Vikan - 16.04.1964, Síða 25

NOGHR.PIMM
_. •_'__
í bílskúrnum í gær, að þú kynnir
að fara með þennan bíl.
— Það kann ég líka.
— Jæja þá, sýndu mér það þá.
Leyfðu mér að sjá þig brenna.
Julian sagði og glotti: — Er
þér alvara?
— Jamm.
— Hvernig eru taugarnar,
Annabelle?
— Eins og stál.
— Fínt, sagði Julian. — Það
stendur ekki á mér, af stað.
Tuttugu mínútum síðar voru
þau komin að Rock Basin Club
við Beaulieu, og Annabelle and-
aði léttara og lét fallast aftur í
sætið. — Þetta, sagði hún, — var
æðisgengnasta ævintýri ævi
minnar. Hvernig ferðu að þessu?
Julian setti upp dökku sólgler-
augun, hann vonaðist til þess að
ekki yrði glápt alltof mikið á
hann, þegar hann kæmi inn. Ht.nn
opnaði bíldyrnar. — Næst skal
ég gefa þér nokkrar lexíur, sagði
hann. — Jæja þá, inn með okkur.
Dyravörður í röndóttri sjóara-
peysu vísaði þeim inn, og um
leið og þau gengu niður stein-
tröppurnar, glumdi tónlistin við
þeim eins og fallbyssuskothríð.
Kjallarinn var yfirfullur af fólki.
Þau fengu borð rétt við glervegg-
inn. Þeim var sagt að þau gætu
fengið sér að drekka við barinn
eða þá að þau næðu sér sjálf í
rauðvín úr stórum brunni í einu
horni salarins. Daufgrænn sjór-
inn var upplýstur af flóðljósi,
og þau sáu brúnleitan ungling
með sundgleraugu og sundblöðk-
ur synda fram og til baka handan
við glerið. Myndarlegur fiskur
synti forvitnilega að flóðljósinu
og kíkti inn í Rock Club, og um
leið skaut strákurinn hann með
spjótbyssu. Síðan skauzt strákur-
inn upp á yfirborðið, og sem
einni eða tveimur mínútum síð-
ar kom maður niður tröppurn-
ar og hélt á nýskotnum fiskin-
um, og örstuttu síðar var búið
að bera fiskinn á borð.
Svo sem hálftíma síðar tók
hljómsveitin sér hvíld og blökku-
maður settist við píanóið. Þegar
Annabelle og Julian voru á leið
aftur að borði sínu, fóru þau
rétt framhjá Denzel, sem horfði
á þau frá barnum. Hvorugt þeirra
tók eftir honum. Þegar þau nálg-
uðust heyrði hann Annabelle
segja: — Ekki nóg með að þú
keyrir eins og engill, þú dansar
líka eins og draumur.
— Þú líka, sagði Julian, — en
nú skal ég segja þér eitt. Þér
finnst þú vera of hávaxin? Er
það ekki?
— Ég er það líka.
— Vitleysa, þú ert mörgum
sentimetrum lægri en ég. Nú áttu
að draga saman herðablöðin,
þenja út brjóstið og rétta úr
þér. Skiluðu það?
— Ja-á, sagði Annabelle bljúg.
Síðan hló hún við og sagði: —
Þú ert skrítinn fugl, Soames. Þú
talar við mig eins og ég væri
litla systir þín.
— Það er þá tími til þess
kominn.
Denzel heyrði síðustu orðin
sem þeim fór á milli. Þetta þótti
honum harla forvitnilegt. Hann
beið þess að hljómsveitin færi
aftur upp á sviðið. Þau voru aft-
ur farin út á dansgólfið, þegar
hann fór í símann.
— Stern? Denzel hér. Hlust-
aðu nú á. Við erum í Beaulieu,
með frökeninni og þessum nýja
náunga Soames. Þau eru að
dansa núna. Ég held að við ætt-
um að fara að gefa honum auga.
— Er hún úti með bílstjóran-
um?
— Það er einmitt Jóðið, hann
er eki venjulegur bílstjóri. Ég
held helzt að hann sé atvinnu-
maður.
