Vikan - 19.11.1964, Qupperneq 52

KrÓm húsgögn
nýtízku húsgögn í eldhús.
Hringborð með einum fæti eða þrem fótum,
Ferkantaðir og kringlóttir kollar.
KrÓm húsgögn
HVERFISGÖTU 82 - SÍMI 21175.
nokkurn skapaðan hlut. Mamma
kenndi mér einnig virðingu fyrir
Englandi, en það var bara svona
meðal annars. Þegar ég var um
tvltugt, átti ég sjálfur bát og var
farinn að græða peninga, en ég
var villtur. Eg yfirgaf stóra húsið
og settist að í tveimur litlum her-
bergjum niðri við ströndina. Ég
vildi fá að hafa mínar konur, þar
sem mamma vissi ekki. Þá varð ég
fyrir smá slysi. Ég var með lítinn
djöflakött frá Bessarabíu. Ég vann
hana ( bardaga við nokkra sígauna
í hæðunum hérna, hinum megin
við Istanbul. Þeir komu á eftir mér,
en ég náði henni um borð í bát-
inn. Fyrst varð ég að slá hana í
rot. Hún var ennþá að reyna að
drepa mig, þegar við komumst til
Trebizond, svo ég fór með hana
heim, berháttaði hana og hafði
hana hlekkjaða undir borðinu. Þeg-
ar ég broðaði, henti ég leifunum til
hennar undir borðið, eins og hún
væri hundur. Hún varð að læra
hver var húsbóndinn. En áður en
hún gat lært það, gerði mamma
nokkuð, sem var alveg fráleitt. Hún
heimsótti mig, án þess að láta mig
vita. Hún kom til að segja mér,
að pabbi vildi hitta mig eins og
skot. Hún fann stúlkuna og varð
bálreið út í mig, I fyrsta skiptið á
eevinni. Reið? Hún var utan við
sig. Ég var ruddalegur auðnuleys-
ingi og hún skammaðist sín fyrir
að kalla mig son sinn. Ég átti að
fara undir eins aftur með stúlkuna
til hennar fólks. Mamma færði
henni föt heiman frá sjálfri sér
og stúlkan fór í þau, en þegar ég
átti að fara með hana, harðneit-
aði hún að yfirgefa mig. Darko
Kerim hló stórkarlalega. — Það
var athyglisverð lexía í kvenlegri
sálfræði, kæri vinur. Jæja, en þetta
með stúlkuna var önnur saga.
Meðan mamma var að reyna að
koma vitinu fyrir hana og fékk ekk-
ert annað en sígaunaragn fyrir
ómakið, var ég að spjalla við
pabba, sem vissi ekkert af þessu,
og frétti það aldrei. Þannig var
mamma. Það var annar maður hjá
pabba, hávaxinn, þögull Englend-
ingur, með svartan lepp fyrir öðru
auganu. Þeir voru að tala um
Rússa. Bretinn vildi fá að vita,
hvað þeir væru að gera hjá landa-
mærunum. Hvað gengi á í Batoum?
Stóru olíu- og herstöðinni, sem er
aðeins fimmtán mílur frá Trebizond.
Hann vildi borga mikið fyrir upp-
lýsingarnar. Ég þekkti Bretana og
ég þekkti Rússana. Ég hafði góð
augu og góð eyru. Ég átti bát.
Pabbi ákvað, að ég ætti að vinna
fyrir Bretann. Og Bretinn, kæri vin-
ur, var Dansey major, fyrirrennari
minn sem yfirmaður þessarrar
stöðvar. Og afganginn — Kerim
baðaði út höndunum — geturðu
ímyndað þér.
— En, hvað um þessa þjláfun til
að verða aflraunamaður?
— Ah, sagði Kerim, slóttugur.
— Það var aðeins hliðarstökk.
Sirkuslistamennirnir okkar voru
næstum einu Tyrkirnir, sem fengu
að fara yfir landamærin. Rússar
geta ekki lifað án þess að hafa
sirkus. Það er svo einfalt. Ég var
maðurinn, sem sleit keðjurnar og
lyfti miklum þunga með bandi
milli tannanna. Ég glímdi við sterku
mennina í rússnesku þorpunum. Og
sumir af þessum Georgíumönnum
eru risar. Sem betur fer eru þeir
heimskir risar, og ég vann nærri
því alltaf. Svo var venjulega drukk-
ið á eftir, og þá er mikið spjallað.
Ég reyndi að vera bjánalegur á
svipinn og láta sem ég skildi ekki
neitt. Endrum og eins bar ég fram
saklausar spurningar, og þeir
hlógu að barnaskap mínum og
sögðu mér svarið.
Næsti réttur kom og með hon-
um flaska af Kavaklidere, hráu
búrgundarvíni, sem var eins og
hvert annað Balkanvín. Doner
Kebab var góður matur og bragð-
aðist eins og reykt svínafeiti og
laukur. Kerim át einskonar tartara-
steik — stóran flatan hamborgara,
gerðan úr fínhökkuðu hráu kjöti,
kryddaðan með pipar og graslauk
og hrært með eggjarauðu. Hann
rétti Bond eina munnfylli á gaffl-
inum sínum og sagði honum að
reyna. Þetta var mjög bragðgott
og Bond lét þess getið.
— Þú ættir að éta þetta á hverj-
um degi, sagði Kerim einlægur. —
Það er gott fyrir þá, sem vilja
vera duglegir til ásta. Það eru til
nokkrar æfingar í sama skyni. Þess-
ir hlutir eru mikilvægir fyrir karl-
menn. Eða minnsta kosti eru þeir
það fyrir mig. Ég er eins og faðir
minn, ég þarf mikið af konum, en
ég er öðru visi en hann, því ég
drekþ og reyki of mikið, og það
er ekki gott fyrir þá, sem vilja
vera gcðir elskhugar. Ekki heldur
þetta starf, sem ég vinn. Of mikið
af spenningi og of mikið að hugsa
um. Það rekur blóðið til höfuðsins
í stað þess að hafa það þar sem
það þarf að vera til að geta elsk-
að. En ég hef ánægju af lífinu.
Ég geri alltaf of mikið af öllu.
Einn góðan veðurdag mun hja'tað
gefast upp. Járnkrabbinn nær í
mig eins og pabba minn. En ég
er ekki hræddur við járnkrabbann.
Ég dey þá að minnsta kosti úr
heiðarlegum sjúkdómi. Kannske
skrifa þeir á legsteininn minn: —
Þessi maður dó af þvi að lifa of
mikið.
Bond hló: — Ekki drepast strax,
Darko, sagði hann. M yrði mjög
óánægður með það. Hann hefur
heilmiklar hugmyndir um þig.
— Er það? Kerim grandskoðaði
andlit Bonds til að ganga úr skugga
um, hvort hann segði satt. Svo hló
hann glaðlega. — Þá er bezt að
krabbinn fái ekki skrokkinn á mér
strax, sagði hann. — Það var gott
að þú minntir mig á skyldustörfin.
Það er bezt, að við fáum okkur
kaffi á skrifstofunni. Við höfum
g2 — VIKAN 47. tbl.