Vikan - 27.02.1964, Qupperneq 19

o
hvern kunningja, sem ekki er
kominn lengra en aS lexiu VI.,
og iáta hann leggjast á hnén á
svellið (því hann kann e'kki enn-
þá að standa). Svo tekur kunn-
inginn í annan endann á trefl-
inum þínum og þú tekur í hinn
endann á treflinum þinum, og
svo æpir hann eins hátt og hann
getur, og sveiflar þér i hring.
Hraðinn í þessari æfingu getur
orSið ævintýralegur, og vitað er
til aS hann ihafi farið ailt upp í
3 m pr. mín. ■— en þá er um að
gera að loka augunum vel og ^
vandlega. Bezta stillingin við
þessa æfingu er að ýta aftur-
hlutanum eins langt aftur oghægt
er, því hann fer þá ekki eins
hratt. (mynd 2).
Lexía XVII.
Nú kanntu, nemandi góður, að
standa á skautum og mjaka þér
áfram. En það er í raun og veru
minnstur vandinn. Erfiðast er að
læra að detta rétt. Það er kúnst
útaf fyrir sig, og nauðsynleg öll-
um, sem vilja fara á skauta og
ikomast heim aftur án þess að
panta sjúkrabíl.
Vandinn er fyrst og íremst sá,
að ef maður er að detta á rass-
inn, þá á maður einfaldlega að
snúa sér á magann og detta svo-
leiðis. Ef maður ætlar að detta
á magann, þá snýr maður sér við
í loftinu, — og dettur á rassinn.
Maður á sem sagt alltaf að gera
eitthvað. Aldrei detta eins og
maður ætlar að gera. Verst er,
ef maður ætlar að detta á haus-
inn, því þá þarf maður að snúa
þvi við, og koma niður á lapp-
irnar. Það hefur reynzt mijrgum
erfitt.
Myndirnar sýna snilldarlegar
dettingar. Strákurinn i eloki rönd-
óttu peysunni, hefur alveg verið
að því koniinn að detta á mag-
ann, og snúið sér við í loftinu
og komið mjúkt og fallega nið-
ur á hægri bossahelming, sem
auðvitað er bólstraður, bæði frá
náttúrunnar hendi, og svo púð-
inn! Þið sjáið aðdáunarsvipinn
lijá félaganum, sem sá fallið.
Telpan í buxunum og röndóttu
peysunni kemur einkar liðlega
niður, eins og þið sjáið. Stilling-
in er klassisk, og livaða mynda-
stytta, sem væri, mundi verða
Framhald á bls. 51.
VIKAN 9. tbl.
19