— Hvernig atvinnumaður?
— Þau námu staðar í nokkrar
mínútur fyrir utan Cannes. Síð-
an lagði hann aftur af stað. Og
taktu nú vel eftir. Fabio fór
í gegnum la Brague á ofsahraða,
en samt höfðum við ekki við
þeim.
— Nei, ég trúi því ekki.
— Þú rétt ræður.
-—• Hvernig náðu þið þeim
aftur?
-—■ Við vorum bara heppnir.
Umferðin var svo mikil við Ville
Franche.
— Hvað heldur þú?
— Kannski er hann lífvörður-
inn, sem við héldum að hún
hefði.
— Og hún er úti að dansa með
honum í Beaulieu. Mér dettur
ýmislegt í hug. Jæja þá, þið
Fabio skuluð hafa auga með
þeim þangað til búið er að
slökkva í villunni. Þá skuluð þið
koma hingað aftur. Við sjáum
til hvað gerist.
Denzel gekk aftur að barnum.
Seinna um kvöldið sagði Anna-
belle: — Jæja þá, nú er ég næst-
um því búin að segja þér alla
ævisögu mína. En þetta hefur
verið bráðskemmtilegt. Hvenær
ætli þeir loki héma?
Julian sagði: •—• Eitthvað um
það leyti sem sólin kemur upp.
—- Ágætt, ég er einmitt í skapi
til þess að vera á fótum alla nótt-
ina.
— Ef þú kemur ekki heim fyr-
ir klukkan 6, verður farið að
leita að þér.
Annabelle yppti öxlum og
sagði: — Mér er alveg sama.
— Þér er alls ekki sama. Þú
verður að fara að öllu með gát,
þú mátt ekki ofbjóða þeim með
þessum sjálfstæðisgrillum þín-
um, svona allt í einu.
— Þú ert alveg jafn slæmur
og Matilda frænka.
— Jæja þá, við skulum dansa
einu sinni enn, en þá komum
við líka heim.
■— Svona snemma?
— Út á gólfið með þig.
Nóttin var enn hlý þegar þau
gengu neðan úr Rock Club, og
Julian hafði bílinn opinn að ofan
á leiðinni til Cannes. Annabelle
sat og hallaði höfðinu aftur á
bak í sætinu, og lét hárið flaks-
ast fyrir vindinum. Þau óku hægt
í gegnum Nice og Antibes án þess
að segja orð, og þau voru að
nálgast Juan-les-Pins þegar
Annabelle sagði: — Julian, þér
finnst vænt um þennan bíl, er
það ekki?
— Auðvitað, hann er dásam-
legur.
— Allt í lagi, þú mátt eiga
hann.
Julian sagði: — Hvað þá?
— Ég sagði að þú mættir eiga
hann. Ég fæ mér annan á morg-
un.
Julian hló og sagði: — Villi-
kálfurinn Mehaffey. Heyrðu mig
nú, Annabelle. Ég ætla ekki að
fara að þiggja neitt af þér fyrir
að fara með þér út að dansa.
Annabelle sagði: — Æ, góði
vertu ekki svona púkalegur.
— Ef svona er í pottinn búið,
þá er nóg af mönnum sem vildu
fara út með þér með þessum
skilmálum.
— Það er alls ekki ætlun mín,
og þú ert heldur ekki eins og
allir hinir. Ég ætla alls ekki að
fara að gefa þér neitt fyrir kvöld-
ið í kvöld.
Julian sagði: — Hvers vegna
ertu þá að því?
— Fyrir þessa þorpara þarna
uppi á Grand Corniche. Enginn
annar þakkaði þér fyrir það, og
ef það hefur verið gert, þá heyrði
ég það ekki.
— Ja, þú ert brjálæðislega
rausnarleg og allt það, og ég er
mjög þakklátur. En ég get alls
ekki þegið þetta.
Annabelle sagði fjarræn: —
Eins og þú vilt.
— Annabelle, þú sérð að þetta
er ekki hægt.
— Heyrðu mig nú. Það hefði
Framhald á bls. 45.
VIKAN 16. tbi. — 25