Vikan - 16.04.1964, Side 13

s ; ; “ ; ‘ n
Sumum tekst
það
dauðum,
sem þeir gátu elcflrei
áorkað
liffancfli
V___ • ____!__ ._______
ur gröfin að standa opin,
tóm og til reiðu“.
„Það hefur enginn dá-
ið í bænum“.
„Það deyr alltaf ein-
hver. Þess vegna gref
ég. f meira en tvo mán-
uði hef ég beðið þess að
Filomena greiddi mér
leggjaldið. Ég hef verið
þolinmóður".
„Vertu þá enn þolin-
móðari". Ricardo lagði
höndina á hoknar og
kvikandi herðar grafar-
ans.
„Lögreglustjóri“. Graf-
arinn lét sveittur hall-
ast fram á skóflu sína.
„Þetta er mitt ríki, ríki
hinna dauðu. Þegnar
mínir hér skipa mér
ekki fyrir verkum. Það
gerir enginn. Ég stjórna
þessu ríki mínu með
reku minni og harðri
hendi. Mér fellur það
ekki að lifandi komi
hingað og rjúfi með
skrafi sínu þögn þeirra
grafa, sem ég hef tekið
og síðan fyllt aftur. Geri
ég mér ferð á lögreglu-
stöðina til að segja þér
fyrir verkum? Jæja þá,
góða nótt“. Og hann tók
enn til við að grafa.
Ég særi þig við nafn
lifandi guðs“, mælti Ric-
ardo um leið og hann
rétti úr sér og stóð
beinn með hendur að
síðum, „við ekkjuna og
son hennar, að þú rask-
ir ekki ró hins látna eig-
inmanns og föður í hans
hinztu hvílu“.
„Þetta er ekki hinzta
hvílan, og ekki einu
sinni hvílan hans, held-
ur leigði ég honum
hana“. Það glampaði á
skóflublaðið í tunglsljós-
inu. „Ekki kallaði ég
móður og son hingað
til að horfa upp á
þessa leiðindaathöfn. Og
hlustaðu nú á mig, Ric-
ardo lögreglustjóri. Sú
studn kemur, að þú gef-
ur upp öndina. Þá gref
ég þig. Minnstu þess. Ég.
Þá verður þú í mínum
höndum. Þá, já þá . . .“
„Þá hvað?“ hrópaði
Ricardo. „Dirfist þú
ógna mér, þinn hund-
ur?“
„Ég gref . . .“ Hann
var nú kominn svo
djúpt, að hann hvarf í
skuggapyttinn milli
bakkanna, og það var
aðeins skóflan, sem
sagði til hans, þegar
hann varp hverri blað-
fyllinni af annarri i
hauginn og glampaði á
blákalt stálið í tungls-
ljósinu. „Góða nótt, sen-
or, senora, nino.. Góða
nótt“.
Úti fyrir kofanum
strauk Ricardo frænku
sinni um hárið og snart
vanga hennar. „Guð
hjálpi okkur, Filomena".
„Þú gerðir það, sem
í þínu valdi stóð“.
„Þessi voðamaður.
Þegar ég er allur, hefur
hann lík mitt á valdi
sínu, og hvílíka van-
virðu gæti hann ekki
gert mér látnum? Hann
gæti lagt mig á grúfu í
gröfina, hengt mig upp
á hárinu í einhverj-
um afkima líkhellanna.
Hann gengur á lagið, og
við vitum að hann hef-
ur fyrr eða síðar í öll-
um höndum við okkur.
Góða nótt, Filomena;
nei, þau orð eiga ekki
við, því að þetta er
óheillanótt“.
Hann hvarf niður göt-
una.
Inni í kofahreysinu
sat Filomena meðal
barna sinna, og fól and-
litið í höndum sér.
Daginn eftir, undir
sólarlagið, eltu skóla-
krakkarnir Filepe heim
með hrópum og köllum;
þegar hann hrasaði,
slógu þau hring um
hann, hlógu og flissuðu.
„Filepe, Filepe —• við
sáum hann pabba þinn
í dag, jú víst!“
„Hvar þá?“ spurðu
þau sjálf, eilítið lægra.
Svöruðu sér sjálf: „í
líkhellunum“.
„Hann stendur þar
bara og glápir! Það er
meiri letinginn . . .“
„Hreyfir ekki hönd . .“
„Mælir ekki einu sinni
orð! Þessi Juan Diaz . ..“
Filepe skalf og nötr-
aði í logandi kvöldskin-
inu, brennheit tárin
streymdu af hálfblind-
uðum augum hans.
Filomena heyrði köll-
in inn í kofann og þau
nístu hjarta hennar eins
og rýtingsoddur. Hún lét
hallast upp að köldum
veggnum og minning-
arnar flæddu að henni
eins og holskeflur.
Síðustu mánuðina sem
Juan lifði, síhóstandi og
þjáður og baðaður köld-
um svita, starði hann
andvaka upp í gróf-
höggna bjálkabitana
uppi yfir hálmdýnunni
og ræddi við þá hvísl-
lágt:
„Hvílík mannleysa er
Framhald á bls. 30.
VIKAN 16. tbl. —