Vikan - 05.03.1964, Qupperneq 29

ina, yfir sumarið, og öll fjöl-
skyldan er búin að koma sér
þarna fyrir. Þau eru búin að
vera þarna í þrjá eða fjóra daga.
Auðvitað eru þau með heila hers-
ingu af þjónustufólki, en fjöl-
skyldulögfræðingurinn réði það
flest hérna á staðnum. Hann heit-
ir Augustus Green. En þú þarft
engar áhyggjur að hafa af þjón-
ustufólkinu.
Julian sagði: — Þetta er mér
ennþá hulin ráðgáta. Til hvers
þarf ég að skerast í leikinn —
hvað á ég eiginlega að gera?
Ef ég þá geri nokkuð, sagði
hann hugsandi.
Mr. Pimm sagði: -— Ég vil
hafa þig undir sama þaki og
þau, vegna þess að það eru aðal-
lega tvær persónur, sem allt
snýst um.
— Ég geri ráð fyrir að önnur
þeirra sé þessi Green.
—- Nei, nei, við höfum engar
áhyggjur áf Augustus Green;
hann sér bara um peninga Anna-
belle. Fyrst og fremst eigum við
í höggi við eina skyldmenni
hennar, sagði Mr. Pimm drunga-
legri röddu, — en það er frænka
hennar, Matilda Mehaffey.
— Nú já, svo að Matilda
frænka er með í spilinu.
— Hún er hroðaleg herfa,
drengur minn. Hreinasti hryll-
ingur.
Ef dæma mátti af svipnum á
andliti Mr. Pimm hefði hún get-
að verið bóa-kyrkislanga.
Julian sagði: — Þú talar eins
og þú þekkir hana.
— Auðvitað þekkjum við hana
öll. Við sáum hana síðast í brúð-
kaupsveizlu í Fimmtu götu, þeg-
ar við giftum Miriam Harrison.
Jæja, jæja, hvað var ég nú að
segja? Já, ég get ekki varað þig
nógsamlega við Matildu frænku.
— En þú sagðir, að það væru
tvær persónur, sem við þyrftum
að vara okkur á.
—- Hin, drengur minn, er
stúlka að nafni Peggy Browning.
— Og hvernig fellur hún inn
í kramið?
•—- Hún er einkaritari fjöl-
skyldunnar og náinn vinur Anna-
belle. Og þótt við höfum ekki
kynnzt henni, vitum við allt um
hana. Hún er ljóshærð og slóttug,
og hún veit lengra en nef hennar
nær.
— Ljóshærð, ha? Hvað er hún
gömul?
— Tuttugu og tveggja eða
þriggja.
Julian glotti. Tilboðið var þá
ekki svo vitlaust eftir allt sam-
an.
— Hún er gáfuð, athugul,
sjálfstæð og hún veit sínu viti,
sagði Mr. Pimm. -— Á verri eig-
inleika verður víst ekki kosið,
því miður. Og þess vegna þarft
þú að vera í Villa Florentina.
Til þess að fylgjast með gangi
málanna, til þess að láta okkur
vita, hvernig gengur að veiða
Annabelle í snöruna.
Julian sagði: — Farið þið yfir-
leitt þannig að?
— Undanfarið, drengur minn,
hefur þetta sjaldnast brugðizt.
—• En það er enn eitt, sem ég
þarf að vita.
— Og hvað er það?
—: Hverjum ætlið þið svo að
láta Annabella giftast?
Mr. Pimm deplaði augunum og
veifaði þorparalega einum fingri.
— Svona, svona, drengur minn,
þolinmóður. Þú átt eftir að kynn-
ast biðlinum, sem ég hefi kosið
handa Annabelle, áður en langt
um líður. Sennilega í dag.
— En ég skil þetta ekki enn.
Sem bílstjóri, hvað mundi ég sjá
eða heyra, sem gæti komið ykk-
ur að gagni?
— Kæri vinur, sagði Mr.
Pimm, -— ég sé að þú átt eftir
að læra ýmislegt. Þessir litlu —
uuu klækir okkar byggjast á
tveimur ósveigjanlegum reglum.
Ef þig langar að vita, hvað geng-
ur á í húsi, verður einhver á
neðri hæðinni að vera til frá-
sagnar. Þjónn, þjónustustúlka,
eða helzt bílstjóri. Það er fyrsta
reglan okkar.
— Jæja, hver er hin?
Mr. Pimm sagði alvarlegur: —
Maður má aldrei treysta karl-
manni, sem kvænist vegná pen-
inganna.
Nú gat Julian ekki á sér set-
ið len«ur. Hann skellti upp úr.
— Ég fullvissa þig um, sagði
Mr. Pimm virðulega, — að þetta
er ekkert fvndið. Ég hef upp á
biðlunum. Ég læt þá fá viðeig-
andi eiginkonu. En það fer yfir-
leitt svo, að þegar á líður þá
fá þeir þá kjánalegu hugmynd
að þeir þarfnist ekki lengur leið-
sagnar minnar. Þeir þykjast geta
séð um hjónabandið upp á eig-
in spýtur, og þá fer ég að láta
til skarar skríða. Sannaðu til,
drengur minn. Þegar maður á í
höggi við slíka skálka, verður að
fara að öllu með gát. Það er
allt fullt af svikahröppum.
Julian kom ekki upp orði.
— Jæja, sagði Mr. Pimm, —-
viltu vita eitthað fleira?
