Vikan - 27.02.1964, Qupperneq 25

fjölda gólfborða undir glugganum og raunar einnig undir skrifborðinu, sem Gephard sat við dag-
ð veggnum og byrjaði að rjúfa hann. Rifurnar milli steinanna voru gamlar og óþéttar, eins og mig
an skamms vorum við komnir gegnum vegginn og að hinni hlið hans, sem var pússuð, eins og . . .
leið, kippti Kenneth öllu í lag
varðandi lyklana, opnaði íyrst
dyrnar á sjúkradeildinni en síð-
an skrifstofu Gephards, lokaði
okkur inni til næturvinnu og fór
aftur í ból sitt.
Ég fjarlægði nauðsynlegan
fjölda gólfborða undir gluggan-
um og raunar einnig undir skrif-
borðinu, sem Gephard sat við
daglega. Síðan sneri ég mér að
veggnum og byrjaði að rjúfa
hann. Rifurnar milli steinanna
voru gamlar og óþéttar, eins og
mig hafði alltaf grunað, og inn-
an skamms vorum við komnir
gegnum og að hinni hlið hans,
sem var pússuð, eins og við höfð-
um gert ráð fyrir. Við komumst
inn í geymsluherbergið. Þetta
mun hafa verið fyrstu nóttina.
Við fluttum megnið af grjótinu
brott í poka, og auk þess gerð-
um við holu með 45 gráðu beygju
undir gólfinu, svo að maður gæti
hæglega leynzt þar. Við tróðum
ábreiðum í holuna, til þess að
ekki heyrðist tómahljóð, og að
því búnu komum við gólfborð-
unum vandlega fyrir undir skrif-
borði Gephards. Naglar allir
voru reknir í sín fyrri göt haus-
arnir smurðir rykkvoðu okkar,
sem við höfðum einkaleyfi á. Frá
öllu var gengið, eins og það
hafði verið áður. Eldsnemma um
morguninn hleypti Kenneth okk-
ur út aftur, eins og um hafði
verið samið, og læsti síðan á eftir
okkur. Við fórum inn í sjúkra-
deildina, þar sem einnig varð að
læsa, og þar hvíldum við okk-
ur, unz þýzku hjúkrunarmenn-
irnir kom til starfa, en þá fórum
við í felur undir rúmunum.
Daginn eftir tókum við Derek
til starfa á ný. Að þessu sinni
var verk okkar meiri erfiðleik-
um bundið, því að gera varð gat-
ið á veggnum svo stórt, að stór-
vaxinn maður (van Doorninck)
kæmist gegnum það. Jafnframt
varð að gæta þess, að ekki væri
hróflað við pússningunni hinum
megin á veggnum. Mér var ljóst,
að gatið mundi vera allhátt á
vegg geymsluherbergisins, að lík-
indum þrjá metra yfir gólfi. Við
lukum vinnu næturinnar og héld-
um okkar leið með sama hætti
og nóttina áður.
Nú var útgönguleiðin tilbúin.
Dick, Lulu, Bill og ég gengum
frá öllum áætlunum. Við byggð-
um þær á þeirri staðreynd, að
þýzkir undirforingjar komu
stundum í geymsluherbergið í
för með pólskum stríðsföngum,
sem störfuðu í Colditz-þorpi.
Þeir óku varningi fram og aftur,
fullum körfum af gömlum ein-
kennisbúningum, nærfatnaði í
stórum trékössum, tréskóm og
öðrum saklausum stríðsvarningi,
að því er bezt varð séð. Þeir
komu ekki á neinum vissum
tíma, oftast eldsnemma að
morgni, stundum klukkan sjö, og
sjaldan oftar en tvisvar í viku.
