Vikan - 16.04.1964, Qupperneq 41

ið á meðan. Til þess að hafa
betra tækifæri til að fylgjast með
því, sem kynni að gerast niðri í
sal, settum við hljóðnema hljóm-
sveitarinnar þar niðri í samband,
svo að öll hljóð þaðan mundu
heyrast um hátalarakerfi hússins.
Olíklegt var samt, að við mundum
nokkuð heyra fyrir stormgnýnum
fyrir utan, rigningunni sem buldi á
húsinu, og brakinu og gnauðinu
í veggjum og gólfum þess.
Svo fórum við fram í eldhúsið
og ákváðum að skoða kæliskápinn
betur að innan.
Þar var niðamyrkur, því ekkert
götuljós náði þangað inn, og við
lentum strax í erfiðleikum með að
rata að skápnum. Ég gekk á undan
og þreifaði mig áfram eftir gólf-
inu, en Kristján hélt annarri hendi
á öxl mér og fylgdi á eftir. Þannig
stauluðumst við áfram, þar til ég
fann borðrönd, sem ég fylgdi, en
ég þóttist muna að ísskápurinn
væri við enda borðsins. Satt að
segja þá hlakkaði ég mikið til að
finna skápinn, ekki vegna þess
hvað í honum var, heldur vegna
þess að ég vissi að um leið og
hurð hans væri opnuð, þá kviknaði
á Ijósi inni í honum, sem mundi
nægja til að lýsa upp mestan hluta
eldhússins.
Og svo fann ég loks kaldan og
sléttan flöt skápsins við hendur
mínar og flýtti mér að opna hann.
Smurt brauð var þar á bakka, mjólk,
pilsner og gosdrykkir, og flaska af
Ballantines. Við tókum fram brauð-
ið og tvær pilsnerflöskur, settumst
niður við borð og fórum að gæða
okkur á þessu. Ljósið frá ísskápnum
var nægilegt til að við gátum at-
hafnað okkur að vild. Svo setti ég
brauðbakkann aftur inn í skápinn
og lokaði. Myrkrið í eldhúsinu var
hálfu meira en áður, á meðan aug-
un voru að venjast því, svo að við
sáum ekkert nema glóðina í pípum
okkar, þar sem við sátum við borð-
ið.
,,Ég þarf að skeppa aðeins nið-
ur í kjallara", sagði Stjáni.
„Á klósettið?"
„Já".
„Ég kem með þér niður".
„Nei, það er óþarfi. Það er betra
að þú sért hérna uppi, ef eitthvað
skyldi heyrast í hátalaranum, því
það er enginn hátalari niðri. Ég er
líka með lítið vasaljós með mér,
sem ég get brugðið upp, ef ég vil".
„Okey, ég bíð þá hérna á meðan,
eða fer fram í sal".
Og svo lagði Stjáni af stað. Ég
heyrði hann fikra sig áfram úti í
ganginn, og greindi aðeins fótatak-
ið niður efstu tröppurnar í stigan-
um. Svo varð allt hljótt um stund,
nema veðurgnýrinn. Ég sat þarna
kyrr við borðið og sneri baki að
vegg og satt að segja þá langaði
mig ekkert til að fara fram í sal-
inn, svo ég ákvað að bíða.
Eftir nokkra stund heyrði ég aft-
ur fótatakið í Stjána uppi á loftinu
fyrir ofan mig á barnum, hröðum
og föstum skrefum — fram og aft-
ur.
„O-bölvaður", hugsaði ég, „hann
hefur læðzt upp á loft, til að vita
hvort barinn væri opinn . . ." Og
enn heyrði ég þrammað hressilega
um uppi.
Neðan úr kjallara heyrði ég hvin
VIKAN 16. tbl. —
lega. Allt í einu. Með einu geysi-
legu, óskaplegu öskri, sem spreng-
ir allar hljóðhimnur. Þú verður var
við það, ef það skeður.
