Vikan - 28.01.1965, Blaðsíða 20

HANN KLÆDDI SIG, OG
HANN I3EYGÐI SIG NIÐ
Þar hafði frú T . orpe þó sagt
satt.
Að lokum risu 'oarónessurnar
á fætur. Þær lögðu silfurmynt í
framrétta hönd frú Thorpe.
— Ég vann, Julie. Ég vann!
Er það ekki dásamlegt? En, góða
mín, hvað það var erfitt. Vesal-
ings hnén á mér... Þau eru orð-
in svo léleg... Hún skjögraði
yfirdrifið í áttina að lyftunni og
vinkonunum, sem þegar voru
komnar þangað.
— Cecilia! Julia flýtti sér á
hlið við hana og spurði með
lágri, ákafri rödd: — Geturðu
ekki komið og setið hjá mér svo-
litla stund?
— En sérðu ekki? Þeir eru að
fara að slökkva ljósin! hrópaði
frú Thorpe með uppgerðar-
áhyggjurödd.
— Þá fylgist ég með þér upp
á herbergið, sagði Julie. — Það
er svo margt, sem ég vil spyrja
um.
— Nei, heyrðu mig nú, Julie.
Ég hef svarað þér. Bíðið eftir
EFTIR LUCILLE
FLETCHER
2. HLUTI
Hún reis á fætur og ýtti Julie
á undan sér að franska gluggan-
um.
Með glerkenndu augnaráði og
skylduræknisbrosi endrum og
eins sat Julie og kroppaði í mat-
inn í félagsskap frú Thorpe og
barónessanna vinkvenna hennar,
feitlaginna, roskinna kvenna, ó-
smekklega klæddra með mjög
takmarkaða þekkingu á enskri
tungu, Grete, Ursule og Briete.
Frú Thorpe kynnti Julie ein-
faldlega sem góða vinkonu frá
Ameríku. Stroktríó sá um tón-
list, meðan á borðhaldinu stóð.
Frú Thorpe gætti þess vel, að
ekki yrðu neinar þagnir. Brosti
geislandi brosi og spurði heldur
en ekki neitt:
— Strauss? Nú, já, Waldteufel.
Einmitt það. Og meðan þær fengu
kaffi, smákökur og koníak, tók
hún sér fyrir hendur að lýsa ná-
kvæmlega postulínsstellinu sínu
með laukmynztrinu.
— O, ja, o, ja, wunderbar!
Að borðhaldinu loknu vafði
frú Thorpe minkaslánni utan um
sig og stefndi fram í forsalinn.
— Gönguferð? Ó, nei, Julie. Það
er kolniðamyrkur. Því miður,
vinkona, hef ég lofað að spila
bridge í kvöld. Hvers vegna
ferðu ekki og leggur þig? Þú
hlýtur að vera dauðþreytt...
Julie settist á gylltan stól við
hliðina á flyglinum og horfði á.
Skammt frá henni sat gamla kon-
an með fjarræna augnaráðið, sem
hún hafði tekið eftir fyrr um
kvöldið. Hún brosti óslitið við
öðrum, en sagði ekkert.
Frú Thorpe spilaði af kappi.
Hún vann slemmu og sneri sér
hlæjandi að Julie:
— Hvers vegna ferðu ekki og
litast eitthvað um, Julie? Fáðu
þér viskíglas eða eitthvað. Það
er bar þarna yfirfrá. Hún gerði
óákveðna handsveiflu. — Ég
held að það sé dansað þar líka.
Hún sneri sér að barónessunum:
— Er ekki dans? Dans?
— Ja, ja, fallegir valsar, sagði
Grete eða Ursule eða Briete.
— Það eru að vísu allt of fáir
herrar, sagði frú Thorpe. — Eng-
inn, sem þú myndir vilja líta á,
vina mín. Þeir eru allir svo gaml-
ir... Hún sneri sér frá borðinu
og formaði síðasta orðið með
vörunum. — Útlendir.
Julie brosti og sat kyrr. Hún
leit upp þegar herra Noessler
gekk í gegnum forsalinn. Hann
brosti við henni. Frú Thorpe
gerði sér upp geispa. Julie reykti
eina sígarettu enn. Þær héldu
áfram að spila. Klukkan ellefu
var herbergið næstum autt. Það
var dauflegt í Alpenstadt, þeg-
ar svo var orðið áliðið, og hinu
íburðarmikla borðhaldi var lokið.
mér! brópaði hún, því lyftan var
komin og barónessurnar voru
að fara inn í hana. Allt í einu
sneri hún sér við og sagði með
hvassri og reiðilegri röddu. —
Julie, við skulum hætta að tala
um þetta fyrir fullt og allt. Þú
veizt, að ég hef ekki gott af því
að tala um það. Ég er hérna til
að reyna að verða frísk aftur.
Það er allt og sumt. Ég er að
koma! hrópaði hún í áttina að
lyftunni. Svo leit hún ákveðin á
Julie yfir minkklædda öxlina:
— Við sjáumst á morgun, vin-
kona, en ef ég væri í þínum
sporum, myndi ég ekki eyða ein-
um degi í viðbót á þessum leið-
indastað. Góða nótt, Julie.
Það hafði verið búið um rúm-
ið, náttkjóllinn hennar tekinn,
fram úr skápnum og lagður yfir
silkiteppið. Inniskómir stóðu á
gólfinu við rúmið. Þjónustuliðið
á Alpenstadt var mjög umhyggju-
samt, og þó var eitthvað skelfi-
20 VIKAN 4. tbl.