Við höfðum tekið eftir þeim og
skrifað hjá okkur venjur þeirra
í þessu efni í heilan mánuð. Við
ákváðum, að fjölgað skyldi í
flóttahópnum í sex menn, og var
þá bætt við Wardle, kafbáts-
manni, og hollenzka fanganum
Donkers. Afráðið var, að Lulu
ætti að fylgjast með hinum Hol-
lendingnum og Bill Fowler með
van Doorninck.
Verðirnir voru leystir frá störf-
um klukkan sjö að morgni, og
tókum við tillit til þess. Van
Doorninck, sem talaði þýzku
reiprennandi, átti að leika þýzk-
an udnirforingja, og Donkers
átti að vera óbreyttur, þýzkur
hermaður. Hinir fjórir áttu að
vera óbreyttir, pólskir hermenn,
sem teknir höfðu verið til fanga.
Þeir áttu allir að fara úr vöru-
geymslunni rétt eftir klukkan
sjö, og átti van Doorninck að
læsa á eftir sér. Pólverjarnir
fjórir áttu að bera tvo stóra tré-
kassa á milli sín, og óbreytti
þýzki hermaðurinn átti að reka
lestina. Hópurinn mundi ganga
eftir stígnum fram hjá tveim
vörðum að hliði í gaddavírsgirð-
ingunni, sem van Doorninck
mundi skipa þriðja varðmannin-
um að opna, svo að þeir kæmust
leiðar sinnar. Ef heppnin væri
með þeim, mundu verðirnir
halda, að vinnusveitin hefði kom-
ið á vettvang rétt fyrir klukkan
sjö. Þegar strokumennirnir væru
svo komnir gegnum gaddavírs-
girðinguna, mundu þeir halda
áfram eftir veginum til skemmti-
garðsins. Þeir mundu hins vegar
fara út af honum eftir 50 metra,
fara fram hjá þýzkum hermanna-
skála og eftir nokkurn spöl
mundu þeir koma að hliðinu
mikla á veggnum, sem var um-
hverfis kastalann og landareign-
ina umhverfis hann. Það var yfir-
þann vegg, sem Neave og Thomp-
son höfðu klifrað, þeir þeir flýðu,
og þegar komið væri að hliðinu,
mundi van Doorninck enn þurfa
að grípa til lykla. Ef þeir, sem
hann hefði gengju ekki að, yrði
hann að beita hugmyndaflugi
sínu. En kæmist hann á annað
borð svona langt með hópinn
sinn, gæti hann að líkindum lát-
ið nægja að hringja til fanga-
búðastjórans og beðið hann að
skreppa til að opna hliðið!
Fyrirætlanir okkar gerðu
nauðsynlegt, að við smíðuðum
tvo kassa í smáhlutum, svo að
auðvelt væri að koma þeim gegn-
um gatið á veggnum inn í vöru-
geymsluna, en einnig varð að
vera fljótgert að setja þá sam-
an aftur.
Eftir síðasta nafnakall kvöld-
ið fyrir upphaf flóttans komu
níu fangar saman í gangi sjúkra-
deildarinnar, en ekki komu þeir
þangað allir á sama tíma. Þarna
var líka talsverð önnur manna-
ferð, svo að koma þeirra vakti
ekki sérstaka athygli. Kassahlut-
arnir höfðu verið fluttir í sjúkra-
deildina á laun um daginn.
Flóttamennirnir átta fóru í felur
undir rúmunum, en Kenneth var
í rúmi sínu, eins og lög gerðu
ráð fyrir, og sá hann svo um, að
aðrir sjúklingar hefðu hægt um
sig.
Sjúkradeildinni var læst eins
og venja var, og nóttin grúfði
sig yfir kastalann. Hinir væntan-
legu strokumenn skriðu úr
fylgsnum sínum og Kenneth
opnaði fyrir okkur, en síðan fór-
um við, hver af öðrum, inn í
skrifstofu Gephards. Kenneth
læsti dyrunum aftur og lagðist
fyrir eins og áður.