Eigum við annars ekki að setja
upp myndavélina og tækin þín?"
„Jú, það er kannske bezt að
gera það sem fyrst", svaraði Stjáni
og stóð á fætur.
Við höfðum undirbúið okkur vel
fyrir nóttina, og m.a. höfðu verið
pantaðar sérstakar infrarauðar
filmur, ásamt tilheyrandi blossper-
um. Ég kann ekki vel að útskýra
slíka hluti efna- eða eðlisfræðilega,
en það nægir að skýra frá þvl að
Ijósið, sem blossperan gefur frá sér,
sést ekki með mannlegu auga, en
það endurkastast á þessa sérstöku
filmu, sem er næm fyrir því. Slík
tæki hafa mikið verið notuð um
allan heim, í sambandi við miðils-
fundi og rannsóknir á dulrænum
fyrirbrigðum, og fjöldi slíkra dul-
rænna mynda hefur einmitt náðst
á þær.
Við þóttumst vita — eins og fyrr
er sagt — að við mundum ekkert
sjá sjálfir, og þess vegna ekki vita
hvenær við ættum að taka mynd,
né af hverju. En við höfðum ráð
undir rifi hverju, og þóttumst hafa
fundið lausn á þeirri ráðgátu.
Það var skýrt frá því í samtali
við Halldór Gröndal í siðasta tölu-
blaði VIKUNNAR, að þeir væru f
eilífum þrætum um stýrishjólið, sem
hangir í loftinu þarna, þeir Hall-
dór og skipstjórinn sálugi.
Skipstjórinn snýr hjólinu ávallt
nokkrar gráður til austurs, en Hall-
dór færir það jafnan til baka aftur.
Nú ákváðum við að byggja allt á
því, að skipstjórinn mundi ekki
bregða út af vananum, og færa
stýrið. Þegar stýrið færðist til, væri
því rétti tíminn til að smella af.
En við treystum okkur heldur
ekki til að halda svo sívakandi
auga með stýrinu, að það gæti ekki
farið framhjá okkur einhverntíma
um nóttina, er það færðist til í eina
sekúndu eða svo. Þess vegna lék-
um við á skipstjórann okkar. Við
tengdum raftaug frá Ijósmyndavél-
inni að stýrinu, þannig að ef það
hreyfðist til, mundi ósýnilegt infra-
rautt Ijós á blossperuna og lýsa upp
stýrið og umhverfi þess. En mynda-
vélina sjálfa létum við standa opna
í myrkrinu.
Við vorum búnir að undirbúa
þetta, svo það tók okkur ekki lang-
an tíma að ganga frá því. Halldór
hafði stillt stýrið af eins og hann
vildi hafa það, áður en hann fór,
svo að nú var bara að bíða eftir
því að það hreyfðist til.
Á meðan myndavélin var opin,
máttum við ekki vera á ferli neins-
staðar fyrir framan hana, og helzt
ekki í námunda við hana, svo hún
hreyfðist ekki til. Við ákváðum þess
vegna að fara í eftirlitsferð um hús-
„LAIT POUR LES MAINS
Hendurnar koma upp
um aldurinn jafnvel á und-
an andlitinu. Hitabrigði og
heimilisstörf verða til þess að
mýkt handanna fer minnkandi
og hreinleiki þeirra hverfur og um
leið merki æsku og glæsileika. Lan-
caster fljótandi handáburður inniheldur
sterka upplausn af Serum tissulaire og
gegnir því hlutverki að styrkja húðvefina
og yngja húðina. Hrukkur og drættir hverfa
á höndum, olnbogum og hnjám og húðin
verður mjúk og ungleg. Lancaster fljótandi
handáburður er án allrar fitu og smitar því ekki
ÚTSÖLUSTAÐIR. _ REYKJAVÍK: Tíbrá, Gjafa- og
snyrtivörubúðin, Orion, Holts-Apótek, Tjarnar-
hárgreiðslustofan. — AKUREYRI: Verzlunin Drífa.