Vikan - 05.03.1964, Síða 16

Veizlan í nýja einbýlis-
húsinu þeirra Nelsons-
hjónanna var rétt ný-
byrjuð, þegar sex nýir gestir börðu dyra.
Þetta voru vinnufélagar Rods og hnan hafði
alveg gleymt að segja Marian, að þeirra
« væri von.
Hún tók innilega á móti þeim og hjálpaði
þeim úr yfirhöfnunum. Síðan flýtti húh
sér fram í eldhús, þar sem Rod stóð og bland-
aði sex kokkteila í viðbót.
— Fyrirgefðu, Kisa mín, sagði hann. —
Það er -vika síðan ég bauð þeim, en þá
bjuggust þeir við að verða uppteknir, svo
ég gerði ékki ráð fyrir þeim. Þú mátt berja
mig eins og þú vilt, en vertu ekki reið.
— Auðvitað er ég reið, sagði hún, tyllti
sér á tá og kyssti hann á eyrað. Hann lagði
hristarann frá sér og tók utan um hana.
• — Ég er skotnastur í þér af öllum Ijós-
hærðum konum, sem ég þekki, sagði hann.
Ef það væri ekki sjö ára brúðkaupsafmæli
okkar í dag, myndi ég biðja þín.
Hún opnaði vínskápinn, og fór síðan í hug-
anum yfir það, sem stóð á matborðinu inni
og átti að snæðast um miðnæturskeið.
- — Ég- á nóg handa þremur að auki, en
ekki sex, sagði hún. —■ Og við eigum ekki
nóg viskí. Hungur og þorsti mun ríkja í húsi
þessu eftir miðnætti.
Hann raðaði glösunum á bakka. — Allt
í lagi. Farðu inn og vertu skemmtileg, með-
an ég skrepp og næ í meira. Ég veit um búð
á horninu á Oaklandsstræti og Caldwells-
götu, sem hefur opið allan sólarhringinn, og
það er bar við hliðina.
Hún tók við bakkanum, en lét hann svo
niður aftur. — Nei, farð þú heldur inn og
haltu gestunum uppi á snakkinu. Þú þekkir
þessa nýkomnu, en ekki ég. Ég tók ekki
einu sinni eftir hvað þeir sögðust heita.
Ég skal skreppa í búðina.
Hún gekk inn í svefnherbergið, þar sem
þau höfðu lagt sínar eigin yfirhafnir, til þess
að hafa rúm fyrir föt gestanna. Hann fór á
eftir henni.
— Þú ert mjög falleg í kvöld, sagði hann.
— Vertu fljót.
— Já, ég skal flýta mér.
Hann tók hunangslita loðfeldinn, sem hann
hafði gefið henni í tilefni dagsins og hjálpaði
henni í hann. Loðfeldurinn var næstum alveg
eins litur og hár hennar. Síðir eyrnalokk-
arnir grænglitruðu eins og grá augu hennar
sjálfrar, er hún horfði í eld.
— Ég er ekki hrifinn af því að vita þig
einsamla á ferð á sona dimmu kvöldi, sagði
hann. — Hefur þú látið yfirfara bílinn þinn
nýlega?
— Hann gengur eins og klukka, svaraði
Marian og hló. — Og ef hann skyldi taka
upp á einhverjum kenjum, kemur áreiðan-
lega einhver góðhjartaður vörubílstjóri og
kemur honum í gang fyrir mig aftur.
— Ég trúi ekki á góðhjartaða vörubíl-
stjóra. Enginn hefur hjálpað mér.
— Nei, ekki þér. Vörubílstjórar eru meira
hrifnir af kvenfólki. Jæja, bless, elskan. Ég
skal flýta mér.
Hún sneri sér við í eldhúsdyrunum.
— Þú ættir að líta inn til Midge og Teddy
eftir svolitla stund. Þau eru að vísu sofnuð,
en það er aldrei að vita, nema þau vakni
af hávaðanum í ykkur.
Marian bakkaði bílnum sínum út úr bíl-
skúrnum og glaðar raddir, hlátrar og tónlist
fylgud henni niður afleggjarann. Það var
gaman að horfa heim að húsinu, háreistu,
með stórum upplýstum gluggum og hóp bíla
fyrir utan.
Hana hafði eiginlega ekki langað mikið
til að flytja út fyrir borgina. En það höfðu
allir verið sammála um, hvað það væri miklu
betra fyrir börnin. Og nú var hún þakklát
fyrir það. Þau hefðu t.d. aldrei getað boðið
svona mörgum heim í einu í litlu íbúðina
þeirra í borginni.
Það virtist myrkara en venjulega, þar sem
hún ók þarna í áttina að bjarmanum rauða,
sem reis upp af borginni fram undan. Hún
opnaði útvarpið, sem lék danslög, en rétt
strax kom þulurinn og sagði:
VIKAI
Jg — VIKAN 10. tbl.