Vikan - 16.04.1964, Side 17

wimimimm
I88SH
■■■■
HHH
.
'llllillliiilílilHiíÍHi
lllllllllllllllllmI

hverfiS. Og það var skrítið að þeir
skyldu allir vera kfnverskir negrar,
það var ekki algeng blóðblanda.
Inni í spilaherberginu teygðist
sólbrennd hönd inn á mitt, graent
spilaborðið og tók upp fjögur spil.
— Hundrað hónorar, sagði
Strangways — níutíu i stubb. Hann
leit ó úrið og stóð upp. — Kem
aftur eftir tuttugu mínútur. Þú ótt
að gefa, Bill. Pantið þið eitthvaÖ
að drekka. Bara þetta venjulega
fyrir mig. Reynið ekki að raða á
mig spilunum meðan ég er [ burtu,
ég kemst að því eins og skot. Bill
Templar, yfirmaður varnarliðsins,
hló stuttaralega. Hann hringdi bjöll-
unni og sópaði saman spilunum.
Hann sagði: — Flýttu þér, þú þarft
alltaf að þjóta burt þegar mótspil-
ari þinn kemst loksins í gróða.
Strangways var þegar kominn út
sjö, var reynt að ná í hann aftur
klukkan sjö, það var svokallað
„blátt" kall, og að lokum, ef það
dugði ekki heldur, „rautt" kall
klukkan hálf átta. Ef ekkert heyrð-
ist frá honum þá heldur, var „hætta"
og deild 3, sem í vo«j yfirmenn
hans í London, flýttu sér að kom-
ast að því hvað hefði komið fyrir
hann. Jafnvel „blátt" kall var slæm-
ur Ijóður á ráði hvers starfsmanns
leyniþjónustunnar, nema sending
hans í fyrsta skiptið hefði verið
óskiljanleg. Stuttbylgjusamband
London við umheiminn er mjög ná-
kvæmt og minnsta truflun á því er
álitin hættuleg mistök. Strangways
hafði aldrei fengið á sig „blátt"
kall og þaðan af síður „rautt", og
það var álitið öruggt að það mundi
aldrei koma fyrir. Á hverju kvöldi
nákvæmlega klukkan fimmtán mín-
aðra rúbertuna. Nákvæmlega á
þessum tíma, þótt þeir væru í miðju
spili, varð Strangways alltaf að
fara til „skrifstofunnar" og
„hringja". Þetta var afar óþægilegt.
En Strangways var ómissandi mað-
ur í spilum svo að þeir létu þetta
yfir sig ganga. Það var aldrei út-
skýrt hvaðan „hringingin" var og
það spurði enginn að því. Vinna
Strangways var ekki til þess að
tala um og þar við sat. Hann var
sjaldan lengur burtu en tuttugu mín-
WmmMj l