Vikan - 19.11.1964, Side 51

iiiniliir
dagsi
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
f FULLRI ALVORU
Framhald af bls. 2.
kominn tími til þess að öryggis-
mál fiskiskipanna séu tekin fast-
ari tökum, en nú virðist vera
gert. Það virðist vera kominn
timi til þess að sjá svo um, að
liœgt sé að losa björgunarbát
með einu handtaki; að það sé
ekki bara einliverskonar happ-
drætti, hvort hann næst niður
á þeim skamma tíma, sem oft
verður til umráða undir þeim
kringumstæðum. Það er líka timi
til þes kominn að sjá svo um,
að björgunarbátur verði skip-
brotsmönnum að haldi, án þess
að til komi sú tilviljun, hvort
þeir liafa vasalinif i hendinni.
Þeir sem sjóinn stunda að stað-
aldri og sífellt umgangast hætt-
urnar, verða gjarna kærulitlir
fyrir þeim og liirða ekki sem
skyldi, hvort fyllsta öryggis er
gætt. En við höfum ekki efni
á því að týna vöskum mönnum
á bezta aldri í liafið. Þessvegna
verður að vinna að því af gaum-
gæfni að endurbæta björgunar-
báta og liafa strangt eftirlit með
öryggisútbúnaði svo tilviljanir
ráði sem minnstu um það, hvort
mannhjörg verður, þegar á reyn-
ir. GS.
MEÐ ÁSTARKVEÐJU
FRÁ RÚSSLANDl
Framhald af bls. 45.
hundshaus eða drekka með hunds-
haus.
— Hvers vegna ákvaðstu að
verða ekki atvinnumaður? Hvernig
lentirðu í þessum bransa? »
Kerim stakk gafflinum í fisk-
lengju og reif í hana með tönnun-
um. Svo skolaði hann niður hálfu
glasi af raki. Hann kveikti í sígar-
ettu og hallaði sér aftur á bak í
stólnum. — Nú, sagði hann og
brosti seyrðu brosi. — Við getum
alveg eins talað um mig eins og
eitthvað annað. Og þú ert áreiðan-
lega að hugsa: — Hvernig komst
þessi stóri og hálfbrjálaði maður
inn í leyniþjónustuna? Ég skal
segja þér það, en stuttaralega,
vegna þess að þetta er löng saga.
Segðu mér að hætta, ef þér leiðist.
Samþykkt?
— Samþykkt, • sagði Bond og
kveikti sér í sígarettu. Hann hallaði
sér fram á borðið.
— Ég er frá Trebizond. Kerim
horfði á sígarettureykinn liðast
upp í loftið. — Þetta var stór fjöl-
skylda með mörgum aðilum. Pabbi
var af þeirri manntegundinni, sem
engin kona stenzt. Allar konur
vilja láta stjórna sér. í draumum
þeirra er þær alltaf að dreyma
að það komi einhver karlmaður,
þrífi þær og slengi þeim yfir öxl
sína, drasli þeim inn í helli og
nauðgi þeim. Svona hagaði pabbi
sér. Hann var mikill fiskimaður og
víðfrægur altl í kringum Svarta-
hafið. Hann veiddi sverðfisk. Það
er erfitt að veiða sverðfisk og enn-
þá verra að innbyrða hann, og hann
var alltaf fremstur í flokki sverð-
fiskimanna. Konur vilja að menn
þeirra séu hetjur. Hann var hetja
í þeim hluta Tyrklands, þar sem
karlmenn eiga að vera harðir af
sér. Hann var stór og rómantískur
náungi og gat haft hvaða konu,
sem hann vildi. Og hann vildi fá
þær allar og drap stundum aðra
menn til að ná þeim. Og auðvitað
átti hann mörg börn. Við áttum
heima, öll saman, í stórum og
gömlum húsarústum sem „frænkur"
okkar gerðu íbúðarhæfar. „Frænk-
urnar" voru nógu margar til þess
að mynda heilt kvennbúr. Ein
þeirra var ensk barnfóstra frá
Istanbul, sem pabbi minn sá einu
sinni, þegar hann fór að horfa á
sirkus. Hann varð hrifinn af henni
og hún af honum og sama kvöldið
bauð hann henni um borð í fiski-
bátinn sinn og sigldi með hana
upp Bosporus og heim til Trebizond.
Ég býst ekki við, að hún hafi nokk-
urn tíma iðrazt þess. Ég held hún
hafi gleymt öllum heiminum nema
honum. Hún dó rétt eftir stríðið.
Hún var þá sextug. Barnið, sem
fæddist næst á undan mér, átti
hann með ítalskri stúlku og hún
kalaði barnið Bicanco. Hann var
Ijóshærður en ég var dökkhærður,
svo það var ekki nema eðlilegt,
að ég væri kallaður Darko. Við
vorum fimmtán, systkinin, og
bernska okkar var dásamleg.
„Frænkur" okkar slógust oft og
það gerðum við líka. Þetta voru
eins og sígaunabúðir. Pabbi stjórn-
aði öllu saman og barði okkur
öll, konurnar og krakkana, þegar
við vorum til óþæginda. En hann
var góður við okkur, þegar við
vorum friðsöm og hlýðin. Skilur þú
svona fjölskyldu?
— Eftir því, sem þú lýsir því,
get ég skilið það.
— Jæja, þetta var nú svona.
Þegar ég óx úr grasi var ég nærri
því eins stór og pabbi, en betur
menntaður. Mamma sá til þess.
Pabbi kenndi okkur aðeins að vera
hrein og fara á klósettið einu sinni
á dag og skammast okkar ekki fyrir
VIKAN 47. tbl. —