir hana.
Forstjórinn var myndarlegur maður og vell-
ríkur og iítið giftur, svo að allar ungar og
fallegar stúlkur bæjarins flykktust til hans
til að fá stöðuna, og hiðröðin náði alla leið
neðan úr bæ íil skrifstofu forstjórans, og for-
stjórinn varð að taka marga menn í vinnu
til að velja þær beztu úr, en hinum sögðu þeir
að fara aftur heim til sin aftur og elda mat-
inn i'yrir eiginmenn sína.
Eftir þrjá daga höfðu mennirnir valið 21
stúlku úr hópnum og sögðu þeim að fara og
tala við deildarstjórann í skrifstofu forstjór-
ans. Hann valdi sjö stúlkur úr hópnum og
sagði þeim að fara og tala við skrifstofustjór-
ann á skrifstofu forstjórans. Hann valdi tvær
úr hópnum, og sagði þeim að koma aftur á
morgun og tala við forstjórann sjálfan, þvi
honum leizt bezt á þessar tvær.
Vesalings stúlkurnar gátu ekkert sofið um
nóttina, því þær voru svo nervösar og höfðu
áhyggjur af því hvort þær fengju stöðuna! lijá
forstjóranum, og í býtið morguninn eftir, klukk-
an tiu, voru þær mættar á skrifstofunni, því
þær vildu umfram allt ekki koma of seint.
Svo biðu þær til klukkan ellefu, þegar for-
stjórinn kom, en þá mátti hann ekki vera að
þvi að tala við þær, því liann þurfti að fara