,,Derek“, sagði ég, „við höfum
nægan tíma, áður en við eigum
að hefjast handa. Það er ástæðu-
laust að byrja alltof fljótt, ef
eitthvað skyldi fara úrskeiðis,
svo að Þjóðverjar vakni til
dáða“.
„Hversu langan tíma heldur
þú, að það muni taka að brjót-
ast gegnum vegginn?" spurði
hann.
„Klukkustund, geri ég ráð fyr-
ir, en ég ætla að reikna með tvö-
falt lengri tíma'.
„Það táknar", sagði Derek, „að
við getum hafizt handa um
klukkan fjögur“.
„Við skulum segja klukkan
þrjú. Það verður kannske tíma-
frekara en við gerum ráð fyrir
að koma öllum hópnum gegnum
gatið með allt hafurtaskið. Við
verðum líka að loka gatinu á
eftir okkur. Tókstu vatn og kalk-
blöndu með?“
„Já, ég er með sex hálfs lítra
flöskur og auk þess kalkblöndu,
sem nægir til að þekja fermetra".
„Ágætt. Hvað er klukkan
núna?“
„Hana vantar 15 mínútur í tíu“,
svaraði Derek, en við sátum á
gólfinu og létum tímann líða ein-
hvern veginn.
Um miðnætti kom einhver
grunur upp í Þjóðverjum og við
heyrðum til manna, sem settir
voru til að leita hátt og lágt í
kastalanum. Einu sinni heyrðum
við skipun um, að jafnvel skyldi
leitað í skrifstofu Gephards, en
þegar til kom var ekki hægt að
komast inn í hana, svo að menn
urðu frá að hverfa. Við vorum
nokkrar mínútur að jafna okkur
eftir skelkinn, og svo var ekkert
eftir annað en að bíða áfram.
Á hundavaktinni byrjaði ég
með mestu gætni að gera örlítið
gat á pússninguna og skera hana
og draga hana síðan að mér.
Smástykki duttu niður hinum
megin með hljóði, sem mér
fannst eins og þrumugnýr en var
í rauninni ekki sérlega hátt. Gat-
ið var brátt orðið svo stórt, að
ég gat teygt handlegg gegnum
það, og varð þá vinnan auðveld-
ari. Ég hafði tekið með mér lak,
svo að auðveldara yrði að kom-
ast í geymsluna. Van Doorninck
fór fyrstur og urðu fyrir honum
hillur, sem hann gat notað eins
og stiga. Eftir andartak tilkynnti
hann svo, að venjulegur lás væri
fyrir útihurðinni, og yrði engum
vandkvæðmu bundið að komast
út um þær. Hinir fóru síðan all-
ir ofan í geymsluna og klæddust
einkennisbúningunum, en við
Derek gengum frá öllum flótta-
opum, svo að hvergi sá ummerki
og að endingu hleypti Kenneth
okkur út úr skrifstofu Gephards
á umsömdum tíma.
Við gátum ekki fylgzt með
framhaldi flóttans, því að stroku-
mennirnir áttu að leggja upp
klukkan 7,10, en sjúkradeildin
var ekki opnuð fyrr enn kl. 7,30.
Ballið mundi hins vegar byrja
við liðskönnun klukkan hálf níu
um morguninn. En um leið og
við hittum félaga okkar var okk-
ur sagt, að allt hefði gengið með
miklum ágætum.
Van Doorninck hafði verið í
búningi liðþiálfa, og hvar sem
hann fór með flokk sinn heilsuðu
varðmenn með skyndingu, og
þegar hann kom að hliðinu, sem
hefði getað orðið farartálmi, var
opnað fyrir honum umyrðalaust,
og hann hvarf út fyrir ásamt með
félögum sínum. Þegar timinn
leið, án þess að upp kæmist um
flóttann, létti okkur smám sam-
an. Þegar klukkan var orðin átta,
gátum við verið nokkurn veginn
Framhald á bls. 46.
VIKAN 9. tbl. — 25