Julian sagði: — Ég man ekki
eftir neinu í augnablikinu.
Mr. Pimm virtist særður. —
Ég verð að segja, sagði hann,
— að þú gætir verið öllu þakk-
látari fyrir að ég kom undir þig
fótunum.
En það er ekki ennþá búið að
koma undir mig fótunum. Það
er enn ekki búið að borga hótel-
reikninginn minn.
— Það er búið að greiða hann,
sagði Mr. Pimm. Danielle borg-
aði hann áður en við fórum að
ná í þig á Quai St. Pierre og það
verður náð í allt þitt hafurtask
í dag.
Julian sagði: — En sú ósvífni.
Þið hafið reiknað með því frá
upphafi að ég félli í gildruna.
Haða tryggingu hafið þið fyrir
því að ég láti til leiðast?
Það hlakkaði í Mr. Pimm. —
Aha, drengur minn, sagði hann,
— ég er mikill mannþekkjari.
Ég vissi, um leið og ég sá þig, að
þú myndir fallast á þetta.
Danielle kom inn í stofuna og
hélt á öðrum bakka, en á eftir
henni kom Carlo klæddur í hvít-
an jakka. — Gjörið þið svo vel,
elskurnar mínar, sagði hún.
— Aha! hrópaði Mr. Pimm. —
Matur, já, já! Eddie, komdu með
kíkinn.
Mr. Pimm gekk fyrstur út á
forsvalirnar, stillti kíkinn, og
starði í heila mínútu á glæsilegt,
bleikt og hvítt einbýlishús innan
um kýprusviðartré eitthvað hálfa
mílu í burtu. Þetta hús lá heldur
lægra en Villa Marguerite.
— Segðu mér hvað þú sérð,
sagði hann og rétti Julian kíkinn.
Julian leit í kíkinn og sagði: —
Þetta er ekki dónalegt hús.
— Sérðu sundlaugina?
— Jamm.
— Og stúlkuna, sem stendur
á litla stökkbrettinu?
— Hún var að demba sér í
laugina.
— Þetta, sagði Mr. Pimm, —
er Miss Annabelle Mehaffey.
2. KAFLI.
Sólin skein inn í stórt herbergi
í Villa Florentina. Augustus
Green lagði frá sér Wall Street
Journal, renndi fingrunum í
gagnum hárið, sem farið var að
grána, og benti með höfðinu út
um opinn frariska gluggann í átt-
ina að sundlauginni.
— Annabelle stingur sér eins
og atvinnusundkona, sagði hann.
Það var liðið á daginn.
Peggy Browning leit upp frá
ritvél sinni. — Það var einmitt
það sem ég sagði henni í morgun,
sagði hún. — Nákvæmlega sömu
orðin.
Hún hafði greitt lióst hárið
aftur í lítinn hnykil. Hún sat með
stór blá augu bak við mikil horn-
spangargleraugu. Varir hennar
voru mjúkar og þrýstnar. Hún
var í flatbotna skóm.
Hún skrifaði nokkur orð á rit-
vélina og dró síðan blaðið úr
henni. — Hana sagði hún. - Þá
er það búið.
— Allt búið?
•— Allt nema undirskriftirnar.
—• Þakka þér fyrir, elskan.
Green tók við bréfunum. •—
Hvemig heldurðu að fari um
okkur hérna?
Peggy sagði: — Fram að þessu
hefur það hreint og beint verið
himneskt.
— Jæja, við ættum nú að vera
hérna í að minnsta kosti 6 mán-
uði. Nema þá að Annabella fái
enn eina af sínum heimskulegu
hugmyndum og reki okkur öll
aftur til Parísar.
— Ég geri varla ráð fyrir því.
En, Green, sagði Peggy alvarleg,
þú ættir ekki að tala svona um
Annabelle.
— En góða mín, hún er ótta-
legur kjáni, finnst þér það ekki?
— Hún er ef til vill svolítið
bráð, ég segi það ekki. En þú
veizt, að mér þykir ennþá mjög
vænt um hana.
— Það er ágætt, það finnst
mér líka, það finnst okkur öll-
um. En ef maður hefur augun af
þessari stelpu í 5 mínútur, geta
ótrúlegustu hlutir gerzt — og
gerast líka.
— Það er ekki alltaf Anna-
belle að kenna. Hún er bara svo
góðhjörtuð að hún sér ekki við
mannlegri slægð. Við verðum að
gera það fyrir hana.
— Og kaupa svo biðlana til
þess að hverfa fyrir 50 þúsund
dollara stykkið. Tökum til dæmis
þennan síðasta dólg, Alexis, eða
hvað hann kallaði sis, í Florida.
— Við skulum ekki minnast á
það.
-— Átti að vera af Bourbona-
eða Medici-ættum, eða hvað
það nú var, en þegar leynilög-
reglan komst í málið, revndist
hann vera þjónn frá klúbb í
Jacksonville.
Green stóð á fætur og gekk
að glugganum. Jæja, það er
að minnsta kosti ensin óveðurs-
blika á lofti m'ma. Ég ætti að
geta farið í golf í Antibes —
það er svo örsjaldan að maður
er áhyggjulaus.
Peggy sagði: — Það er nú
kannski of mikið sagt.
— Hvað þá?
■— Mér fannst eitthvað skrítið
við það, hvernig þessi bílstjóri
okkar fór frá okkur í París.
— Hann sagðist hafa fengið
Framhald á bls. 47.
VIKAN 10. tbl. — 29